Morgunblaðið - 19.05.2021, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. MAÍ 2021
✝
Guðríður Tóm-
asdóttir fædd-
ist 7. maí 1933 í
Sólheimatungu,
Borgarfirði. Hún
lést á hjúkr-
unarheimilinu
Droplaugarstöðum
við Snorrabraut 5.
maí 2021.
Foreldrar henn-
ar voru Tómas
Jónasson bóndi í
Sólheimatungu, f. 2.12. 1881, d.
5.11. 1954, og Sigríður Sigurlín
Sigurðardóttir húsfreyja, f.
26.1. 1892, d. 13.11. 1974.
Systkini Guðríðar voru Jónas
bóndi, f. 1928, d. 1997; Guðrún
María, húsmóðir og skólaritari,
f. 1929, d. 2020, gift Jóhannesi
Guðmundssyni, f. 1928, d. 2017;
Sigurður bóndi, f. 1931, d.
2018, kvæntur Ritu Elísabeth
Larsen húsmóður.
Skáksambands Íslands, kvænt-
ur Andreu Margréti Gunn-
arsdóttur, viðskiptafræðingi, f.
25.9. 1968. Fyrrverandi kona er
Ída Valsdóttir, f. 19.12. 1965.
Synir Gunnars og Ídu eru
Björn, f. 21.10. 1991, og Gunn-
ar Valur, f. 11.6. 1996. Börn
Andreu eru Gunnar Páll, f. 2.1.
1988, og Heimir Páll, f. 12.9.
2001. Langömmubörnin eru
fimm.
Guðríður ólst upp í Sól-
heimatungu í Borgarfirði. Hún
hélt til náms í Kvennaskólanum
í Reykjavík 1947-1951. Í fram-
haldinu fór hún í Húsmæðra-
skóla í Kaupmannahöfn og lit-
aði sá tími ætíð líf hennar. Hóf
störf í Sambandinu þar sem
hún kynnist Birni manni sínum.
Þegar synirnir komu til sög-
unnar tók hún sér frí frá störf-
um en fór að vinna aftur þegar
þeir eltust, fyrst hálfan daginn
og síðar allan daginn. Hún
vann alls í um 30 ár í Útvegs-
og Íslandsbanka þar sem hún
vann þar til hún fór á eftirlaun.
Útför Guðríðar verður gerð
frá Háteigskirkju í dag, 19. maí
2021, klukkan 13.
Guðríður giftist
hinn 16.2. 1957
Birni Stefánssyni,
f. 21.2. 1934, fyrr-
verandi skrif-
stofustjóra, d. 30.1.
2001. Synir þeirra
eru: 1) Stefán Jó-
hann, f. 10.11.
1957, vélfræð-
ingur, kona hans
er Anna Björg El-
ísdóttir kennari.
Börn þeirra eru Stefán Jóhann,
f. 3.3. 1997, og Anna Margrét,
f. 1.8. 1998. 2) Þórir, f. 1.5.
1962, viðskipta- og hagfræð-
ingur, kona hans er Margrét
Ósk Guðmundsdóttir, launa-
fulltrúi á LSH. Börn hennar
eru Kristján Sveinn, f. 29.6.
1978, og Þórunn Maggý, f. 22.4.
1981. Barn þeirra Guðríður
Ósk, f. 8.10. 2002. 3) 3) Gunnar
Björnsson, f. 23.9. 1967, forseti
Það er erfitt að setjast niður
og skrifa minningarorð um elsku-
lega tengdamóður mína hana
Diddu. Við höfum fylgst að lengi
en ég var aðeins átján ára þegar
ég kom inn í fjölskylduna og hún
tók mér opnum örmum og við
náðum vel saman. Þegar maður
lætur hugann reika og hugsar um
Diddu koma upp margar góðar
og skemmtilegar minningar,
flestar úr Grænuhlíð og Sól-
heimatungu. Við fjölskyldan fór-
um mjög oft í Sólheimatungu og
var Didda þar á heimavelli og
bakaði pönnukökur fyrir mann-
skapinn. Hún naut þess að vera
með krökkunum mínum, lesa fyr-
ir þau og segja þeim sögur úr
sveitinni.
Didda var mikill fagurkeri og
listakona í öllu sem hún tók sér
fyrir hendur, hvort sem það var
handavinna eða fegrun heimilis-
ins. Hún hafði unun af því að hafa
fallegt í kringum sig og kaupa fal-
lega hluti fyrir heimilið. Hún
kunni alls konar góð húsráð sem
hún miðlaði til okkar af mikilli
natni.
