Morgunblaðið - 22.06.2021, Blaðsíða 19

sem við lærðum í Oddfellow-
hreyfingunni. Svenni var mikill
félagsmálamaður og sannur Odd-
fellowi. Hann skilur eftir sig djúp
spor í þeim merka félagsskap, en
þá sögu læt ég öðrum eftir að
segja.
Svenni var afar fjölhæfur mað-
ur til starfa, úrræðagóður og
fljótur að átta sig á aðstæðum. Á
yngri árum flutti hann með fjöl-
skylduna til Ólafsvíkur og bjuggu
þau þar um nokkurra ára skeið.
Hann vann í vélsmiðju og nam
vélvirkjun. Í vélsmiðju þar sem
menn þurftu að leysa mál sem
komu upp með því sem til var á
staðnum. Bilanir í vertíðarbátum
þoldu ekki bið. Svenni ræddi oft
um þennan tíma sem mjög mót-
andi í hugsun og starfi. Hann
starfaði að ýmsum málum á yngri
árum, en átti langan og farsælan
starfsaldur hjá Ístaki og vann þar
lengst af við öryggis- og verk-
stjórnun við uppbyggingu mann-
virkja, hér á landi, á Grænlandi
og víðar erlendis. Starf sem í eðli
sínu krefst verkfræðiprófs, sem
hann hafði ekki, en eins og góður
maður sagði eitt sinn: „Skóla-
ganga er ekki sama og menntun.“
Í þessu starfi hans hafði löng og
víðtæk reynslan betur en skóla-
gangan. Það var sóst eftir starfs-
kröftum hans því góðir stjórnend-
ur eins og hann var, með mikla
yfirsýn og skýra ákvarðanatöku,
eru gulls ígildi. Eftir að veru hans
hjá Ístaki lauk, vegna aldurs,
vann hann að ýmsum verkefnum
fyrir aðra verktaka. Hans síðasta
og eitt stærsta verkefnið var við
uppbyggingu GAJU, sorpstöð.
Verkefni sem hann var og mátti
vera mjög stoltur af.
Fyrir um 15 árum fluttum við
hjónin í annan landsfjórðung og
fækkaði þá samverustundunum
og reglulegum gufubaðsferðum,
en símtölunum fjölgaði. Ég kveð
þennan trygga vin með miklum
söknuði og erfitt er að hugsa til
þess að heyra ekki aftur setn-
inguna: „Sæll, minn kæri vinur“
þegar svarað er hringingu frá
mér, en svona er lífið.
Kæra Ingibjörg og fjölskylda,
við Bína sendum ykkur hugheilar
samúðarkveðjur á þessum erfiðu
tímum og biðjum þann sem öllu
ræður í þessu lífi að fara vel með
ykkur.
Ólafur Hlynur og Jakobína.
Okkur hjónum var verulega
brugðið er við fréttum af ótíma-
bæru andláti vinar okkar, Sveins
Fjeldsted.
Góðar minningar frá fjölmörg-
um samverustundum á liðnum ár-
um koma upp í hugann.
Við kynntumst Sveini og Ingi-
björgu fyrir rúmlega 20 árum.
Með okkur tókst góð vinátta.
Skemmtilegar og eftirminnilegar
golfferðir til Spánar og golf og
gleðistundir hér heima ber þar
hæst.
Sveinn var ljúfmenni í viðmóti
og líka hrókur alls fagnaðar þegar
svo bar undir. Hann varð alltaf að
hafa mikið fyrir stafni, skipulagð-
ur til verka en líka stjórnsamur
og úrræðagóður. Mestan hluta
starfævi sinnar starfaði Sveinn
hjá verktakafyrirtækinu Ístaki
við verkefna- og öryggisstjórnun
bæði hér á landi, á Grænlandi og í
Noregi. Hann var mikils metinn
og virtur bæði af stjórnendum og
samstarfsfólki.
Sveinn hafði mikinn áhuga á
félagsmálum og var oft valinn til
forystu. Hann var meðal annars
formaður Hestamannafélagsins
Fáks frá 1994-1996 og var síðar
gerður að heiðursfélaga Fáks.
Sveinn gekk ungur í Oddfellow-
regluna, árið 1977, og hafði því
starfað í Reglunni í 44 ár þegar
hann lést. Þar gegndi hann mörg-
um ábyrgðar- og trúnaðarstörf-
um. Störf hans í Reglunni voru
unnin af hlýhug og einbeitni með
hag félagsskapar okkar í fyrir-
rúmi. Betri liðsmann var vart
hægt að hugsa sér.
