Morgunblaðið - 25.06.2021, Qupperneq 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. JÚNÍ 2021
✝
Jón Trausti Ár-
sælsson fæddist
í Ólafsvík 2. sept-
ember 1942. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suður-
lands 14. júní 2021.
Hann var sonur
hjónanna Ársæls
Jónssonar frá Arn-
arstapa, f. 25.9.
1918, d. 12.8. 1996,
og Önnu Sigrúnar
Jóhannsdóttur, f. 3.6. 1919, d.
26.5. 2000.
Systkini Jóns Trausta eru Jó-
hann, f. 1943, Þórður, f. 1946,
Guðrún Marta, f. 1947, Sigrún,
f. 1954, Hjörtur, f. 1955, og
Fróði, f. 1965.
Eiginkona Jóns Trausta er
Ingveldur Þorbjörnsdóttir frá
Andrésfjósum, f. 26.8. 1945,
dóttir hjónanna Ingigerðar
Bjarnadóttur, f. 1912, d. 2009,
og Þorbjörns Ingimundarson-
eru Júlíana, f. 1997, og Jón
Ingvi, f. 1999.
Börn Jóns Trausta frá fyrra
hjónabandi eru:
1) Anna Þóra, f. 1963, eig-
inmaður hennar er Ragnar Her-
mannsson, f. 1961, börn þeirra
eru Einar Darri, f. 1987, Her-
mann, f. 1987, Esther Viktoría,
f. 1991, og Dagur, f. 1997.
2) Sigurlaug Didda, f. 1964,
börn hennar eru Úlfur Ægisson,
f. 1990, og Hrafn Barret, f. 1999.
Jón Trausti fæddist í Ólafsvík
og ólst upp á Snæfellsnesi. Um
tvítugt fluttist hann til Reykja-
víkur og lauk námi frá Skip-
stjóra- og stýrimannaskólanum
árið 1962.
Jón Trausti var sjómaður frá
unga aldri eða allt frá því hann
var 14 ára gamall þegar hann
fór fyrst til sjós. Hann vann sem
skipstjóri stærstan hluta starfs-
ævi sinnar en vann síðustu árin
áður en hann hætti að vinna á
starfsstöð Olís í Þorlákshöfn.
Jón Trausti og Ingveldur fluttu
til Þorlákshafnar árið 1975 og
hafa búið þar síðan.
Útför Jóns Trausta fer fram
frá Þorlákskirkju í dag, 25. júní
2021, kl. 14.
ar, f. 1908, d.
1968.
Jón Trausti og
Ingveldur gengu í
hjónaband 7.11.
1975. Börn þeirra
eru:
1) Þorbjörn, f.
1976, eiginkona
hans er Anna V.
Sigurðardóttir, f.
1976, börn þeirra
eru Inga Jóna, f.
2003, Styrmir, f. 2005, og Sig-
urdís, f. 2011.
2) Ársæll, f. 1980, eiginkona
hans er Linda Ósk Þorvalds-
dóttir, f. 1986, börn þeirra eru
Stella Natalía, f. 2011, og El-
ísabet Alba, f. 2016, fyrir átti
Ársæll eina dóttur, Guðrúnu
Sif, f. 2009.
3) Fóstursonur Jóns er Ingi-
mundur Kristinsson, f. 1965,
eiginkona hans er Ingibjörg
Jónsdóttir, f. 1969, börn þeirra
Nú er pabbi minn lagður af
stað í sína hinstu för, ég sem von-
aði og trúði að við fengjum að
hafa hann lengur hjá okkur. Eftir
stutt en erfið veikindi var hvíldin
þér kærkomin. Eftir sitja margar
minningar um pabba sem hafði
ótal ráð og passaði alltaf upp á að
ég gleymdi nú örugglega ekki að
halda eigum mínum vel við, eins
og t.d. að smyrja bílinn, mála þak-
kantinn og skipta um dekk. Við
pabbi áttum mjög gott samband,
unnum vel saman og vorum mikl-
ir vinir. Hann vildi alltaf fylgjast
vel með, vildi vera með í öllum
þeim verkefnum sem ég tók að
mér, hvort sem það var að smíða
hús, setja upp innréttingar,
græja garðinn eða hvað sem var.
