Morgunblaðið - 22.06.2021, Blaðsíða 21

Ég kveð mömmu með þakk-
læti og virðingu, þetta hefði ekki
getað verið betra.
Anna Guðbjörg
Gunnarsdóttir.
Móðir mín, Aðalheiður
Sigvaldadóttir, kvaddi okkur fyr-
ir skemmstu. Tilfinningarnar nú,
sem undanfarin misseri, eru
blendnar. Missirinn er sár en
hann er ekki nýtilkominn, við
fjölskyldan höfum að sumu leyti
syrgt hana lengi.
Öll þurfum við að læra að feta
okkur í gegnum lífið á eigin for-
sendum en mikilvægt er þó að
hafa traustan kompás og leggja
við hlustir þegar við erum svo
lánsöm að fá góð ráð. Ein af mín-
um dýrmætustu minningum um
mömmu er frá því þegar mína
ungu sál dreymdi veraldlega
drauma og hún leiddi mig í sann-
leikann um hvað raunverulegt
ríkidæmi sé. Henni þótti nefni-
lega svo óstjórnlega vænt um
okkur krakkana að engin leið var
að sannfæra hana um að ég
mundi nokkurn tímann finna
hamingjuna í legókassa.
Alla tíð var hún mikil fé-
lagsvera og mikið í mun að halda
nánum tengslum við fjölskyldu
sína og vini. Aldrei varð ég var
við annað en að hún kæmi fram af
virðingu og vinsemd, alltaf tók
hún fólki með hlýju og opnu
hjarta. Það ber vott um hennar
persónu að þó að sjúkdómur hafi
leikið hugann grátt, sviðið minn-
ingar ár eftir ár, var henni fólkið
sitt alltaf efst í huga.
Mér finnst ég sannarlega rík-
ur að hafa fengið slíka móður í
vöggugjöf.
Guðmundur Ingi Gunnarsson.
Hjartans mamma kvaddi okk-
ur á fallegum sumardegi eftir
langvinn og erfið veikindi. Það er
svo skrítið að upplifa samtímis
sorgina yfir að missa hana og svo
léttinn að hún hafi loksins fengið
líkn og frelsi frá þeirri vanlíðan
sem hún upplifði síðustu mánuð-
ina.
Í raun hef ég syrgt mömmu til
lengri tíma, hverja þá færni sem
tapaðist eftir því sem veikindin
ágerðust síðustu ár og minning-
arnar sem jafnt og þétt hurfu í
þoku þar til hún þekkti okkur,
fólkið sitt, ekki lengur. Ég syrgi
það sérstaklega að börnin mín
skuli ekki hafa fengið að kynnast
almennilega þeirri kjarnakonu
sem amma þeirra sannarlega
var, áður en veikindin tóku yfir,
og að hún fái ekki að fylgja þeim
eftir í leik og starfi sem hún hefði
sko gert best allra hefði hún
fengið tækifæri til. En þrátt fyrir
veikindin var þó yfirleitt stutt í
léttlyndið og þakklætið og til að
mynda ljómaði mamma alltaf
þegar henni var sagt að hún ætti
orðið níu barnabörn og tvö
barnabarnabörn þótt hana ræki
ekki minni til þess.
Mamma var gullfalleg að inn-
an sem utan, mikil fjölskyldu-
kona sem þótti óskaplega vænt
um fólkið sitt, söngelskur og dríf-
andi íþróttagarpur sem naut þess
að ferðast og hlusta á tónlist,
mikill húmoristi og einstaklega
ljúf og traust. Hún var frábær í
starfi sínu sem kennari, ekki síst
vegna þess hversu annt henni var
um nemendur sína og velferð
þeirra. Hún lagði mikið upp úr
því að koma vel fram við aðra,
sýna virðingu, nærgætni og góð-
mennsku og skein það í gegn í
uppeldi okkar systkina. Alltaf gat
ég leitað til mömmu og alltaf
mætti mér ást og umhyggja, hlýr
faðmur, huggun og öryggi.