Sveinn var líka kappsamur
golfari og hafði að markmiði að
komast í gott form í sumar til að
vera vel undirbúinn fyrir lang-
þráða golfferð til Spánar í haust.
Golfferð sem hann hafði skipulagt
og bókað fyrir okkur vinahjónin,
þetta var ekki í fyrsta skiptið sem
hann hafði frumkvæðið að bókun
golfferðar. Það var ekki aðeins að
hann skipulegði golfferðirnar
okkar til Spánar. Hér heima bók-
aði Sveinn alla rástíma og valdi þá
velli sem við félagarnir og golf-
hópurinn heimsóttum.
Samverustundir á Kaffivagn-
inum á Granda á sunnudags-
morgnum voru orðnar fastur
þáttur í lífi okkar félaganna síð-
ustu mánuðina. Ég á eftir að
sakna þessara góðu stunda.
Síðasti golfhringurinn okkar
Sveins fimmtudaginn 27. maí sl.
verður lengi í minnum hafður.
Hinn kappsami sló lengsta teig-
högg sitt hin seinni ár eða um 180
metra. Teighöggin hjá 76 ára
körlum verða tæpast lengri en
teighögg Sveins verða ekki fleiri
hérna megin.
Á örskotsstundu allt er hjá.
Ei má sköpum renna.
Hryggan hug er tæpt að tjá.
Tilfinningar brenna.
Þig ég trega, trúðu mér,
trausti vinur góður.
Síðustu kveðju sendi þér.
Sit hér eftir - hljóður.
(Jón H. Karlsson)
Elsku Ingibjörg, Ásta Björk,
Kristján Þór, Guðmundur og fjöl-
skyldur. Við sendum ykkur okkar
dýpstu samúðarkveðjur, megi
góður guð styrkja ykkur í sorg-
inni.
Sveinn Fjeldsted var drengur
góður, kær vinur og nánast eins
og bróðir. Hans verður sárt sakn-
að
Friður sé með sálu hans. Frið-
helg verði minning hans.
Dóra og Birgir.
Það er gæfa hvers manns að
eignast góðan vin á lífsleiðinni.
Og þegar ég stend í þeim sporum
að kveðja minn góða vin er mér
þakklæti efst í huga. Kynni okkar
Sveins hófust fyrir alvöru fyrir 33
árum þegar ég var vígður í stúk-
una nr. 11 Þorgeir. En faðir minn
og Sveinn höfðu starfað saman
innan stúkunnar. Með okkur
Sveini tókst traust og góð vinátta
sem hefur þroskast í áranna rás
mér til mikillar gæfu. Sveinn var
minn lærifaðir í Oddfellow-regl-
unni og fáir hafa reynst mér jafn
vel og hann á vegferð minni og
þroska í störfum mínum og síðar
saman sem leiðbeinendur í Regl-
unni.
Sveinn var sterkur persónu-
leiki, hreinskiptin en ljúfur og það
var gott að leita til hans. Hann
hvatti mig til góðra verka og sagði
gjarnan við mig, „þetta var gott
hjá þér Lilli minn“. Og ég í stað-
inn af einlægni kallaði hann jafn-
an Fóstra minn þegar ég leitaði til
hans og þáði góð ráð. Sveinn var
góð fyrirmynd og við sem yngri
vorum horfðum til hans og lærð-
um af reynslu hans og þekkingu.
Nú verða ekki fleiri samtöl,
engin símtöl og ekki fleiri sögur
eða brandarar sagðir. Fyrir allar
þessar stundir sem við áttum
saman í starfi og leik er ég þakk-
látur og þakka fyrir þær að leið-
arlokum.
Ég kveð þig Fóstri um sinn
með ljóðinu Söknuður eftir fyrr-
verandi Oddfellow-bróður okkar
Ágúst Böðvarsson sem orti svo:
Með söknuði lít ég löngu gengin spor,
í litríkri minning, sólfagurt vor.
Sé gæfuna brosa gleðiríka stund,
er gengum við saman á örlaganna fund.
En klukkan var hverful, lán okkar valt,
það lifnaðı́um stund til að deyja.
