Hinsegin dagar í Reykjavík - aug 2020, Qupperneq 9

í kjölfarið.

Óeirðirnar hafa verið mjög
umdeildar innan hinsegin
samfélagsins þar sem
mismunandi hópar hafa
reynt að eigna sér þær á einn
eða annan hátt, eða jafnvel
þurrka út þátttöku trans fólks,
svarts fólks, heimilislausra og
kynlífsverkafólks. Það hefur
oft valdið miklum sárindum
innan hinsegin samfélagsins
og myndað ákveðið stigveldi
um hver má og má ekki vera
hluti af byltingunni. Allar
slíkar hugmyndir hundsa það
sem óeirðirnar stóðu virkilega
fyrir en það voru mótmæli
gegn lögregluofbeldi
og þeim fordómum sem
hinsegin fólk upplifði þá og
gerir enn þann dag í dag.

Augljóst er að fjölbreyttur
hópur hinsegin fólks kom
að óeirðunum og mörg
þeirra upplifðu ofbeldi og
lifðu við heimilisleysi sökum
fordóma og útskúfunar. Andi
mótmælanna og það sem
varð til þann dag, og leiðir
hinsegin baráttuna enn í
dag, er að mínu mati mun
mikilvægara en hver kastaði
fyrsta múrsteininum eða hver
var hvar hvaða kvöld.

Hinseginparadísin Ísland?
Þrátt fyrir að þessir viðburðir
sýnist oft vera okkur
fjarlægir hér á Íslandi þá
hefur hinsegin fólk hérlendis
sannarlega þurft að berjast
fyrir sínum réttindum og
fyrstu kröfugöngurnar
á Íslandi börðust meðal
annars fyrir atvinnuöryggi
á vinnustöðum. Ýmislegt
hefur runnið til sjávar síðan
þá og þrátt fyrir að Ísland
hafi leitt í gegn mikilvægar
réttindabætur fyrir hinsegin
fólk undanfarna áratugi þá er
enn langt í land.

Hinsegin fólk, sérstaklega
flóttafólk, hælisleitendur,
trans fólk og intersex fólk,
upplifir enn mikla fordóma
á Íslandi og lagaleg réttindi
þess hafa ekki verið tryggð til
fulls. Ekki þarf að líta lengra
aftur en til ársins 2019 til að
sjá að hinsegin manneskja
var handtekin af lögreglunni
í sjálfri Gleðigöngu Hinsegin
daga og á undanförnum
árum hafa sést dæmi um
að hinsegin flóttafólki og
hælisleitendum hafi verið
vísað úr landi af lögreglu
og yfirvöldum. Fordómar
leynast enn víða, til dæmis
innan íþróttaheimsins, og
hinsegin fólk má ekki gefa
blóð líkt og annað fólk sökum
hinseginleika þess.

Það er því mikilvægt nú
sem áður að við gleymum
ekki sögunni og öllum
þeim fjölbreytta hópi sem
hefur komið að baráttunni
hérlendis. Þrátt fyrir að
Hinsegin dagar séu vissulega
hátíð þar sem mikilvægt er
að fagna og sletta aðeins úr
klaufunum þá er sömuleiðis
mikilvægt að við sofnum
aldrei á verðinum. Víðs
vegar um heim eru að rísa
undiröldur fordóma og haturs
og hinsegin fólk — sér í lagi
hinsegin fólk sem tilheyrir
fleiri minnihlutahópum líkt
og svart trans fólk — er hvað
viðkvæmast.

Baráttan fram undan
Á Íslandi er slík
undiralda líka að rísa en í
forsetakosningunum 2020
hlaut Guðmundur Franklín
yfir 13.000 atkvæði. Hann
hefur verið kenndur við
hægrisinnaðan popúlisma
í anda Donalds Trumps
Bandaríkjaforseta og
Bolsonoro, forseta Brasilíu.
Það er mikið áhyggjuefni að
svo stór hópur á Íslandi finni
sig knúinn til að styðja við
orðræðu sem beinist gegn
réttindum hinsegin fólks og
annarra minnihlutahópa.
Það er að mínu mati ógn við
samfélag okkar og lýðræði.

Höldum því ótrauð áfram
og höldum áfram að skapa
samfélag þar sem við getum
öll lifað í sátt og samlyndi
— eins hýr og við getum
mögulega verið. Baráttunni er
langt frá því að vera lokið.

Svo ég hafi nú eftir Mörshu P.
Johnson sjálfri:
Hinsegin
barátta fyrir
frelsi allra
English translation of this
article can be found on
www.reykjavikpride.is
„No Pride for
some of us,
without liberation
for all of us.“
9