Mamma kenndi mér óskap-
lega margt, bæði andlegt og ver-
aldlegt. Til eftirbreytni er hvern-
ig hún kaus að lifa lífi sínu, að
njóta hversdagsleikans því í hon-
um fælist lífshamingjan. Þegar
tók að halla á og mamma var far-
in að finna fyrir veikindum sínum
sagði hún mér að þetta væri allt í
lagi því hún væri svo sátt við
hvernig hún hefði lifað lífinu og
ánægð með hversu vel væri kom-
ið fyrir okkur, fólkinu sínu, hún
hefði skilað góðu verki. Hún væri
þakklát fyrir þau spil sem hún
hefði fengið á hendi og hvernig
hún hefði spilað úr þeim.
Svona var mamma, hún lagði
mikið upp úr að njóta lífsins og
var óskaplega dugleg að láta okk-
ur fólkið sitt vita hvað hún væri
ánægð og þakklát, hvað hún nyti
þess að vera með okkur og hvað
samveran með okkur veitti henni
mikla gleði. Hún hafði svo mikla
útgeislun og frá henni stafaði ein-
stök hlýja og væntumþykja, alveg
fram á síðasta andartakið.
Ég verð ævinlega þakklát fyrir
að hafa fengið að spinna lífsvefinn
með bestu mömmu sem hægt er
að hugsa sér. Minningin um gullið
hana mömmu lifir.
Elín Heiður.
Elsku besta amma Addý er lát-
in.
Það eru svo ótalmargar minn-
ingar sem rifjast upp í hugum
okkar þegar við hugsum til
ömmu. Amma var eins og ömmur
gerast bestar, svo hlý og góð, tók
alltaf á móti manni með opnum
örmum og eldaði besta mat sem
við fengum. Hakk og spaghetti að
hætti ömmu er enn okkar allra
uppáhalds. Það var alltaf jafn
gott að koma til ömmu og afa. Við
vorum svo heppin að fá að eyða
miklum tíma með ömmu og afa í
Logafoldinni og minningarnar
þaðan eru því stór hluti af æsku-
minningum okkar. Minningar um
góðar stundir í sólinni í garðinum
á sumrin, bakstur og jólahrein-
gerningu fyrir jólin, fjölskyldu-
mat um helgar, óteljandi kaffiboð
með glæsilegum veitingum en
líka sjónvarpsgláp og heimalær-
dóm.
Amma var alltaf vel tilhöfð,
heimilið fallegt og svo hreint að
það var ógerningur að finna ryk-
korn. Það var ætíð stutt í bros og
hlátur og þegar tækifæri gafst
var hún fyrst til að bresta í söng.
Hún naut þess að halda veislur og
vera með fólkinu sínu. Það er
okkur mjög minnisstætt þegar
amma skellti sér í splitt á að-
fangadagskvöld fyrir tæpum 20
árum. Fimleikakonan hafði ekki
reynt þetta í einhverja tugi ára og
okkur óraði ekki fyrir því að hún
gæti það enn og hún var líklega
jafn hissa.
Amma var hætt að kenna þeg-
ar við vorum krakkar. Við áttum
því okkar einkakennara. Hún
kenndi okkur að lesa, skrifa og
stafsetningu. Hún bjó til
skemmtileg heimatilbúin verk-
efni til að hjálpa við kennsluna og
það skein í gegn hvað hún naut
þess að kenna. Við erum mjög
þakklát fyrir að hafa fengið þessa
góðu kennslu hjá ömmu enda gott
veganesti út í lífið.
Amma og afi hafa alltaf ferðast
mikið og í minningunni voru þau
alltaf að koma frá eða fara til út-
landa. Okkur fannst það ekki leið-
inlegt enda fylgdi því iðulega ein-
hver pakki til okkar við
heimkomuna. Við höfum verið svo
heppin að fá að ferðast mikið með
þeim bæði hér heima og erlendis.