Hjarta mitt skelfdist, húmið svo kalt
haustið svo erfitt að þreyja.
Þótt nú sértu horfinn, hjartkæri vin,
ég horfi á myndina þína.
Minninganna ljós þíns leiftrandi skin
mér lýsir, það aldrei mér dvín.
Um leið og við Erla þökkum
samfylgdina vottum við Ingi-
björgu og fjölskyldunni allri okk-
ar dýpstu samúð. Söknuðurinn er
sár en minningarnar lifa.
Stefán Stefánsson.
- Fleiri minningargreinar
um Svein Fjeldsted bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 22. JÚNÍ 2021
„Hvar skal byrja, hvar skal
standa?“ Þegar öðlingsins Þór-
ólfs Péturssonar er minnst verða
orð á blaði ærið fátækleg miðað
við þann litríka félaga, sem nú er
á braut horfinn. Undirrituðum
fannst næsta fjarlægt að krabb-
inn gæti bugað Þórólf og tekið frá
honum heilsu og líf. En jafnvel
lífskraftur Þórólfs á Hjaltastöð-
um mátti sín ekki gegn gestinum
grimma, sem ekki sleppti tökum
sínum þótt mótspyrna væri hörð.
Þórólfur var af sterkum stofnum
kominn, móðirin kjarnakonan
Ragnheiður Þórarinsdóttir frá
Ríp og faðirinn lífslistamaðurinn
Pétur Sigurðsson frá Stokk-
hólma. Þau hjón bjuggu góðu búi
á Hjaltastöðum og komust vel af.
Pétur var einn þriggja bænda í
Skagafirði sem áttu það sameig-
inlegt að heita Pétur, tóku aldrei
víxla og fóru aldrei í „Ríkið“.
Skorti þessa nafna aldrei skotsilf-
ur og ekki var vitað til að þá þryti
nokkru sinni vínföng. Þórólfur
var alinn upp við gott atlæti, líka
mikla vinnu og lærði á barnsaldri
að bjarga sér. Lífið kallaði á unga
manninn, ævintýri, gleði, söngur
og sögur komu til hans og mót-
uðu framgöngu og lífsviðhorf, svo
entist ævina út. Snemma komu í
ljós sterkir eðlisþættir Þórólfs,
æðruleysi á hverju sem gekk,
dugnaður, heiðarleiki, útsjónar-
semi og óbifanleg lífsgleði. Þá
kom styrkur Þórólfs best fram
þegar kreppti að. Árið 1976 tekur
hann við búi á Hjaltastöðum þá
ekkjumaður með fimm ung börn.
Síðar kvæntist hann Önnu Jó-
hannesdóttur og saman mynduðu
þau öfluga einingu og þrjú urðu
börnin. Í veikindum Þórólfs var
Anna sú styrka stoð sem ekki
brást og annaðist hann svo ekki
varð betur gert. Fyrir löngu hóf-
ust kynni okkar Þórólfs, sem síð-
ar þróuðust yfir í trausta vináttu,
það var gott að eiga vináttu Þór-
ólfs. Mest hafa samskiptin orðið
hin síðari ár og öll góð. Síðasta
haust fórum við saman í þrennar
fjárgöngur enda mikil og sívax-
andi eftirspurn eftir okkur í
smalamennskur, eftir því sem
aldurinn færðist yfir. Þórólfur var
hestfær með afbrigðum, jafnan
flugríðandi á viljugum gæðingum
og haggaðist ekki í hnakknum á
hverju sem gekk. Hann var djarf-
ur reiðmaður, reyndar fullkominn
glanni á hestbaki. Ef honum þótti
mikið liggja við reið hann fulla
ferð og skeytti lítið um vegi eða
götur. Báðum ístöðunum tapaði
hann eitt sinn frá hnakknum við
að eltast við fé á Merkigili. Ístöðin
fundust í næstu göngum og var
afhending þeirra sérstakur dag-
skrárliður á aðalfundi Gangna-
mannafélags Austurdals. Í þeim
félagsskap var Þórólfur gildur
limur og ferðir hans um Austur-
dalinn voru óteljandi.
Síðustu mánuði hittumst við
oft og nutum samveru og sögu-
stunda. Báðir vissum við að
hverju dró en höfðum lítt orð um.
Þórólfur var jafnan frjálslegur í
framgöngu og reisn yfir honum.