Alltaf var hann til í að koma og
rétta fram hjálparhönd, sama
hvað klukkan sló eða hvernig veð-
ur var og oftar en ekki var hann
mættur á undan manni. Pabbi var
mjög handlaginn og hafði ein-
staklega gott lag á því að laga
hluti sem við bræður náðum að
skemma, kannski ekki með réttu
varahlutunum en það virkaði
samt alltaf. Alla tíð las pabbi mik-
ið, var mjög fróðleiksfús og vissi
alveg ótrúlegustu hluti. Það var
því alltaf gaman að fara með hon-
um á rúntinn og í ferðalög, hann
sagði manni margar sögur frá
þeim stöðum sem við vorum á
hverju sinni og reyndi alltaf að
kenna manni hvað hin og þessi
fjöll og firðir hétu. Pabbi hafði
mikinn áhuga á íþróttum, a.m.k. í
seinni tíð, og þó svo að hann og
mamma hafi ekki oft komið og
séð prinsinn sinn spila fótbolta þá
fylgdist hann alltaf vel með.
Pabbi var mjög barngóður og
voru stelpurnar mínar heppnar
að eiga hann sem afa. Hann sýndi
menntun þeirra og íþróttum ein-
lægan áhuga og var duglegur að
hrósa þeim. Þannig var hann
pabbi líka, hann hrósaði óspart
þegar það átti við og gagnrýndi ef
þess þurfti og var ekkert að tala
undir rós, það var líka þess vegna
sem það var svo gott að spyrja
pabba álits, maður gekk að því
vísu að fá hundrað prósent hrein-
skilið svar.
Í dag skein sól á sundin blá
og seiddi þá, er sæinn þrá,
og skipið lagði landi frá.
Hvað mundi fremur farmann gleðja.
Það syrtir að, er sumir kveðja.
Ég horfi einn á eftir þér,
og skipið ber þig burt frá mér.
Ég horfi einn við ystu sker,
því hugur minn er hjá þér bundinn.
En löng er nótt við lokuð sundin.
En ég skal biðja og bíða þín
uns nóttin dvín og dagur skín.
Þó aldrei rætist óskin mín,
til hinsta dags ég hrópa og kalla,
svo heyrast skal um heima alla.
(Davíð Stefánsson)
Takk fyrir allt pabbi minn, við
pössum upp á mömmu,
Ársæll (Sæli).
Tíminn er skrýtið fyrirbrigði.
Svo mælanlegur að hann líður
jafn hratt alls staðar á jörðinni en
um leið svo afstæður að hann líður
hvergi jafn hratt. Hverjum manni
er afmarkaður tími í árum, mán-
uðum, vikum og dögum en sá tími
sem hver maður lifir í minningum
og hjörtum fólks er ómælanlegur.
Pabbi minn var 78 ára þegar
hann dó. Fallegur og alla jafnan
fílhraustur maður sem var svo
óheppinn að fá krabbamein sem
lagðist á hann af fítonskrafti.
Hann barðist fyrir lífinu af krafti
og hugrekki og um tíma leit út
fyrir að hann hefði betur en það
var bara stundargleði. Aftur tók
meinið sig upp og þá var ekki við
neitt ráðið. Pabbi var sjálfstæður
og stoltur maður. Hann hafði ekki
áhuga á því að vera veikur og upp
á aðra kominn. Hann var ekki
mikið fyrir væmni og hefði ekki
viljað hafa þessa grein í þeim
anda. Ég ætla að virða það.
Pabbi var að vestan, hann var
hörkuduglegur, fór snemma á sjó
og var orðinn skipstjóri 23 ára
gamall. Ég man eftir því að fara
með mömmu og Diddu systur nið-
ur á bryggju til að taka á móti
honum þegar hann kom af sjónum
og hve hrædd ég var alltaf um að
detta niður á milli fjalanna í
bryggjunni. Svo kom hann niður
landganginn, brosandi út að
skeggi og bakaleiðin var alls ekki
eins ógnvænleg í pabbafangi.
Pabbi og mamma skildu þegar við
systur vorum 6 og 7 ára og við
þann atburð misstum við töluvert
sambandið við pabba. Á fullorð-
insárum höfum við þó átt fleiri
stundir saman og lengri símtöl
sem eru og verða dýrmætar perl-
ur í hafi minninganna.