Það rifjast fljótt upp góðar stund-
ir í sveitasælunni á Kaldrananes-
inu okkar, í Flórída, Ítalíu og
London. Ferðirnar til Flórída eru
sérstaklega eftirminnilegar.
Flórída var þeirra staður og svo
gaman að fá að fylgja með þangað
í nokkur skipti, hitta Mikka Mús í
Magic Kingdom, leika í sandinum
á ströndinni og borða á Outback
Steakhouse. Ferðirnar til Flórída
verða eflaust fleiri og þá fá lang-
ömmubörnin að upplifa það sem
við upplifðum með ömmu. Síðasta
ferðin með ömmu var til Boston
fyrir tveimur árum. Þá voru veik-
indin búin að taka mikið frá henni
en hún naut þess í botn að ferðast
og var svo glöð og ánægð með
ferðina, eins og við.
Það er langt síðan fór að bera á
veikindum hennar og það hefur
verið sárt að sjá minningarnar og
færnina hverfa smám saman. Það
var ótrúlegt hvað amma lét það
ekki á sig fá, hélt í lífsgleðina,
naut þess að ferðast og að eyða
tíma með okkur. Amma var frá-
bær fyrirmynd og kunni svo
sannarlega að njóta lífsins.
Elsku besta amma Addý, við
erum svo þakklát fyrir þig og all-
ar góðu stundirnar sem við átt-
um saman.
Elísabet, Ólafía og
Gunnar Pétur.
Hún kenndi mér að drekka
kaffi, bragðmikið alvöru kaffi.
Aðalheiður vildi hafa kaffi þann-
ig. Mágkona mín elskuleg, Að-
alheiður Sigvaldadóttir, er fallin
frá. Við höfum fetað saman lífs-
veginn í töluverðri nálægð í um
það bil 50 ár. Fallega nafnið Að-
alheiður var þannig til komið eft-
ir því sem hún sagði frá að eldri
systur hennar voru búnar að fá
svo mörg af óskanöfnum foreldr-
anna, þá voru „kvenmannsnöfn-
in“ búin. Varð þá sögupersónan
Heiða (Aðalheiður) fyrir valinu.
Mig langar til að þakka fyrir
okkar kynni, samveru, heim-
sóknir í Kaldrananes, til Flórída
svo og allar samverustundir á
heimilum okkar fyrr og síðar.
Aðalheiður var sterkur hlekkur í
fjölskyldum okkar. Hún var for-
eldrum sínum og tengdaforeldr-
um afar góð, nærgætin og hjálp-
söm. Nærgætni og virðing
einkenndi hennar framkomu. Ég
sé hana fyrir mér sem kennara af
lífi og sál sem öllum vildi vel. Og
einnig glæsilega flugfreyju sem
þjónaði öllum með brosi og hlýju.
En umfram allt var það fjöl-
skyldan sem hún unni mest. Frá-
bæra fjölskyldan, eiginmaðurinn
Gunnar Heiðar, Anna Guðbjörg,
Guðmundur Ingi, Elín Heiður,
barnabörn og tengdabörn sem
hafa leitt og stutt Aðalheiði síð-
ustu árin og borið á höndum sér
þegar heilsan fór að daprast
henni.
Þannig minnist ég elsku Að-
alheiðar Sigvaldadóttur.
Innilegar samúðarkveðjur til
allra aðstandenda.
Minningin lifir.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar,
Álfheiður Guðbjörg
Guðjónsdóttir.
Mig langar að kveðja Addý
frænku mína með fáeinum orð-
um að leiðarlokum. Hún var ein
af frændfólki mínu sem kennt er
við Snorró eða Snorrabraut, þar
sem Sigvaldi faðir hennar hafði
reist fjölskyldu sinni myndarlegt
hús.
Móðir Addýjar, Munda, var
afasystir mín og mikil tengsl
voru á milli heimila systkinanna
og alltaf stutt á milli þeirra. Fað-
ir minn og hennar börn voru
nánast sem systkini og á
bernskuárum kom maður oft á
Snorró og ævinlega voru mikil
tengsl á milli fjölskyldna.