Maður söngs og gleði. Engin
samkoma var það góð að návist
Þórólfs væri ekki til bóta.
Finnist enginn forkólfur
fyrir söng og geimi
þá er víst að Þórólfur
þar er hvergi á sveimi.
(Gísli R. Konráðsson)
Höfðinginn á Hjaltastöðum
skilur eftir sig ljúfar og hressandi
minningar, honum fylgja úr hlaði
kærar þakkir fyrir samfylgdina.
Samúðarkveðjur til Önnu og
afkomenda allra.
Bjarni Maronsson.
„Þá dettur mér í hug hahh …“
hóf Þórólfur á Hjaltastöðum
gjarnan frásagnir sínar sem voru
samofnar hans einstaka lífs-
hlaupi.
Stórbrotinn persónuleiki er
horfinn af sjónarsviðinu, maður
sem tókst á við erfiðan ástvina-
missi og mótlæti með fágætri lífs-
sýn og lífsgleði sem engan lét
ósnortinn. Þórólfur var nefnilega
ekki venjulegur maður, hann var
miklu fremur einhverskonar
náttúruafl, samsettur úr fjöl-
mörgum eiginleikum sem gerðu
hann að þjóðsagnapersónu í lif-
anda lífi. Þórólfur hefði getað
verið uppi á hvaða öld sem er frá
landnámi, alls staðar verið í
fremstu víglínu og fellt sig að að-
stæðum hverju sinni. Í hugum
margra er hann í raun hluti af Ís-
landssögunni svo víða sem hann
stakk við stafni. Hvert sem hann
fór átti hann vini í varpa eða var
búinn að eignast þá eftir stutt
spjall því Þórólfur tók mikið til
sín og átti einstaklega auðvelt
með að blanda geði, gríðarlega
vinmargur og vinsæll.
Hann var hamhleypa til verka.
Stundum óð á súðum, sást ekki
alltaf fyrir í dugnaðinum, hlaut
fyrir vikið skrámur og ákomur en
lét sig aldrei. Hlutverkin voru
líka mörg. Bóndi, hestamaður,
uppalandi, fjölskyldufaðir, frá-
bær félagi og vinur. Félagsvitund
hans var sérstaklega mikil og þar
var ekkert hálfkák heldur. Ára-
tugastarf í Karlakórnum Heimi
vitnar um það, mætti jafnan
fyrstur manna og best. Burðarás
í Gangnamannafélagi Austurdals
um langa hríð og svo mætti áfram
telja. Á seinni árum þegar fór að
hægjast um í búskap og barna-
uppeldi gekk hann til liðs við
Lionsklúbb Skagafjarðar þar
sem hann naut sín til fullnustu
með félögum og vinum við mann-
rækt og margskonar góðgerðar-
mál. Sem formaður klúbbsins
rækti hann starf sitt af stakri
samviskusemi, fékk áhugaverða
fyrirlesara og dreif félaga sína
áfram. Liður í formannsstarfinu
var móttaka vinaklúbbsins Asp-
ar, kvennaklúbbs á Akureyri,
sem endurgjald við heimboðum
þeirra. Öllu var tjaldað til á
Löngumýri þegar rútan renndi í
hlað og kvöldið heppnaðist full-
komlega. Þegar kom að kveðju-
stund voru körlunum þakkaðar
móttökurnar og engum meira en
Þórólfi að sjálfsögðu sem var
mærður í ræðum, kysstur og
klappaður af öllum konunum inni
í stofu. Hann náði svo á meðan
þær voru að búa sig, að skunda
fram, stilla sér upp við útidyrnar
og kyssa þær allar aftur við
brottför.
Tvö síðustu haust kom hann
með okkur á Hrauni að smala,
ferðir á nýjar slóðir sem náttúru-
barnið kallaði landafræði. Það
voru okkar forréttindi. Í raun er
ótrúlegt að fáeinum mánuðum
eftir heilan dag ríðandi um stór-
grýtisurðir og at, sé hann riðinn
úr hlaðinu á Hjaltastöðum í síð-
asta sinn.
Þegar veikindin fóru að herja á
Þórólf var tekist á við þau af
æðruleysi, hverri bjartsýnisfrétt
fagnað og á tímabili vöknuðu von-
ir um að krabbinn hefði mætt
ofjarli sínum. Umönnun Önnu og
fjölskyldunnar í veikindunum allt
til hinsta dags var einstök og er
þökkuð af einlægni með hjartans
samúðarkveðjum. Þórólfur Pét-
ursson mun lifa meðan sögur
verða sagðar.
