Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1895, Blaðsíða 30

1892
28
uni. Henni var komið fyrir skamint frá heimili mínu. Stakk ég á tumor með
miðlungs troikart og Iét síðan holnál sitja í sárinu (canyle á demeure). Úr sullhúsinu
tæmdust fyrst 3 pottar af gulleitum vökva, en smám saman tæmdust út sullungar
og sullhimnur. Sjúklingurinn fékk ekki peritonitis. Hún hafði náð sér svo, að hún
gat setið uppi, skrifað bréf og lesið, og matarlyst var orðin sæmileg, er hún ofkældist
fyrir óvarkárni og dó úr lungnabólgu á 5. degi, 3 mánuðum eftir ástunguna. Hinn
sjúklingurinn hafði fluktuerandi tumor í regio gluteae dx. Hafði fyrst tekið eftir
honum fyrir 5 árum. Tumor hafði ekki stækkað og ekki verið til verulegra óþæginda,
þar til í fyrra, að sjúklingurinn datt á sitjandann. Fékk hann upp úr því verki í
tumor, sem fór nú sívaxandi. Var honum komið fyrir í nágrenni við mig. Skar ég í
meinið þann 5. október, og rann þá út % pottur af graftarkenndum vökva með gul-
leitum himnum. Síðan skolaði ég holuna með volgu bórvatni, og flutu þá út 5 heilar
suilblöðrur á stærð við ertur. Tróð ég svo karbólgaze-kera inn í skurðsárið og lagði
við karbólvættar umbúðir. 19 döguin síðar, þann 24. október, óskaði sjúklingurinn
eftir að fá að fara heim til sín norður í Strandasýslu, en útferð var þó ekki að fullu
hætt. — Enn fremur hef ég orðið þess var í 3 tilfellum síðast liðið sumar, að lungna-
sullir spryngju inn í bronchi. Voru þetta 2 stúlkur, önnur 23 ára, hin 28 ára, og
einn 35 ára karlmaður. Þessi tilfelli voru hvert öðru lík. Sjúklingarnir höfðu lengi
kvalizt af þurrum hósta án verulegs uppgangs. í byrjun júní versnuðu hóstaköstin,
og í einu þeirra kom upp úr lungunum gusa af blóðiblöndnum, graftarkenndum vökva
(hve mildð það var, get ég ekki sagt með vissu). I vökva þessum reyndust vera
sprungnar sullblöðrur. Næstu daga héldu sjúklingarnir áfram að hósta upp gusum,
líkt og verður við bronchiectasis, þegar sputum safnast fyrir í holum og kemur upp
í gusum. Smám saman hætti uppgangurinn að vera blóði blandaður, en ódaunninn af
honum var æ meiri. Lét ég nú sjúklingana anda að sér aetheroleum therebinthinae, gtt
50 í einum potti af sjóðandi vatni. Var það haft í skál á borði, er sjúklingurinn sat við í
stundarfjórðung tvisvar á dag, og var tjaldað yfir höfuðið og skálina. Var furðulegt að
veita því athygli, hve skjótt uppgangurinn minnkaði og' daunninn þvarr. 4 vikum síðar
gátu sjúklingarnir gengið til vinnu sinnar. Fyrir skömmu sá ég þá, og voru þeir þá frísk-
ari en nokkru sinni áður. Ekki verður annað sag't en að það sé eftir atvikum happ að
losna svo au$veldlega við sullmein, en því miður er það sjaldan. Einnig er það vand-
kvæðum bundið að framkvæma aðgerðir á sullaveikissjúklingum úti á landsbyggðinni,
þar sem ekki eru nein sjúkrahús. Samt verður að freista þess, því að sjúklingarnir krefj-
ast þess, að læknirinn geri eitthvað fyrir þá, en flestir of fátækir til að leggjast á sjúkra-
hús í Reykjavík. Öðru máli gegndi, ef til væru ókeypis rúm fyrir fátæklinga.
3. aukalæknishérað. Echinococcus hepatis 2. Viðvíkjandi öðru þessara tilfella
má g'eta þess, að þegar sjúklingurinn var fluttur hingað úr næsta hreppi, sprakk
sullurinn inn í þarmana, og sjúklingurinn varð albata á skömmum tíma.
7. aukalæknishérað. Echinococcus hepatis 4 tilfelli. 2 dóu.