Morgunblaðið - 19.05.2021, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. MAÍ 2021
✝
Bogi Guð-
brandur Hall-
grímsson var fædd-
ur að Stóra-Grindli
í Fljótum 16. nóv-
ember 1925. Hann
lést 9. maí 2021.
Foreldrar Boga
voru Hallgrímur
Bogason, f. 17.8.
1898, d. 12.6. 1985,
og Kristrún Aronía
Jónasdóttir, f. 17.6.
1903, d. 28.3. 1989. Systkini
Boga sem komust á legg voru
Guðný, f. 1924, Dagbjört, f. 1926,
Jónas, f. 1930, og Sigurjón, f.
1932, öll látin.
Bogi kvæntist Helgu Helga-
dóttur frá Stafholti í Grindavík
26.2. 1955. Helga var fædd 5.10.
1933 og lést 9.7. 1997. Foreldrar
hennar voru þau Helgi Jónsson
og Margrét Guðfinna Hjálm-
arsdóttir. Bogi og Helga hófu
sinn búskap í Stafholti en fluttu
síðar í Mánagerði 7 í Grindavík.
Börn Boga og Helgu eru: 1)
Alda, f. 1953, maki Guðmundur
Jónsson, f. 1954, d. 2006. 2) Hall-
grímur, f. 1954, d. 2017, maki
Þórhildur Rut Einarsdóttir, f.
1956. 3) Guðfinna, f. 1959, fyrr-
um maki Einar Bjarnason, f.
1958. 4) Helgi, f. 1964, maki Ella
gæslustörf. Jafnframt var Bogi
umboðsmaður hjá trygginga-
félaginu Sjóvá í fjölda ára. En
fyrst og fremst var starfsvett-
vangur Boga kennsla og starfaði
hann við Grunnskóla Grindavík-
ur í áratugi við góðan orðstír
sem kennari og um tíma sem
skólastjóri.
Bogi var talinn afburða-
íþróttamaður og stundaði helst
frjálsar íþróttir og knattspyrnu
en slys batt enda á slíka íþrótta-
iðkun á þrítugsaldri. Áfram áttu
þó hinar ýmsu íþróttir hug hans
allan og var hann mikill bar-
áttumaður fyrir bættri íþrótta-
aðstöðu í Grindavík. Hann var
vel virkur í bæjar- og fé-
lagsmálum og tók þátt í stofnun
fjölda félaga og samtaka svo sem
Lionsklúbbs Grindavíkur þar
sem hann sat lengi í stjórn. Einn-
ig var hann einn af stofnendum
Félags eldri borgara á Suð-
urnesjum og skipaði fyrstu
skólanefnd Fjölbrautaskóla Suð-
urnesja. Boga var umhugað um
Grindavík og kom þar að ýmsum
framfaramálum. Hann sat í bæj-
arstjórn/hreppsnefnd Grinda-
víkur frá árinu 1966 til 1982 og
var bæði formaður bæjarráðs og
forseti bæjarstjórnar.
Útför Boga fer fram frá
Grindavíkurkirkju í dag, 19. maí
2021, klukkan 15. Streymt verð-
ur frá útförinni:
www.exton.is/streymi
Streymishlekk má einnig
finna á:
http://www.mbl.is/andlat
Björk Einarsdóttir,
f. 1968. 5) Kristrún,
f. 1965. Fyrir átti
Bogi Snorra Gunn-
laug, f. 1952, maki
Agnes Ásgeirs-
dóttir, f. 1962. Móð-
ir Snorra var Svava
Snorradóttir, f.
1934, d. 2021. Af-
komendur Boga eru
vel á sjötta tuginn.
Bogi ólst upp á
Knappstöðum í Stíflu í Fljótum í
Skagafirði og tók miklu ástfóstri
við þá fögru sveit. Að skyldu-
námi loknu stundaði hann nám
við Reykholtsskóla í Borgarfirði.
Síðar útskrifaðist Bogi sem
kennari frá Íþróttaskólanum
Laugarvatni og sótti síðan fram-
haldsmenntun til Reykjavíkur og
lauk námi í Myndlistar- og hand-
íðaskóla Íslands. Var hann með
kennsluréttindi bæði í grunn- og
framhaldsskóla.