Á Snorró var yfirleitt fjöl-
mennt á þessum árum – systk-
inin voru 6 og 4 enn í föðurhúsum
þegar ég man fyrst eftir. Nokkur
barnabörn á mínum aldri voru
komin til sögunnar og flestra
leiðir lágu um Snorró. Addý var
yngst af þessum systkinahóp og
blandaði kannski meira geði við
okkur yngri kynslóðina heldur
en þau sem eldri voru. Það var
alltaf gaman þegar Addý var
heima – alltaf hress og kát. Og
þannig minnist ég hennar – æv-
inlega áhugasöm og vildi vita
hvernig gengi hjá manni, alúð-
leg, hress og kát í viðmóti.
Með árunum fækkaði ferðun-
um á Snorró. Ég fluttist austur á
land og lengra leið milli þess að
ég hitti þetta frændfólk mitt. Ég
held að ég hafi þó oftast hitt
Addý og þá ekki síður fyrir henn-
ar frændrækni en mína. Hún og
maður hennar Gunnar ferðuðust
talsvert um landið og eftir að ég
settist að á Egilsstöðum komu
þau við hjá mér ef þau fóru um
Austurland og alltaf var gaman
að fá þau í heimsókn. Síðustu
skiptin sem þau komu var þó
dapurlegt að sjá hvernig elsku
Addý, þessi káta og líflega
frænka mín, hvarf smám saman
inn í óminnið. Þá var líka fallegt
að sjá hvað Gunnar og fjölskyld-
an þeirra lögðu sig fram um að
lífga upp á tilveruna hjá henni og
vöfðu hana umhyggju.
Fráfall Addýjar kom ekki á
óvart og má segja að hvíldin hafi
verið tímabær. Engu að síður eru
þetta tímamót – tími til að muna,
minnast og sakna þess sem var.
Ég sendi innilegustu samúðar-
kveðjur til Gunnars og fjölskyldu
hans og Addýjar. Blessuð sé
minning elskulegrar frænku
minnar.
Vigdís M. Sveinbjörnsdóttir.
Addý var yngst af 6 börnum
ömmu og afa sem komust á legg.
Hún hafði sérstöðu í barnahópn-
um þar sem elstu systur hennar
voru 16 og 18 árum eldri og
komnar í tölu fullorðinna þegar
hún fæddist. Sex ára gömul eign-
aðist hún tvo mága og systursyni
og þann þriðja ári seinna. Hún
var 11 ára þegar ég bættist í hóp-
inn á Snorrabraut 69 og varð
barnapían mín.
Á æskuárum Addýjar mótað-
ist stórfjölskylda í húsi sem faðir
hennar byggði rétt fyrir seinni
heimsstyrjöldina. Addý er fyrsta
barnið sem bjó þar frá fæðingu
og síðan komum við elstu fimm
systrabörnin og bjuggum þar
mislengi og á mismunandi aldri.
Á þessum tíma fengu yngstu
börnin heitið „súkkulaði og
rjómi“ í leikjum. Bak við húsin á
ofanverðri Snorrabraut liggur
Auðarstræti. Þar var leikið á fá-
farinni götunni. Haldnar voru
keppnir í spretthlaupi og var
keppendum raðað á rástíma eftir
aldri. Stóru krakkarnir sáu um
leikstjórn og dómgæslu. Á
sunnudögum var skylda að vera í
kjól og ekki þótti kvenlegt að
hlaupa og klifra í trjám. Í stað
útileikja voru fimleikar stundaðir
í stofunni. Addý iðkaði fimleika
og sýndi listir sínar í brú, splitti
og spíkati á gólfinu og reyndi ég
að herma eftir. Við áttum sýning-
aratriði. Addý beygði fætur og ég
stóð á lærum hennar. Við héld-
umst í hendur og hölluðum okkur
aftur á bak eins langt niður og
magavöðvar þoldu.
