Heimilispósturinn - 15.03.1950, Qupperneq 10

— Þú verðiír að ábyrgjast að vera
kominn heim klukkan sjö, heyrirðu
það? Ef þú kemur of seint, skaltu
fá að kenna á því . . .
Hún talaði hátt, til þess að Pignol
heyrði til hennar. Trelin gamli var
sárreiður yfir því að vera atyrtur
svona í annarra áheyrn.
Meðan Mélitine var úti í fjósi,
tók gamli maðurinn peninga úr felu-
stað undir klukkunni. Svo fór hann
út á hlað, þar sem konan hans hélt
i litla, rauðskjótta kú.
— Þá erum við tilbúnir, sagði
Clotaire, við skulum leggja af stað.
— Já, af stað! sagði gamli maður-
inn.
Þegar þeir voru rétt komnir úr
hlaði, kallaði frú Trelin enn einu
sinni:
— Ég vona að þú hafir skilið, að
ég vil alls ekki að þú æjir á leiðinni.
Þá sneri maðurinn sér við og var
gramur. Hann sagði með hljómlausri
röddu.
— Ég segi bara: Haltu kjafti.
Mélitine og Jouque urðu fyrir mikl-
um vonbrigðum í bíóinu. Fyrst var
sýnd fræðslukvikmynd um rófurækt
í Bandaríkjunum, og hún kom þeim
til að geispa af leiðindum. Hin mynd-
in f jallaði um sögulegt efni, sem þær
botnuðu ekki vitund í. Mélitine sofn-
aði, en Jouque leitaði á hvíta léreft-
inu að einhverju, sem gæti minnt
hana á myndina, sem hún sá í brunn-
inum um kvöldið, þegar Clotaire fór
að elta ljóshærðu stúlkuna. En her-
maðurinn í aðskorna lífvarðarbún-
ingnum, sem mölvaði höfuðkúpur og
rændi ungum stúlkum milli áhlaup-
anna, líktist alls ekki laglega og ást-
leitna unga manninum, sem brosti til
unnustu sinnar eins og mennirnir á
glanskortunum í tóbaksbúðinni. Hún
tók sér þetta mjög nærri, það var
eins og von hefði brostið, eins og
góðir vinir hefðu brugðist.
Þegar samsæriskonurnar tvær voru
á leiðinni heim að sýningunni lokinni,
lét Mélitine álit sitt í ljós með eft-
irfarandi orðum:
— Þetta getur alls ekki jafnast
á við keiluspil hjá honum Piclet,
þegar grammófónninn spilar Valse
brune.
Jouque kinkaði kolli til samþykk-
is.
— Og svo er klukkan yfir tíu, hélt
Mélitine áfram, bara að drykkjurút-
arnir okkar séu ekki komnir heim á
undan okkur . . . Hvað er að þér,
væna mín? Ertu ennþá að gráta?
Jougue grét hljóðlega, og aðeins
herðarnar, sem gengu upp og niður,
gáfu til kynna geðshræringu hennar.
— Er það af því, að þú ert hrædd
um, að Clotaire verði kominn heim?
— Nei, nei, ég er ekkert að hugsa
um það.
— En hvað er þá að?
— Ég veit það ekki, sagði Jouque,
ég veit það ekki!
Það var reglulega gaman að ferð-
ast með Pignol. Hann átti kunningja
allstaðar, og hann var ekki einn af
þeim, sem draga sig í hlé, þegar vin
er á boðstólnum. Mennirnir voru nú á
heimleið með skepnur sínar. Þeir
voru dálitið kendir, enda flýttu þeir
sér ekki! Þegar þeir voru komnir
svo langt, að eygja mátti húsin í
þorpinu, sagði gamli maðurinn:
—• Eigum við að líta aðeins inn
til hans Piclet ? Klukkan er ekki
orðin níu?
— Ja, ef þér sýnist svo, kunningi.
Við höfum rétt tíma til að fá okkur
eitt glas og fara svo.
— Fara svo? Hversvegna? Viffi
höfum nægan tíma.
— Ja . . . ég sagði þetta þín vegna.
Hver veit nema Mélitíne taki þig i
karphúsið.
8
HEIMILISPÓSTURINN
$ $ ?