Á sínum yngri árum stundaði
Bogi ýmis störf. Var um tíma
kennari á Fáskrúðsfirði og sinnti
íþróttakennslu í Skagafirði og
víðar. Þá starfaði hann við lög-
gæslustörf hjá Varnarliðinu á
Keflavíkurflugvelli og var í hópi
þeirra sem þar voru fyrst skip-
aðir af íslenska ríkinu við lög-
Pabbi hafði nefnt það að þegar
hans tími kæmi þá óskaði hann
þess að sá dagur væri fallegur. Sú
varð raunin er hann andaðist 9.
maí síðastliðinn í faðmi fjölskyld-
unnar. Þar með lauk langri far-
sælli ævi þar sem hann svo sann-
arlega upplifði tímana tvenna. Var
hann mikill náttúruunnandi og
sagði ófáar sögur frá mikilfeng-
legu umhverfi æskustöðvanna
sem honum þótti óendalega vænt
um. Er mér sérstaklega minnis-
stætt þegar hann nefndi áfallið
sem hann varð fyrir þegar hann
kom heim að vori eftir skólagöngu
í öðrum landshluta og sá að búið að
vera hleypa vatni yfir sveitina
hans fögru, Stífluna. Þar sem áður
rann á, sem liðaðist um nytjuð tún
og gróið land sem víða var kjarri
vaxið, var nú komið stöðuvatn. Tár
runnu niður vanga hans er hann
stóð uppi á hólunum og horfði yfir
Stífluvatnið áður en hann hélt
áfram leið sinni að Knappstöðum.
Sveitin var aldrei söm eftir þetta
enda fjöldi bæja sem þurftu að
bregða búi. Slík umhverfisspjöll
væru ekki liðin í dag.
Heyrði ég oft nefnt að mann-
margt hefði oft verið á æskuheim-
ili hans Knappstöðum sem var
kirkjujörð. Fólki, sem átti þangað
erindi eða leið um, var tekið opn-
um örmum af húsráðendum. Sú
venja fylgdi pabba alla ævi enda
mikill mannvinur og mátti ekki
neitt aumt sjá án þess að aðhaf-
ast. Er hann flutti til Grindavíkur
fannst honum eitthvað lítið að
gerast í félagsmálum í saman-
burði við það sem hann átti að
venjast úr Skagafirði. Var ekkert
verið að kvarta og kveina heldur
ermar brettar upp og eitthvað
gert í málunum og kom hann að
stofnun ófárra félaga til að lífga
upp á bæjarbraginn og mannlífið.
Íþróttum gerði hann alltaf hátt
undir höfði. Framlag hans til
körfuboltans verður sennilega
seint metið til fjár, en árið 1957
tók hann það að sér að smíða
fyrstu körfurnar í Grindavík sem
settar voru upp í gamla íþrótta-
húsinu, en áður hafði hann smíðað
körfur fyrir ÍR, mögulega fyrstu
körfurnar á höfuðborgarsvæðinu.
Barðist hann af hörku fyrir bygg-
ingu núverandi íþróttahúss
Grindavíkur en ótrúlegt nokk þá
var á þeim tíma nokkur mótstaða
gegn þeirri byggingu hjá vissum
aðilum innan bæjarfélagsins. Með
afbrigðum vinsæll og virtur kenn-
ari sem notaði það óspart ef hann
taldi það henta að „fara út fyrir
kassann“ til að efla áhuga nem-
enda á náminu.
Pabbi hugsaði ávallt vel um að
halda sér í góðu líkamlegu formi
og var iðinn við að ráða krossgát-
ur, sudoku, skák- og bridgeþraut-
ir á efri árum sem hann taldi góð-
ar æfingar fyrir heilasellur.
Kærleikur, áhugi á mönnum og
málefnum sem og umburðarlyndi
einkenndu allt hans fas. Úrræða-
góður og greiðvikinn með af-
brigðum. Stutt í bros og hlátur og
hendur óspart notaðar til að
leggja áherslu á sögð orð. Nánast
til dauðadags fylgdist hann með
öllum fréttum og var vel inni í
þjóðmálaumræðunni þannig að
þú komst ekki að tómum kofunum
þegar mál voru rædd.
Nú skilur leiðir. Þannig er lífið.
Það er ætíð sárt að kveðja hinstu
kveðju þá sem við unnum. Við
sem eftir stöndum geymum hug-
ljúfa minningu um þig ferska í
hugum okkar og munum ávallt
minnast þín með endalausri hlýju
og væntumþykju.
Helgi Bogason.
Elsku pabbi.
Englar Guðs þér yfir vaki og verndi
pabbi minn
vegir okkar skiljast núna, við sjáumst
ekki um sinn.
En minning þín hún lifir í hjörtum hér
því hamingjuna áttum við með þér.
Þökkum kærleika og elsku, þökkum
virðingu og trú
þökkum allt sem af þér gafstu, okkar
ástir áttir þú.