Þegar tónlist 6. áratugarins
heyrðist í útvarpinu gat ekkert
stöðvað Addý. Hún iðaði í skinn-
inu og hóf að dansa. Best naut
hún dansins í stofunni heima hjá
okkur „vesturfrá“ þar sem rýmið
var meira en á Snorró og
grammófónn. Ég fékk einka-
kennslu í dönsum sem hétu
skrítnum nöfnum. Mér var sveifl-
að fram og aftur, í hringi, undir
fætur, upp í fang og upp á bak.
Þetta hafði þau framtíðaráhrif að
ég á auðvelt með að láta að stjórn
í dansi, þó það gildi ekki um ann-
að, þökk sé danskennslu Addýj-
ar.
Ég fylgdist vel með þegar
Addý fór út á lífið. Á laugardög-
um var ég send út í sjoppu að
kaupa pilsner sem notaður var
sem hárlagningarvökvi. Mér var
illa við að kaupa áfengan drykk
þar sem ég var í stúku. Fólk gæti
haldið að ég ætlaði að drekka
pilsnerinn. Ég lagði þetta á mig
til að fá að fylgjast með undir-
búningnum fyrir kvöldið. Þrjár
yngstu systur mömmu höfðu
þriggja herbergja risíbúð út af
fyrir sig í húsi foreldranna.
Henni var breytt í hár-, snyrti-
og ljósastofu á laugardagseftir-
miðdögum. Í eldhúsinu komu
þær fyrir sólarljósaperu og í
stærsta herberginu var hár-
greiðslustofa þar sem Addý var
meistari í túberingum og hey-
sátugreiðslum. Málningarstöð
var í sérhönnuðu skrifborði
Addýjar. Þegar miðhluta borð-
plötunnar var lyft birtist stór
spegill og skúffa full af snyrtivör-
um. Skáparnir í herberginu voru
fullir af ballkjólum, skjörtum og
hringskornum pilsum. Þær urðu
glæsilegar á nokkrum klukku-
stundum Snorrabrautarsysturn-
ar með bróðurinn sem einkabíl-
stjóra.
Með söknuði kveð ég Addý.
Hún dæmdi engan og vildi ekki
láta dæma sig. Blessuð sé minn-
ing Aðalheiðar Sigvaldadóttur.
Margrét Ásgeirsdóttir.
- Fleiri minningargreinar
um Aðalheiði Sigvaldadótt-
ur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 22. JÚNÍ 2021
✝
Ingunn Hall-
dórsdóttir
fæddist í Skaftholti
í Gnúpverjahreppi
16. september
1925. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Grund 9. júní
2021. Foreldrar
hennar voru Stein-
unn Jónsdóttir hús-
freyja, f. 18. janúar
1891, d. 8. sept-
ember 1974 og Halldór Benja-
mínsson, bóndi í Skaftholti,
seinna starfsmaður Hampiðj-
unnar í Reykjavík, f. 23. apríl
1893, d. 24. apríl 1969. Bróðir
Ingunnar var Benjamín Hall-
dórsson, f. 27. júní 1923, d. 28.
nóvember 2001.
Um tvítugt
stundaði Ingunn
nám við Hús-
mæðraskólann á
Laugarvatni. Hún
bjó í foreldrahúsum
í Skaftholti til árs-
ins 1955 en þá flutt-
ist fjölskyldan til
Reykjavíkur. Ing-
unn vann alla tíð
við saumaskap.
Sonur Ingunnar er
Halldór Ben Jónsson rafmagns-
verkfræðingur, f. 6. desember
1948. Faðir hans var Jón Helga-
son, bóndi á Miðhúsum, f. 15.
október 1919, d. 13. apríl 2004.
Útför Ingunnar fer fram frá
Langholtskirkju 22. júní 2001 og
hefst athöfnin klukkan 15.
Einstök – einstök á allan máta.