Didda hafði einnig gaman af
fallegum fötum og var alltaf ein-
taklega vel tilhöfð svo eftir var
tekið. Hún var útsjónarsöm í að
finna fallega hluti og fatnað og
einnig saumaði hún fallegar flík-
ur á sig og aðra.
Í öll þau ár sem ég þekkti
Diddu lærði ég mikið af henni,
hún var mér stoð og stytta og tók
mikinn þátt í heimilislífinu hjá
okkur.
Ég kem til með að sakna henn-
ar.
Við áttum hér saman svo indæla
stund
sem aldrei mun hverfa úr minni.
Og nú ertu gengin á guðanna fund.
Það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Guðni Þórleifsson)
Ég kveð Diddu með virðingu,
hlýju og miklum söknuði og
þakka henni fyrir yndislega sam-
fylgd.
Anna Björg.
Hún amma var alltaf góður
viðauki í lífi mínu. Mig langaði að
vita allt um hana, ég fékk aldrei
nóg. Mig langaði að lifa á hennar
tíma, mig langaði að gera allt sem
hún gerði. Mig langaði að vera
hún. Ég fékk að minnsta kosti
nafnið hennar en það mun aldrei
vera nóg. Hún amma hafði auga
fyrir því fallega í lífinu. Hún gaf
mér hugrekki og þakklæti. Mér
leið alltaf vel hjá henni. Hjartað
mitt tók alltaf handahlaup þegar
ég sá kunnuglega andlitið henn-
ar, ég sá hennar gömlu augu sem
höfðu séð margt og mig langaði
að spegla mig endalaust í þeim.
Þrátt fyrir þessa eindregnu ást
varð ég hrædd eftir því sem heil-
inn hennar byrjaði að gefa sig.
Hún átti betra skilið. Hún skildi
ekki að ég var að þroskast, ég var
orðin fullorðin. Ég fór samt í
Kvennaskólann í Reykjavík og
eyddi miklum tíma í Sólheima-
tungu. Ég var að breytast í hana
en hún náði ekki að átta sig á því.
Stundum. Það var þegar hún sá
mig með syni sínum, föður mín-
um, þar sem hún sá mig. Já, það
var kannski í fáeinar sekúndur og
við spjölluðum um sömu hlutina
aftur og aftur en það var allt í
lagi. Ég var hjá henni og hún hjá
mér. Það var nóg. Amma verður
með þeim nánustu í hjarta og er
sárt saknað.
Guðríður Ósk Þórisdóttir.
Elsku amma mín. Nú ertu far-
in til Guðs og ég veit að þér líður
betur þar með afa Bjössa en
hérna niðri með okkur. Ég er svo
heppin að hafa kynnst þér og eytt
svo mörgum góðum stundum
með þér. Þegar ég hugsa um
ömmu koma margar góðar minn-
ingar mér til huga eins og þegar
hún kenndi mér að baka pönnu-
kökur en hún bakaði bestu
pönnukökurnar í heiminum.
Einnig koma upp minningar frá
Sólheimatungu en þangað fórum
við oft saman. Amma hugsaði
mjög vel um mig og Stebba, hún
las fyrir okkur og sagði okkur
sögur úr sveitinni. Það lék allt í
höndunum á henni, hvort sem
það var eldamennska eða handa-
vinna, og kenndi hún mér að
prjóna með mikilli þolinmæði.
Ég kveð elsku ömmu mína
með miklum söknuði og þakka
henni fyrir allar stundirnar sem
við áttum saman. Í minningunni
eru þær ómetanlegar. Þegar afi
Bjössi fór til himna spurði Stebbi
hvort hann hefði farið á Micr-
unni, nú er amma farin á Micr-
unni til hans. Ég veit að hún og
afi Bjössi munu fylgjast með okk-
ur frá himnum og passa upp á
okkur.
Þín
Anna Margrét
(Anna Magga).
Elsku Didda, nú þegar komið
er að leiðarlokum rifjast upp
margar góðar minningar frá liðn-
um árum. Oft var gott að leita til
þín þegar eitthvað fór úrskeiðis
hjá mér og mínum. Þú varst oft
svo ráðagóð.
