Studia Islandica - 01.06.1937, Blaðsíða 10

8
Síðari Oddaverjar tóku enn aðra kirkjustaði í Rangár-
þingi, eins og seinna mun vjkið að.
Oddaverjar voru bundnir traustum böndum við
kirkjustaðinn í Odda. En þeir voru þó engir heimaln-
ingar. Þeir áttu ferðir eins víða um land og aðrar höfð-
ingjaættir á þeim tíma. Og leið sumra þeirra lá til ann-
ara þjóða, til að kynnast siðum þeirra og menntum.
Sæmundur fróði fór suður til Frakklands og dvaldist
þar árum saman við nám; segir sagan, að hann hafi
þá verið búinn að gleyma allri þeirri fræði, er hann
nam í æsku, og jafnvel skírnarnafni sínu; lengst var
honum í minni hóllinn í túninu í Odda, þar sem hann
lék sér í æsku. Loftur prestur sonur hans fór að minnsta
kosti tvisvár til Noregs og kvæntist þar; Jón, sonur
hans, ólst þar upp til ellefu ára aldurs og fór tvisvar
utan síðan, svo að vitað sé. Páli Jónsson fór ungur í
Orkneyjar, en þaðan til Englands í skóla „ok nam þar
svá mikit nám, at trautt váru dæmi til, að nökkurr
maðr hefði jafnmikit nám numit né þvílíkt á jafnlangri
stund'*.1) Síðan fór hann utan til vígslu, til Noregs og
Danmerkur. Þeim var því kunnugt um siðu erlendra
þjóða, og þeir sóttu ekki útlendar menntir í eina átt.
Þetta veitti þeim yfirlit og dómgreind og heilbrigða
trú á sjálfa sig.
íslendingar á lýðveldistímanum eru frjálsmannlegir
í hugsun og framkomu. Hér koma til auður og veraldar-
ráð. Og til þess að gefa Oddaverjum enn byr í seglin
bættist ofan á það kyngöfgi meiri en nokkurrar ann-
arar ættar hér á landi. Hinir fornu Oddaverjar röktu
ætt sína til Danakonunga, en þeir voru ekki eina ís-
lenzka höfðingjaættin, sem hrósaði sér af konunglegu
blóði. En kona sú, er Loftur Sæmundarson hafði feng-
ið í Noregi og átti með soninn Jón, reyndist vera dóttir
Magnúsar konungs berfætts, og var því lýst yfir 1264,
1) Bisk. I 127.