Pabbi var skoðanafastur mað-
ur og líklega einn af fáum mönn-
um sem ég þekki sem var ekki
sjáanlega meðvirkur með neinum.
Samt átti hann sér hlýja og ljúfa
hlið sem hann sýndi oft og tíðum,
einkum börnum og dýrum og þau
hændust að honum.
Pabbi var alltaf kallaður
Trausti og bar hann það nafn með
rentu enda með afbrigðum traust-
ur og samkvæmur sjálfum sér.
Hann sagði mér stundum söguna
af því þegar hann lét mig nokk-
urra mánaða standa í lófanum á
sér og þótt hann sleppti af mér
hendinni þá stóð ég þar teinrétt
og óttalaus því ég treysti honum
fyrir því að bera mig.
Nú er komið að leiðarlokum,
elsku pabbi minn, og þó að orðin
ef og hefði, séu orð sem leita
óþægilega oft á hugann, þá er ég
fyrst og fremst þakklát fyrir að
hafa átt þig að. Einhvers staðar
las ég að sorgin væri búin til úr
ást. Ég held að það sé satt. Sam-
fylgd okkar er lokið í raunheimum
en þú munt lifa áfram um ókomna
tíð í öllum afkomendum þínum og
í minningum þeirra sem voru svo
heppin að þekkja þig.
Nú hafa hlutverk okkar snúist
við, því ég ætla ásamt systkinum
mínum og vinum þínum að bera
þig lokaspölinn. Ég veit að þú
hefðir treyst okkur til þess.
Þín
Anna Þóra.
Að eignast tengdaforeldra er
merkilegt í mínum huga því í
mínu tilviki eignaðist ég annað
sett af foreldrum. Þetta orð
tengdaforeldri lýsir þessu í raun
svo vel, foreldri sem maður teng-
ist eða eignast síðar á lífsleiðinni.
Ég kynntist elsku Trausta
tengdapabba þegar við Tobbi fór-
um að rugla saman reytum fyrir
rúmlega 22 árum síðan. Ég minn-
ist hans með þakklæti fyrir allt og
allt. Trausti var einstaklega góður
maður, hörkuduglegur og hjálp-
samur. Hann var hreinskiptinn og
lá ekki á skoðunum sínum, var
heiðarlegur og ætlaðist til þess
sama af öðrum. Þegar ég rifja upp
stundir með Trausta koma upp í
hugann þau ófáu skipti sem hann
og Inga komu í Ásamýri að kíkja á
krakkana eða hjálpa til. Hann var
alltaf meðvitaður um þegar hjálp-
ar var þörf og var iðulega búinn
að hringja til þess að bjóða fram
aðstoð hvort sem verið var að
byggja við húsið, sinna viðhaldi
eða bara koma sláttuvélinni í
gang fyrir sumarið. Hann kom
líka reglulega til að athuga með
hrossin og hafði gaman af því að
ræða um allt sem viðkom þeim,
hvort sem rætt var um fjallaferðir
eða góða hesta sem höfðu reynst
honum vel. Ég bið þess að þú sért
kominn á góðan stað, elsku
Trausti, og veit að við Tobbi og
krakkarnir munum búa að því alla
tíð að hafa fengið að fylgja þér á
lífsins leið.
Anna V. Sigurðardóttir.
Fallinn er frá félagi minn og
vinur Jón Trausti Ársælsson eftir
erfið veikindi síðustu mánuði.
Trausti var alinn upp á nesinu
vestan Ennis.
Kynni okkar Trausta hófust er
hann ungur maður var skipstjóri
á bát vestan af Snæfellsnesi og
þeir færðu sig hérna suður fyrir
seinni part vertíðar. Nokkrum ár-
um seinna flutti Trausti með Ingu
konu sinni hingað til Þorlákshafn-
ar og settust þau hér að.