Glæsilega heimilið ykkar
Bjössa var notalegt og gott að
koma til ykkar alla tíð. Bræðurn-
ir kvöddu alltof fljótt, Óli og
Bjössi, sem var mjög erfitt fyrir
alla en svona er lífið. Maður tekur
því sem að höndum ber og lærir
af reynslunni og að bjarga sér.
Nú er komið að leiðarlokum
Didda mín, þakka þér allt gott á
liðnum árum og allar góðu stund-
irnar fyrr og síðar.
Öðrum stærra áttir hjarta
æ þín stjarna á himni skín.
Myndin geymir brosið bjarta
blessuð veri minning þín.
(Friðrik Steingrímsson)
Sé hún ljósinu falin.
Þín
Soffía.
Guðríður
Tómasdóttir
Gils Stefánsson
vinur okkar og fé-
lagi til margra ára
er fallinn frá. Fé-
lagsskapur okkar
hefur staðið í áratugi og þar hefur
félagið okkar Fimleikafélag Hafn-
arfjarðar bundið okkur traustum
órjúfanlegum böndum.
Gils var sannur vinur og hann
vann FH af heilum hug bæði sem
leikmaður og félagsleg stoð og
stytta. Alltaf reiðubúinn að leggja
fram hjálparhönd. Hann lék
handbolta með FH, byrjaði ungur
og lék síðan með hinum sigursæla
meistaraflokki félagsins og þeir
eru óteljandi titlarnir sem hann
vann með FH. Ógleymanlegar
eru stundirnar sem við áttum
saman á þessum árum. Segja má
að heimili þeirra Rósu hafi á þess-
um árum verið eitt af félagshei-
milum FH, því ekki var Rósa
minni stuðningsmaður en Gils.
Gils var alltaf mikill fjölskyldu-
maður og fylgdist hann mjög vel
börnum sínum og barnabörnum í
Gils Stefánsson
✝
Gils Stef-
ánsson fæddist
5. febrúar 1945.
Hann lést 12. maí
2021.
Útför Gils fór
fram 18. maí 2021.
íþróttum og í lífinu
bara yfirleitt. Heim-
ili þeirra Rósu var
annasamur viðkomu-
staður fjölskyldunn-
ar og vinanna.
Á sínum yngri ár-
um var Gils mikill
bílaáhugamaður og
fór margar ferðir á
heiðar og fjöll með
bræðrum sínum, en
allir voru þeir veiði-
áhugamenn. Það er líka eftir-
minnilegt þegar þeir bræður léku
þrír saman í meistaraflokki FH.
Gils var sannkallaður hörkunagli,
hvert sem litið var. Hann var með
betri varnarmönnum í handbolt-
anum og dugnaðarforkur til vinnu
og stundaði vinnu sína með Héðni
syni sínum til síðasta dags.
Við vinir Gils og þeirra hjóna
gegnum þykkt og þunnt sendum
elsku Rósu og fjölskyldunni allri
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur fyrir hönd félagsins okkar og
félagsmanna allra með ástarþökk
fyrir öll árin sem við áttum sam-
an. Minningin um frábæran fé-
laga mun lifa um langa framtíð í
félaginu okkar.
Ingvar Viktorsson,
Inga Magnúsdóttir,
Árni Guðjónsson,
Örn Hallsteinsson.
Man eins og gerst hefði í gær.
Ég var á fyrstu æfingunni minni
með meistaraflokki FH í hand-
bolta, 17 ára stráklingur. Með öll-
um ósigrandi stjörnunum í FH,
sem maður hafði fylgst með frá
barnsaldri. Það var skipt í lið. Ég
sótti á vörnina og ein stjarnan,
harðskeyttur og margreyndur
varnarmaður, tók mig fastatökum
og knúði mig á bak aftur, þar til
hann lagði mig flatan nærri miðl-
ínu vallar: „Lærðu eitt strákur;
það fer enginn fram hjá mér! Og
vertu fastari fyrir.“
Þetta var Gils Stefánsson
handboltamaður, FH-ingur,
Hafnfirðingur og trésmiður.
Þetta eru nú ljúfar og góðar minn-
ingar undirritaðs frá fyrstu kynn-
um okkar Gils.
Hann var að kenna nýgræð-
ingnum að menn þurfa að standa í
fætur og gefa ekkert eftir. Það er
ekkert „elsku mamma“ í boltan-
um eða lífinu sjálfu.
Og strax í kjölfarið tengdum
við vel, urðum meira en liðsfélag-
ar. Síðar meir góðir vinir, lánsam-
ir, því eiginkonur okkar, Rósa
Héðins hans og Jóna Dóra eigin-
kona mín, urðu bestu vinkonur.