Inga frænka var einstök og þetta
orð nær að lýsa henni líklega í
mínum huga hvað best. Inga
frænka var ekki bara systir afa,
hún var mér sem amma alla tíð. Á
stundu sem þessari, að sitja og
skrifa minningarorð um elsku
Ingu, koma að vonum margar
minningar upp í hugann. Minn-
ingar sem eru allar ljúfar og
skemmtilegar.
Inga var mikill fagurkeri og
fáguð kona. Allt sem hún tók sér
fyrir hendur gerði hún vel og
vandlega, allt frá upphafi verks til
loka. Hvort sem það var að elda
góðan mat, vaska upp, hugsa um
rósirnar í garðinum sínum,
sauma föt, skreyta fyrir jólin eða
brjóta saman plastpoka í gott
brot. Hún gerði allt vandlega.
Enda bar Nökkvavogurinn, garð-
ur sem heimili, alltaf þess merki
að þar byggi fagurkeri. Heim-
sóknirnar í Nökkvavoginn sem
barn til þeirra Hadda frænda
voru alltaf skemmtilegar. Húsið
þeirra var eins og eitt stórt æv-
intýri í huga lítillar stúlku. Lítil
herbergi og skúmaskot sem gam-
an var að laumast í, skoða og fá að
máta og prófa. Hálsfestarnar,
slæðurnar, veskin, hattarnir,
skórnir og laumast í varalitinn
sem var aldrei langt undan. Hlut-
ir sem flestar litlar stúlkur fá
stjörnur í augun við að sjá og
handleika. Heimsóknirnar fyrir
jólin voru ávallt rúsínan í pylsu-
endanum eftir góða bæjarferð.
Inga sló þá upp „litlu jólunum“ og
búin að skipuleggja vel bæði mat,
dagskrá og gjafir.
Heimsóknirnar hennar í sveit-
ina á sumrin voru eftirminnileg-
ar. Biðum auðvitað í ofvæni eftir
gjöfum eins og börnum sæmir og
það klikkaði ekki að eitthvað ný-
saumað kom með og framandi
sælgæti. Fyrsta verk þegar hún
kom var að raða fötunum sínum
vandlega inn í skáp áður en hún
gerði nokkuð annað. Í viku-
dvölinni gekk hún án efa nokkra
tugi kílómetra og blés ekki úr
nös.
Með hækkandi aldri og flutn-
ingum til Reykjavíkur urðu heim-
sóknirnar tíðari. Ég var boðin í
mat reglulega og aðstoðaði Ingu
við hin ýmsu verkefni sem mér
þótti afskaplega gaman að leysa.
Að snyrta leiði langömmu og
langafa var eitt af vorverkunum
og á haustin þrifum við upp leg-
steininn. Við tókum verslunar-
ferðir reglulega og leystum út
pening í einum tilteknum hrað-
banka því hún kunni bara á þenn-
an eina, dásamleg frænka mín.
Eitt var þó sem Inga hafði aldrei
miklar mætur á þó ég reyndi
reglulega að selja henni hug-
myndina með vel völdum orðum
að síðar meir myndi ég vilja eiga
myndir af henni og sýna börnun-
um mínum. Mér tókst hinsvegar
nokkuð oft eftir að sonur minn
fæddist að fanga skemmtileg og
dýrmæt augnablik þar sem fag-
urkerinn vildi skoða skartið mitt
eða hendurnar á litla frænda sín-
um. Myndirnar eru dýrmætar
minningar.
Nú hefur elsku Inga fengið
hvíldina komin langt á tíræðisald-
ur. Líkaminn orðinn þreyttur
enda búinn að fara á tveimur
jafnfljótum endanna á milli í höf-
uðborginni til margra ára. Hver
vill ekki ganga úr Nökkvavogi í
morgunkaffi í Setberginu kominn
á eftirlaun nú eða vestur í bæ? Ég
segi og skrifa einstök.
Ég mun halda minningu Ingu á
lofti og segja syni mínum sögur af
einstakri frænku um ókomna tíð.
Kær kveðja,
Sabína Steinunn
Halldórsdóttir.
Ingunn
Halldórsdóttir