Margs er að minnast frá fyrri
árum. Mörg voru ferðalögin með
þeim hjónum bæði innanlands og
utan. Bronco-árin eru eftirminni-
leg, þá var verið að flækjast á
fjöllum. Einu sinni var farið norð-
ur Sprengisand og áætlað að gista
í Nýjadal. Þá ráðlagði skálavörð-
ur þar okkur að halda strax áfram
því áin væri að verða ófær. Þegar
komið var í Bárðardal var komið
kvöld og leiðindaveður og erfitt að
tjalda. Leituðum við gistingar á
efsta bænum og held ég að konan
hafi vorkennt þessum flækingum
með smábörn með sér og fengum
við gistingu í skólahúsi sveitarinn-
ar. Á heimleiðinni um Kjalveg var
gist í Hvítárnesi og eru ekki allir á
því að við höfum gist þar ein.
Skipstjórnin átti vel við
Trausta og farnaðist honum hún
vel. Var hann lengst af með báta
frá Glettingi hf.
Það var gott að vera í talstöðv-
arsambandi við Trausta og vorum
við oft í kvótasambandi, en það
var fyrir tíma farsímanna, þá var
gefinn upp í leynitölum fiskafjöldi
í trossum.
Trausti hafði gaman af að fara
á hestbak og fór stundum á fjall
fyrir Skeiðamenn en þangað
höfðu þau Ingveldur mikla teng-
ingu. Eitt haustið er Trausti var á
fjalli var komið að síldarvertíð og
skildi útgerðarmaðurinn ekkert í
því að eini maðurinn sem kynni að
kasta nót svo vel færi væri að
flækjast á fjöllum. En það leystist
og Trausti skilaði sér.
Það var með Trausta eins og
okkur marga að er leið á ævina
hætti hann sjómennskunni og fór
að vinna í landi. Þá byggðu þau
sér sumarhús í nágrenni æsku-
stöðva Ingu og undu sér þar vel.
Síðustu vinnuárin var Trausti við
Olís- verslunina í Þorlákshöfn en
hún þjónaði sjávarútveginum um
nauðsynjar og var Trausti þar á
heimavelli enda vinsæll af-
greiðslumaður.
Takk fyrir samveruna og vin-
áttuna.
Við Sigga vottum Ingveldi og
börnunum þeirra okkar dýpstu
samúð.
Sigurður Bjarnason.
Látinn er kær vinur okkar, Jón
Trausti Ársælsson eða Trausti
eins og við kölluðum hann ávallt,
eftir stutta en snarpa baráttu við
krabbamein. Vinátta okkar hjóna
við þau Trausta og Ingu hófst
fljótlega eftir að við fluttum til
Þorlákshafnar árið 1996 og hefur
alla tíð verið okkur afar kær og
mikils virði. Þau hjón voru sam-
rýnd mjög og höfðu með sér
ákveðna verkaskiptingu eins og
gerist í góðum hjónaböndum og
töldu bæði að þetta væri gott fyr-
irkomulag.
Ævistarf Trausta var lengst af
til sjós, þar var hann stýrimaður
en lengst af skipstjóri og var mjög
farsæll í sínum störfum þar enda
glöggur og gætinn.
Trausti var hreinn og beinn.
Það sem einkenndi hann helst var
trúmennska og heiðarleiki og kom
hann fram við alla af virðingu og
hjálpsemi, þess nutu margir vinir
hans og kunningjar. Trausti var
skemmtilegur ferðafélagi, fróður
og vel lesinn. Við hjónin áttum
þess kost að ferðast með þeim
hjónum bæði innanlands og er-
lendis, það voru skemmtilegar
ferðir. Í upphafi árs í fyrra fórum
við til Tenerife með þeim og þar
nutum við okkar mjög vel, við rétt
náðum heim fyrir Covid. Einnig
fórum við saman í hringferð um
landið okkar sl. sumar og komum
víða við. Í þeirri ferð naut Trausti
sín vel og gat á sinn hátt sagt okk-
ur sögur og ýmsan fróðleik í ferð-
inni, hann hafði á sínum sjó-
mannsárum verið mikið við veiðar
úti fyrir allri suðurströndinni og
landað afla í flestum höfnum
Austurlands og þekkti því víða
staðhætti og atvinnusöguna.
Hann hafði gaman af því að rifja
upp skemmtileg atvik frá gömlu
síldarárunum og brosti þá á sinn
hátt. Það var gaman að sitja
kvöldstund með Trausta og ræða
málin, hann var sérlega glöggur
og rökfastur og gerði þá kröfu
bæði á sjálfan sig og aðra án þess
að fella dóma.
