Vinnan - 01.11.1949, Blaðsíða 29

Steinarr. Ljóðabók Steins ber þess ljósan vott, að
höfundurinn hefur lesið bækur sér til mikils, ef til
vill of mikils gagns, og hún er meira að segja traust
heimild um það, hvaða bækur hann hefur lesið. Af
ljóðabók Vilhjálms verður ekki séð, að höfundurinn
hafi yfirleitt h'sið neina bók, að minnsta kosti ekki
sér til áberandi gagns, nema ef vera skyldi Rubaiyat,
eða Ferhendur tjaldsins, eftir Omar Khayyám. Ekki
virðist hann þó hafa tileinkað sér þær í hinni ensku
þýðingu Edw. Fitzgeralds, heldur íslenzkri þýðingu,
gerðri eftir þýðingu Fitzgeralds. Hvort það er þýðing
Einars Benediktssonar, Eyjólfs Melan,, Magnúsar
Ásgeirssonar eða Jochums Eggertssonar, eða þær all-
ar, skiptir ekki máli, en það leynir sér ekki, að Vil-
hjálmur hefur getað haft sæmileg not af bragarhætti
Khayyáms og hefur enda langað til að líkjast hinu
persneska skáldi að fleiru en því. Þótt hann beri
skarðan hlut frá borði, hvað fræðimennsku viðvíkur
— en hinn austurlenzki skáldspekingur var jafn-
framt frægur vísinda- og fræðimaður — stendur
hann honum nokkurn veginn á sporði sem dýrkandi
heimslystar. Maður vonar því, að enda þótt gröf
Vilhjálms verði kannski ekki þar, sem norðanvindur-
inn getur stráð rósum yfir hana, eins og gröf
Khayyanms, geti hann samt tekið sér í munn síðustu
orð höfundar hinna heimsfrægu ferhendna: „Ó,
drottinn, sannarlega hef ég þekkt þig, eftir því,
sem í mínu valdi stóð, og því vænti ég af þér fyrir-
gefningar.“
í fagrahvammi bernskunnar
Sigurbjörn Sveinsson: Bernskan.
ísafoldarprentsmiðja h. f. Rvk 1948
Einu sinni var seiðmaður, sem bjó sér til spegil,
sem var þeirrar náttúru, að allt gott og fagurt, sem
speglaðist í honum, skorpnaði og afskræmdist. —
Svo brotnaði þessi spegill, og brotin flugu út um
allan heim og sum lentu í augum manna og ollu því,
að þeir komu ekki auga á annað en það, sem var
rangt og Ijótt. Og sum brotin lentu í hjörtum manna
og hjörtun urðu köld eins og ísmoli.
Þannig hljóðaði eitt af ævintýrunum, sem amma
okkar sagði okkur, þegar við vorum ung, áður en
við lærðum sjálf að lesa ævintýri, á þeim árum,
þegar við vorum í órjúfandi Atlantshafsbandalagi
við gleðina og ekkert járntjald var milli okkar og
hamingjunnar, á þeim unaðarljúfu árurn, þegar rauð-
grautur vakti okkur sams konar kenndir og ævin-
týralegasti skáldskapur, og skáldskapur orkaði á
okkur eins og ljúffengasti rauðgrautur.
En svo kom að því, að við fórum að staulast úr
heimahögum stafrófskversins út í hin framandi
furðulönd heimsbókmenntanna, og þá var Bernskan
hans Sigurbjarnar Sveinssonar sá Fagrihvammur, sem
við áðum í. Og Sigurbjörn Sveinsson tók okkur undir
handarkrika sinn og við sáum með augum hans, og
um leið var eins og við hefðum verið leidd inn í
VI.NNAN
187