Því viðmót þitt svo glaðlegt var og góð-
leg var þín lund
og gaman var að koma á þinn fund.
Með englum Guðs nú leikur þú og lítur
okkar til
nú laus úr viðjum þjáninga, að fara það
ég skil.
Og þegar geislar sólar um gluggann
skína inn
þá gleður okkur minning þín, elsku
pabbi minn.
Vertu góðum Guði falinn, er hverfur
þú á braut
gleði og gæfa okkar fylgdi með þig
sem förunaut.
Og ferðirnar sem förum við um landið
út og inn
er fjársjóðurinn okkar pabbi minn.
(Guðrún Sigurbjörnsdóttir)
Það er ekki vafamál að mót-
tökurnar í Sumarlandinu hafa
verið góðar.
Takk fyrir allt og allt.
Stelpurnar þínar,
Alda og Guðfinna (Gugga).
Þú varst fyrirmyndin mín og
sýndir mér hvers konar mann-
eskja ég vil vera. Ég hef ég alla
tíð verið stolt að segja að þú sért
afi minn. Mikið mun ég sakna að
koma til þin í kaffi og ræða allt á
milli heima og geima. Allra mest
mun ég sakna þess að heyra þig
segja sögur frá þínum uppvaxt-
arárum.
Ég vil meina að afi minn hafi
ekki verið venjulegur maður.
Snerti hvern sem hann hitti og
leit á alla sem jafningja. Afi var
alltaf brosandi og í góðu skapi,
með ótrúlegt lundafar og hef ég á
mínum 28 árum aldrei séð hann í
slæmu skapi. Hann tók alltaf á
móti manni brosandi og lét fólki
líða vel í kringum sig. Jákvæðari
mann verður erfitt að finna.
Afi var með nútímalegan hugs-
unarhátt þegar kom að hinum
ýmsu samfélagsmálum og bar
mikinn kærleik til náungans.
Þrátt fyrir að 68 ár skildu okkur
að vorum við með líkar skoðanir á
hlutum og sammála með svo
margt.
Ég fékk ósk mína uppfyllta um
að afi fengi að hitta barnið mitt.
Þótt það hefði verið gaman að
Alexandra Ella fengi að kynnast
langafa sínum hlakka ég til að
segja henni hversu magnaður
maður hann var og sýna henni
myndir af þeim saman skömmu
áður en hann kvaddi.
Elsku afi, mér finnst þú eiga að
vera ódauðlegur og að ég geti
alltaf komið til þín.
Við göntuðumst með það að þú
værir búinn að gera samning við
manninn uppi að eldast öfugt
miðað við okkur hin, en sá samn-
ingur rann greinilega út og þú
færð að hvílast núna eftir yndis-
lega ævi.
En nú ert þú farinn að stunda
frjálsar þess á milli sem þú dans-
ar og bakar pönnukökur.
Ég veit að amma og Halli
frændi eru svo ánægð að fá þig til
sín og verður mikið hlegið og
spjallað.
Þú átt marga afkomendur og
munum við halda minningu þinni
á lofti.
Hvíldu í friði elsku afi minn.
Sara Hrund
Helgadóttir.
Ég er fyrst og fremst þakklát-
ur að hafa fengið allan þennan
tíma með afa mínum og að hafa
kynnst honum jafnvel og ég
gerði. En á sama tíma mun ég
sakna allra gæðastundanna sem
við áttum saman og erfitt að
hugsa til þess að þær verða ekki
fleiri. Eins og þau ófáu skipti sem
við slógum garðinn hans saman,
þegar hann var hættur að treysta
sér í það einn. Allir sem þekktu
afa vita að hann var mikill snyrti-
pinni sem hafði græna fingur.
Hann hugsaði betur um garðinn
sinn en flestir, líklega betur en
vallarstjórinn á Nývangi! Þegar
hann bjó í Mánagerði 7 átti hann
einn fallegasta garð bæjarins.
Hann gerði enga undantekningu
á því þegar hann flutti í Víðigerði.
Við slógum því garðinn ávallt af
mikilli vandvirkni, eins og honum
einum var lagið. Þegar verknað-
inum lauk kíktum við inn í hress-
ingu og spjölluðum um daginn og
veginn. Þegar maður kom í heim-
sókn til afa var hægt að tala við
hann um allt á milli himins og
jarðar. Það var líka þessi ró,
ákveðið afdrep frá öllu sem var að
gerast handan veggjanna, sem
gerði það að verkum að maður
gleymdi stað og stund. Þarna var
það bara ég, afi og kaffibollinn og
öll heimsins vandamál biðu fyrir
utan á meðan.