Það efldi vináttuna enn frekar.
Við lékum saman handbolta um
áraraðir og það var gott að vera
með honum í liði – gaf aldrei
þumlung eftir. Maður varð ósjálf-
rátt rólegri í vörn og sókn með
Gils inni á vellinum. Það endur-
speglaðist í lífinu sjálfu því hand-
boltamaðurinn Gils var hinn
sami Gils í daglega lífinu; dugn-
aðarforkur og hörkutól sem gaf
sig í allt af heilum hug. En svo
líka um leið ljúfmennið, hinn
mjúki og góði Gils, sem elskaði
börnin sín og barnabörn og Rósu
sína. Og stoð og stytta vina sinna
í einu og öllu.
Við Jóna Dóra bundumst
traustum vinaböndum við Gils og
Rósu og áttum svo margar góðar
stundir með þeim. Og áttum
einnig þess kost að kynnast
börnum og barnabörnum þeirra
hjóna vel. Öll eru þau okkur svo
kær. Þetta dásamlega fólk er
meðal traustustu stoða Hafnar-
fjarðar – og auðvitað FH um leið!
Fjörðurinn okkar og FH á Gils
og hans nánustu svo margt að
þakka.
Við hjónin sendum Rósu,
góðri vinkonu, og börnunum öll-
um hugheilar kveðjur á erfiðum
stundum og vonum að góður Guð
nái að milda sárustu sorg. Systk-
inum Gils og fjólskyldum þeirra
sendum við enn fremur hlýjar
kveðjur.
Blessuð sé minning Gils Stef-
ánssonar. Hann setti sannarlega
svip á umhverfi sitt.
Hafnarfjörður sér á bak góð-
um syni.
Jóna Dóra minnist Gils með
mikilli hlýju og þakkar vináttu
alla tíð.
Guðmundur Árni
Stefánsson.
Mig langar í örfá-
um orðum að minn-
ast góðs vinar og
frænda, Ingimars í
Andrésfjósum.
Frá blautu barnsbeini átti
Andrésfjósaheimilið stóran og
fastan sess í lífi mínu. Samgang-
ur milli Löngumýrar og Andr-
ésfjósa var alltaf mikill og góður.
Gerða, mamma Ingimars, var ná-
in vinkona foreldra minna og
þann vinskap erfði ég. Það var
mér mikil gæfa og þrátt fyrir að
allmörg ár væru á milli okkar
náðum við mjög vel saman og
vorum meira af sömu kynslóð en
ég og margir jafnaldrar mínir.
Í bernsku sækjum við gjarnan
fyrirmyndir í fjölskyldu og nær-
umhverfi. Eftir því sem árin líða
breytist hópurinn, valið eykst og
breytist. Iðulega er þó eitthvað
frá bernskunni sem maður heill-
aðist af í fari annarra og vill eng-
an veginn sleppa tökum á. Þann-
ig var Ingimar einn af mínum
fyrirmyndum og í fyrstu hrepps-
nefndunum sem ég kaus var
hann alltaf einn af fleiri góðum.
Þá var persónukjör og ég kaus
þá sem ég hafði álit á og trú til
góðra verka. Hann fór ekki leynt
með skoðanir sínar og var tilbú-
inn að fara gegn straumnum í
stað þess að fljóta sofandi að
feigðarósi. Því fannst mér hann
eiga fullt erindi í hreppsnefnd.
Ég kom oft í Andrésfjós og
þar var gott að koma. Ingimar
sérlega greiðvikinn og allt sem
hann sagði stóð eins og stafur á
bók. Hann var mikill vélamaður
og glöggur að sjá hvað væri að
og fljótur að koma auga á lausn-
ir. Aldrei fann ég að hann léti
það koma fram að hann mætti
ekki vera að því að leysa annarra
vanda þótt hann þyrfti að gera
hlé á öðrum störfum sínum.
Ingimar
Þorbjörnsson
✝
Ingimar Þor-
björnsson
fæddist 13. júní
1939. Hann lést 29.
apríl 2021.
Útför Ingimars
fór fram 8. maí
2021.
Hann var sérlega
snyrtilegur í allri
umgengni. Það
leyndi sér hvorki í
híbýlum né vélum
sem hann kom
nærri. Það er einn
af hæfileikum hans
sem gott er að hafa
sem fyrirmynd.
