Heimilispósturinn - 15.03.1950, Qupperneq 6

— Hann sagði, að það væri kom-
ið bíó í Glaisans . . .
Gamli maðurinn beið rólegur og
strauk skeggið, sem hafði ekki verið
rakað frá því sunnudaginn áður.
Mélitine áleit, að hún gæti skoðað
það sem hvatningu, og með vel íhug-
uðu kæruleysi sagði hún, eins og álit
manns hennar kæmi ákvörðun henn-
ar ekkert við:
— Mig langar til að fara þangað
á sunnudaginn.
1 fyrstu kom ekkert svar. Mélitine
hafði ástæðu til að halda, að áformi
hennar hefði verið tekið með þvi af-
skiptaleysi, sem hún óskaði. En þá
sagði maðurinn, án þess að líta á
hana:
— Það er ekki til neins að fara i
bíó.
— Æ, bara til þess að sjá það . . .
Gamli maðurinn sneri sér hægt að
eldavélinni, spýtti ljósleitum hráka
upp í loftið og sagði, án þess að
hækka röddina.
— Þú ferð ekki.
Þegar Mélitine sá fram á, að sátt-
fús orð hennar og brellur báru engan
árangur, fór hún að búa sig undir
að láta hart mæta hörðu. En lang-
dregin óp, sem bárust einhversstað-
ar úr nágrenninu, þögguðu niðri í
henni. Trelin gamli skríkti í gegnum
nefið og sagði:
— Clotaire er víst enn að láta kon-
una síga niður í brunninn.
Og meðan hann hélt áfram að
borða súpuna sina, lét Mélitine mat-
seldina eiga sig og flýtti sér út. Hún
nam staðar við hornið á húsi Pignols
og naut þeirrar sjónar, sem blasti
við augum, og kímdi jafnframt dá-
lítið. Lágvaxinn, rauðhærður, gildur
og þreklegur maður með bogna fæt-
ur laut yfir brunnbarminn og tal-
aði með veikri, en skrækri rödd;
önnur rödd svaraði, en hún var und-
arlega lág og fjarlæg eins og rödd
búktalara. Það var Clotaire Pignol,
sem var að halda áminningarræðu
yfir konu sinni. Svo virtist sem hann
talaði reiðilaust, stundum skríkti
hann, svo að hann hrisstist í herð-
unum. Mélitine hlustaði á hann
Skamma konuna með rólegri röddu.
— Bölvuð flennan þín, þetta er
mátulegt á þig. Þú skalt bara þora
að segja einu sinni enn, að ég sé
fullur, segðu það bara einu sinni enn,
kerling! Jæja? Eg er kannske bú-
inn að lemja þig? Skepnan þín, bölv-
uð skepnan þín! Eg veit reyndar
ekki, hvers vegna ég læt þig ekki
detta alla leið niður, þá væri ég
þó laus við þig, flennan þín . . . !
Mélitine, sem nú var búinn að hafa
nóga skemmtun af þessu, hrópaði til
níðingsins og lést vera bálreið:
— Skammastu þín ekki, Pignol,
að kvelja veslings Jouque svona!
Veslings konan þín æpti svo hátt
áðan, að það hlýtur að hafa heyrst
út að prestssetrinu.
Pignol sneri sér við og brosti vin-
gjamlega:
— Æ, ert það þú Mélitine! Hvað
ertu að vilja hingað? Heldurðu að
karlinn verði ekki afbrýðisamur ?
Mélitine gat ekki varist hlátri.
Hún vorkenndi Jouque af heilum hug
og viðurkenndi fúslega, að Clotaire
væri drykkjurútur og kvennabósi, en
hún þurfti ekki annað en að líta á
smettið á honum með stóra nefið
þversum, sem hann saug upp í af
eintómum gáska, litlu augun, sem
loguðu af meinfýsi, og stórgerða
munninn, þá kitlaði hana í magann,
og hún fór að hlæja. Hann var eng-
inn smákarl, hann Clotaire. Það var
fátt, sem hann gat ekki fundið upp
á, til þess að kvelja Jouque, konu-
ræfilinn, sem skalf af ótta og sætti
sig við öll hans uppátæki. Síðasta
tiltæki hans var að láta hana síga
niður í brunninn. Með löngum nagla,
4
HEIMILISPÓSTURINN
2 2 5