Mannlífsmyndin er fögur
hann er mættur í innsta hring.
Hvar óma söngur og sögur
frá sönnum Skagfirðing.
Gunnar Rögnvaldsson.
Þórólfur Pétursson á Hjalta-
stöðum var á margan hátt ein-
stæður maður. Honum fylgdu
sögur, hlátur og glaðværð, í meira
mæli en flestum öðrum mönnum.
Þórólfur starfaði með Karla-
kórnum Heimi í rúma fjóra ára-
tugi. Hann var þátttakandi í
starfinu af heilum hug, bæði á æf-
ingum og í öðrum viðfangsefnum.
Það var hins vegar innan um fólk-
ið á tónleikunum og á ferðalög-
unum sem hann naut sín best.
Hvert sem komið var þyrptust að
Þórólfi gamlir vinir, góð saga af
liðnu atviki eða tilsvari var rifjuð
upp og svo var hlegið – það var
nefnilega svo merkilega auðvelt
og skemmtilegt að hlæja með
Þórólfi.
Af Þórólfi sjálfum hafa líka
gjarnan verið sagðar sögur, flest-
ar dagsannar en aðrar lítillega
kryddaðar, svona eins og hann
sjálfur vildi hafa þær. Eitt sinn
var það til dæmis gert að um-
ræðuefni milli laga á tónleikum
hjá Heimi, að Þórólfur hefði lent í
bráðum lífsháska oftar en flestir
menn aðrir og tekið dæmi af því
þegar hann klemmdist eitt sinn
fastur milli vörubíls og hlöðu-
veggjar heima á Hjaltastöðum.
Bíllinn lagðist á brjóstkassann á
Þórólfi af ógnarþunga, sem gat
enga björg sér veitt og losnaði
ekki fyrr en eftir alllanga stund
þegar einhver nærstaddur kom
aðvífandi og gat komið honum til
bjargar. Þá mátti það ekki tæp-
ara standa, því hann var orðinn
rænulítill og raunar mjög hætt
kominn. Nokkrum dögum eftir
þetta tóku þeir tal saman vinirnir
Bjarni Maronsson og Þórólfur, og
hafði sá fyrrnefndi margs að
spyrja varðandi þetta atvik. Með-
al annars spurði Bjarni hvort
hann hefði ekki fundið mikið til
þegar hann var þarna fastk-
lemmdur milli vörubíls og hlöðu.
„Nei, blessaður vertu,“ svaraði þá
Þórólfur, „þetta var ekkert sárt,
nema rétt á meðan ég hló hvað
mest!“
Þessi saga er að líkindum
næstum alveg dagsönn og hún
dregur fram tvo af mikilsverð-
ustu eiginleikum Þórólfs, sem
voru æðruleysi og léttlyndi. Þór-
ólfur bjó yfir meira æðruleysi en
gerist og gengur, og það kom sér
oft vel, því að hann fékk að reyna
ýmislegt á eigin skinni í gegnum
tíðina. Aldrei sást Þórólfur hins
vegar barma sér og þetta sama
æðruleysi einkenndi hann þegar
hann greindist með þann sjúk-
dóm sem að lokum dró hann til
dauða.
Við Heimismenn göntuðumst
með það í kringum forsetakosn-
ingar eitt sinn, að Þórólfur Pét-
ursson væri rétti maðurinn í
embættið og töldum honum
margt til tekna í því samhengi,
t.d. væri hann líklegur til að
koma sér upp góðum fjárstofni
suður á Bessastöðum og nýta þar
fjörubeitina, og að leitun yrði að
jafn sköruglegri forsetafrú og
Önnu á Hjaltastöðum. Um þetta
orti Gunnar á Löngumýri:
Forsetinn skal hlæja hátt,
og heilla fólk í röðum.
Það mun ríkja þjóðarsátt,
um Þórólf á Hjaltastöðum.
Ég hygg að ég mæli fyrir hönd
okkar Heimismanna allra þegar
ég segi að Þórólfur Pétursson
verði okkur ógleymanlegur mað-
ur. Skarðið sem hann skilur eftir
sig í kórnum verður trauðla fyllt.