Afi kvaddi okkur þegar ég var
að leggja lokahönd á bakkalár-
verkefnið mitt í kennaranáminu.
Margir hafa sagt mér að ég fái
kennarablóðið frá honum. Afi var
sömuleiðis mjög stoltur af mér að
velja þennan farveg. Hann grín-
aðist þó oft með launin sem fylgdu
kennarastarfinu, og varaði mig
við þeim, hann þekkti vankanta
þeirra af eigin reynslu. En að
sama skapi vildi afi meina að fólk
misskildi hugtakið að vera ríkur.
Hann sagði að maður yrði miklu
fremur ríkur af fólki, fjölskyldu,
heldur en nokkurn tímann af pen-
ingum. Þannig leit hann á sjálfan
sig sem stórauðugan mann. Ég
held að það hafi verið rétt metið
hjá honum. Hann er umkringdur
fjölskyldu sem dýrkaði hann og
dáði, sem mun án efa halda uppi
minningu hans um ókomna tíð.
Marinó Axel Helgason.
Bogi mágur minn er kvaddur í
dag. Hann var elstur af systkin-
um Jónasar mannsins míns og
síðastur til að kveðja. Bogi var
ættarhöfðingi fannst okkur, glað-
ur og með skemmtilegan húmor
og gott var að koma í Mánagerðið
til Helgu og Boga með strákana.
Lóðin kringum þetta stóra hús
var mikið blómahaf á sumrin og
allt ræktað í bílskúrnum af þeim
Boga og Helgu. Krakkarnir höfðu
samt pláss fyrir fótbolta og að
henda í körfu.
Mágur minn var fjallmyndar-
legur, beinn í baki til æviloka með
þetta þykka gráa hár sem ein-
kenndi marga í ættinni. Ég held
að Boga hafi aldrei dottið í hug
hjúkrunarheimili, hann hafði óbil-
andi seiglu og viðleitni til sjálfs-
bjargar. Barnalán var hins vegar
mjög mikið hjá Boga og sannar-
lega voru börnin betri en enginn
síðasta tímann. Það eru sannar-
lega góðar minningar hjá okkur
með fjölskyldunni í Mánagerði,
oft var farið í Fljótin og tjaldað
sunnan við Knappstaði og berja-
tíminn vinsæll. Gönguferð með
Jónasi og Boga er sérlega minn-
isstæð, lagt var upp frá Hrepps-
endaá í Ólafsfirði, gengið upp með
ánni og upp á efstu toppa og út-
sýnið gleymist ekki. þetta var
fyrsta alvöruferð mín til að kynn-
ast svæðinu og svo komum við
niður að tjöldunum og þar beið
Helga með veislu. Bogi hafði
sterkar taugar í sveitina sína og
enginn hvatti okkur Jónas meira
en Bogi þegar við vorum að huga
að sumarstað í Stíflu á sínum
tíma.
Þau eru ófá símtölin sem við
höfum átt síðustu árin eftir að
Jónas minn missti heilsuna og var
kominn á hjúkrunarheimili og ég
ekki alveg að ná öllu sem var í
gangi. Bogi var betri en enginn að
tala við á þeim tíma, ég á honum
mikið að þakka og alltaf kom ég
betri eftir þau símtöl.
Mér finnst við hæfi þegar ég
kveð þennan afbragðsmann sem
ekki kveið neinu og allra síst
dauðanum að vitna í Kahlil Gi-
bran í Spámanninum sem segir:
„Og þegar þú hefur náð ævitind-
inum, þá fyrst munt þú hefja fjall-
gönguna. Og þegar jörðin krefst
líkama þíns, muntu dansa í fyrsta
sinn.“
Blessuð sé minning þín.
Hulda Erlingsdóttir.
Bogi G.
Hallgrímsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi kaka.
Takk fyrir allt, sérstak-
lega stuðninginn og sykur-
inn.
Við höldum áfram að
spila þér til heilla, þar er
seigla, kraftur, kjarkur, þor
og þrek.
Góða ferð í sumarlandið,
við elskum þig.
Þín barnabarnabörn,
Tómas Breki, Helga
Jara og Salka Karen.
✝
Sævar Örn
Bjarnason
fæddist 28. júlí
1962 á Bíldudal.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 8. maí
2021.
Foreldrar hans
voru Bjarni Guð-
mundur Giss-
urarson og Elsa
Esther Valdimars-
dóttir (d. 2011). Systkin hans
eru Jónfríður Valdís (d. 2007),
Gissur Bachmann, Dagbjört
Jóna og Valdimar.