Hann vildi láta hlut-
ina ganga í kringum
sig. Notaði fá orð til
að stjórna en nógu mörg til að
allir skildu.
Ingimar kom ávallt til dyr-
anna eins og hann var klæddur.
Virkaði stundum kaldur og talaði
tæpitungulaust og var hreinskil-
inn. Hann fór ekki dult með
skoðanir sínar á mönnum og mál-
efnum og kvað stundum fast að
orði. Það var gaman að spjalla
við hann um stjórnmál og fleira.
Þótt við værum langt frá því að
vera sammála rifumst við aldrei.
Komust ekkert endilega að nið-
urstöðu en skiptum þá bara um
umræðuefni. Hann hafði
skemmtilegan húmor og var
fróður um menn og málefni.
Dóttir mín hafði einmitt orð á því
nú um daginn hvað hefði verið
gaman að heyra okkur frænd-
urna ræða málin. Hann hefði
haft svo skemmtilegan húmor.
Ja, bragð er að þá barnið finnur.
Ekki er hægt að minnast Ingi-
mars án þess að nefna Möggu.
Hún stóð þétt við hlið hans í
blíðu og stríðu. Sá um verkin í
bænum en lét sitt ekki eftir
liggja við bústörfin, hvort sem
var við mjaltir, heyskap eða ann-
að sem til féll.
Það var sárt að finna muninn á
Ingimar eftir að heilsan heimtaði
að hann færi frá Andrésfjósum.
Það var honum þungbær raun að
þurfa að flytja svo skyndilega.
Hann varð dapur og daufur og
dýpra á hinum næma og hárfína
húmor. Möggu og fjölskyldu
sendum við Sunna innilegar sam-
úðarkveðjur.
Vertu kært kvaddur frændi og
hafðu heila þökk fyrir allt sem þú
varst mér og minni fjölskyldu.
Kjartan Ágústsson.
Vinur minn og
starfsbróðir er fall-
inn frá eftir lang-
varandi veikindi.
Að loknu lækna-
námi, kandídatsári og héraðs-
skyldu árið 1963 hélt Ólafur Örn
til náms til Bandaríkjanna og
Ólafur Örn
Arnarson
✝
Ólafur Örn
Arnarson
fæddist 27. júlí
1933. Hann lést 1.
maí 2021.
Útför Ólafs fór
fram 12. maí 2021.
varð New Britain
General Hospital í
Connecticut fyrir
valinu. Þar var
hann á skurðdeild
næstu tvö árin.
Hann var fyrstur
íslenskra lækna til
að nema við þann
ágæta spítala, en
síðan hefur á þriðja
tug íslenskra lækna
verið þar í sérnámi.
Frá New Britain hélt hann til
Cleveland og lagði stund á
þvagfæraskurðlækningar á
Cleveland Clinic, aftur fyrstur
íslenskra lækna við þann spít-
ala.
Árið 1970 réðst hann sem
sérfræðingur í þvagfæraskurð-
lækningum á Landakotsspítala.
Mannkostir hans komu strax í
ljós. Frábær menntun, færni í
skurðaðgerðum, dugnaður,
seigla og útsjónarsemi ein-
kenndu Ólaf Örn, enda var
læknisferill hans mjög farsæll.
Hann var yfirlæknir Landa-
kotsspítala frá 1980 og þar til
spítalinn var lagður niður í
þeirri mynd sem hann hafði
verið nánast frá upphafi. Var
það að margra mati mikið
óheillaspor. Eftir sameiningu
Landakots og Sjúkrahúss
Reykjavíkur var hann fram-
kvæmdastjóri upplýsinga og
gæðamála sameinaðs sjúkra-
húss. Því miður hlutu margar
hans ágætu hugmynda um bætt
og betra heilbrigðiskerfi ekki
brautargengi.
Lífið er líka leikur. Ólafur
Örn var kominn fast að fimm-
tugu þegar mér tókst að fá hann
til að prófa hina göfugu golf-
íþrótt. Það var ekki að sökum
að spyrja; hann tók golfið föst-
um tökum eins og annað sem
hann gerði. Hvað gerir önnum
kafinn læknir? Hann vaknar
bara fyrr og fer seinna að sofa.
Oft var hann búinn að leika einn
golfhring þegar hann mætti til
vinnu klukkan átta. Sagt var að
hann vekti kríugerið.
Ég minnist góðs vinar og frá-
bærs læknis og sendi aðstand-
endum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Ásgeir Jónsson.