Við Heimismenn þökkum honum
samfylgdina, sögurnar og hlátur-
inn öll þessi ár, og sendum Önnu,
afkomendunum og öðrum vanda-
mönnum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Fyrir hönd Karlakórsins
Heimis,
Atli Gunnar Arnórsson.
- Fleiri minningargreinar
um Þórólf Pétursson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
Það er öllum mik-
il gæfa að eignast góða vini og
skemmtilega samstarfsmenn á
lífsleiðinni. Einn slíkur gleðigjafi
var sagnameistarinn og frétta-
haukurinn Gissur Sigurðsson.
Gissur starfaði um árabil á
fréttastofu Útvarps og var þar
fremstur meðal jafningja. Gissur
kunni þá list að segja sögu og
flutti fréttir sínar með rödd sem
var þrungin sannfæringarkrafti
þannig að lítil veðurfrétt gat
hljómað eins og að þriðja heims-
styrjöldin væri hafin. Aldrei
brást að Gissur kom með ein-
hverjar mikilvægar fréttir tengd-
ar sjávarútvegi í hádegis- eða
kvöldfréttir og naut þar þekking-
ar og reynslu og heimildarmanna
sem hann hafði í þessari mikil-
vægustu atvinnugrein landsins.
Þær fréttir sem eru þó eftir-
minnilegastar eru tengdar sér-
gáfu Gissurar; að segja skemmti-
lega, óvenjulega og oft á tíðum
spaugilega sögu. Gissur flutti í
útvarpi fréttir af flótta kýrinnar
Sæunnar sem sleit sig lausa þeg-
ar átti að slátra henni í sláturhúsi
á Flateyri, en kýrin barg lífi sínu
með því að kasta sér í sjóinn og
synda til hafs. Frásögnin var
mergjuð og áhrifarík, kannski
svolítið sorgleg, eins og fréttin
um tvær kýr sem eldingu laust
niður í nærri Skorradal. Gissur
unni þjóðlegum fróðleik og
keypti eitt sinn bókina Harðspor-
ar sem fjallaði um útigangsfé á
Reykjanesi. Athygli hans vöktu
getnaðarvarnir kindanna, svo-
Gissur Sigurðsson
✝
Gissur Sigurðs-
son frétta-
maður fæddist 7.
desember 1947.
Hann lést 5. apríl
2020.
Hann verður
jarðsunginn frá
Selfosskirkju í dag,
22. júní 2021,
klukkan 13.
kölluð spjöldun
sauðfjár, en aftan á
þær voru saumuð
spjöld til að varna
því að hrútar gætu
lembt þær á óheppi-
legum árstíma.
Þetta var upphaf
þess að við stofnuð-
um skemmtifélag
sem safnaði ýmsum
hnyttilegum upplýs-
ingum um búfé og
kölluðum P-félagið. Það félag
varð mikill menningarauki á
Fréttastofu útvarps þegar menn
gerðu sér glaðan dag og þá var
veitt hagalagðaorðan þeim sem
skarað höfðu fram úr á einhverju
sviði. Það var mikil gæfa að eiga
Gissur að vini og vinnufélaga og
nokkur sorg þegar hann ákvað að
gerast fréttamaður á Bylgjunni
og flaggskip morgunfrétta þar.
Ekki verða öll afrek Gissurar
Sigurðssonar í fréttamennsku
rakin hér. Eitt gerði hann sem
ekki margir léku eftir. Hann
heyrði af samningum Vegagerð-
arinnar vegna steina sem stóðu í
vegarstæði við Ljárskóga í Döl-
um. Samningaviðræðurnar voru
við álfa sem bjuggu í steinunum
með milligöngu miðils. Gissur
hringdi þegar í miðilinn og hafði
eftir álfunum að annan steininn
mætti færa og hinn fjarlægja
með öllu. Þessi frétt í virtum fjöl-
miðli þar sem vitnað var til álfa
var þýdd yfir á ensku og Reuter-
fréttastofan sendi síðan út um all-
an heim. Málið vakti mikla at-
hygli og hingað voru sendir er-
lendir fréttamenn vegna hennar.
Gissur var einstaklega hlýr mað-
ur og átti auðvelt með að setja sig
í spor annarra.
Ég undirritaður og eiginkona
mín Elísabet Brekkan sendum
ástvinum Gissurar innilegar sam-
úðarkveðjur.
Minningin um góðan dreng lif-
ir.
Þorvaldur Friðriksson.