Eiginkona Sævars er Anna
Bjarnadóttir. Þau
kynntust á Bíldu-
dal 1981 og giftust
1. júní 1991. Þau
eignuðust fjögur
börn: 1) Rúnar
Örn, 2) Karen,
sambýlismaður
hennar er Alexand-
er og saman eiga
þau einn son, Sæv-
ar Þór, 3) Elmar
Örn, 4) Daníel Örn,
sambýliskona hans er Anna
Jórunn.
Sævar Örn fæddist á Bíldu-
dal en ólst upp í Árbænum til
10 ára aldurs. Fjölskylda hans
flytur þá til Bíldudals, þar sem
hann klárar grunnskólann og
stundar svo nám við Héraðs-
skólann á Núpi.
Hann vann mikið í fisk-
vinnslu á yngri árum, en lengst
af starfaði hann sem verkamað-
ur hjá Íslenskum aðalverktök-
um og fékk meðal annars við-
urkenningu fyrir 30 ára störf.
Sævar og Anna hófu búskap
sinn á Bíldudal, en fluttu fljót-
lega saman suður til Sand-
gerðis. Þar reisir Sævar fjöl-
skylduhúsið þeirra, með aðstoð
frá fjölskyldunni, sem þau flytja
inn í saman árið 1985.
Útför Sævars fer fram frá
Sandgerðiskirkju í dag, 19. maí
2021, klukkan 13.
Streymi:
https://www.facebook.com/
groups/saevarorn
Streymishlekk má nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat
Að stíga fyrstu skrefin á sjö-
unda áratugnum í Árbænum var
engu líkt fyrir litla gutta. Þannig
hófust kynni okkar Sævars, fjöl-
skyldur okkar beggja meðal
frumbyggja Árbæjarhverfisins.
Aðeins eitt hús skildi á milli okk-
ar og við vorum ekki lengi að
finna hvor annan. Umhverfið allt
ævintýralegt, endalaus hús í
byggingu, móinn með öllum sín-
um ævintýrum í seilingarfæri og
svo auðvitað Elliðaáin sem for-
eldrarnir brýndu fyrir okkur að
koma hvergi nærri. Í minning-
unni voru kassabílar eitt mesta
aðdráttaraflið sem og leikfanga-
byssur, sverð og fótboltar.
Krakkar léku sér úti liðlangan
daginn og þurfti oft að beita
hörðu til að ná þeim í hús fyrir
svefn.
Bernskan er full af góðum
minningum með Sævari í Árbæn-
um. Ef það var ekki kabbojaleik-
ur eða kassabílakappakstur, þá
var það sunnudagsbíó hjá KFUM
í Hlaðbænum eða jafnvel fót-
boltaæfing hjá Fylki. Ein sorg-
legasta frétt sem ég fékk á þess-
um tíma snerist um vistaskipti;
foreldrar Sævars ákváðu að
flytja á Bíldudal og þá varð sann-
arlega sorg hjá ungum drengj-
um. Sem betur fer náðum við þó
að halda góðu sambandi með
gagnkvæmum heimsóknum þar
sem hver mínúta var nýtt til hins
ýtrasta.
Þannig leið tíminn og áður en
varði höfðu fullorðinsárin tekið
við. Sævar hitti sína yndislegu
Önnu og saman stofnuðu þau fjöl-
skyldu suður með sjó. Eins og
gengur og gerist fækkaði sam-
verustundum, en í hvert skipti
sem við hittumst var glaðst yfir
samfundum.
Fyrir nokkrum árum tengd-
umst við svo betur aftur á sam-
félagsmiðlum og héldum upp frá
því góðu sambandi. Sævar hafði
þá þegar staðið í mikilli glímu við
krabbamein og unnið sigra inn á
milli, en því miður voru sigrarnir
skammvinnir. Síðustu mánuði
var orðið ljóst hvert stefndi, en
Sævar var hvergi banginn og tók
við mótlætinu með stöku jafnað-
argeði.
Takk minn góði vinur fyrir öll
okkar frábæru kynni og einlæga
vináttu þína.
Elsku Anna, börn, tengdabörn
og barnabarn. Missir ykkar er
mikill. Minningar um góðan
dreng munu hjálpa og ylja. Mínar
innilegustu samúðarkveðjur til
ykkar allra.
Eggert Jónasson.
Sævar Örn
Bjarnason
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Óheimilt er að taka efni úr
minningargreinum til birt-
ingar í öðrum miðlum nema
að fengnu samþykki.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru
vinsamlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Smellt á
Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi lið-
ur, „Senda inn minning-
argrein,“ valinn úr felliglugg-
anum. Einnig er hægt að slá
inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðju-
degi).
Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Minningargreinar