Trausti átti Ingu sína og virti
hana mjög, hans helsta keppikefli
var að búa henni og fjölskyldunni
allri traust og gott heimili, það
gekk eftir og nutu þau þess öll að
styðja hvert annað í amstri dags-
ins.
Nú við leiðarlok er okkur hjón-
um efst í huga þakklæti fyrir
trausta og heila vináttu og
skemmtilegar samverustundir.
Við eigum part í Ingu áfram og
vonandi gefst okkur tími og tæki-
færi til að gera eitthvað saman og
minnast Trausta.
Elsku Inga, börnin öll, tengda-
börn, barnabörn og aðrir ástvinir,
missir ykkar er mikill en minning
um góðan dreng lifir og veitir okk-
ur skjól. Við hjónin sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur og óskum ykkur alls hins besta.
Takk fyrir allt, kæri vinur, og
megi Guðsblessun fylgja þér.
Margrét og Ægir.
Það eru mikil viðbrigði eftir
áralanga sjómennsku að stíga á
land og skipta um starfsvettvang.
Það þarf líka að vera góðum
eiginleikum búinn til að höndla
svo ólíka tilveru að stíga niður úr
skipstjórastól og gerast auðmjúk-
ur þjónn í verslunarvafstri.
Upphaflega læddist að mér að
gamla skipstjóranum yrði torsótt
að taka við hlutverkaskiptum
eftir mörg og farsæl ár í hólnum.
Jón Trausti sýndi mér fljótt að
hann bjó yfir öllum þeim kostum
er til þurfti í hans veigamikla
starfi í þjónustu við fólk og at-
hafnamenn til sjávar og sveita.
Honum var einlægt að hjálpa, út-
vega og gæta að allir fengju sitt
og bestu kjör. Að sjómannasið
bölvaði hann gjarnan helv. tölv-
unni um leið og hann hamraði
lyklaborðið með einum putta
krepptum. Ekki kom að sök þótt
hann og helv. tölvan næðu ekki
alltaf saman. Hann þekkti fljót-
lega og mundi flestöll vörunúm-
erin í búðinni og kennitölur
flestra viðskiptavina. Þar var
hann viss um að gamla lórantölu-
minnið hefði þjálfað upp sína tölu-
glöggvun, er nýttist honum aftur
orðið vel, baka til við búðarborð.
Olísbúðin í Þorlákshöfn var
líka félagsmiðstöð sjómanna. Þar
löðuðust að ungir sem aldnir er
sóttu sér ráð í verslunina til
Trausta og ræddu ýmiss konar
vanda sinn, í leit að fiskimiðum og
baráttu við hafið. Þar var gamli
formaðurinn ávallt liðtækur að
miðla af reynslubrunni sínum við
að hjálpa og byggja upp, ekki síst
hjá byrjendum og þeim er lakast
stóðu.
Hann var jafnvígur á áhuga-
sviði sínu hvort sem var til sjávar
eða sveita. Mikill skepnumaður.
Hafði ánægju af að tengjast um-
ræðum um landbúnað og sækja í
fjallferðir, sauðburð og allt það er
tengdist marghátta lífinu til
sveita.
Hlýhug ber ég honum fyrir allt
hans trygglyndi í starfi og góðan
félagsanda. Þakklátastur er ég þó
vináttunni er okkar í millum hafði
þróast, í áranna rás.
Það var einstakt hjá honum
æðruleysið er hinn illvígi sjúk-
dómur knúði dyra. Þá tjáði hann
sig um af einlægni að færi svo,
myndi hann kveðja sáttur. Hon-
um efst í huga var þakklæti fyrir
lífið er hefði verið honum gott.
Nú er hann til kallaður, heim í
aðrar vistarverur. Þar vil ég sjá
það sem hann í hjarta sínu var.
Stórtækan útvegsbónda, með
þúsundir fjár og drekkhlaðin afla-
skip við bryggju. Bíðandi þess er
einhvern tímann verður, að hans
elskaða eiginkona gangi með hon-
um einnig, samhent eins og áður,
um blómabrekkuna breiðu, upp
af guðdómlegu skipalaginu þar.
Með þakklæti í huga bið ég
góðan Guð að blessa eftirlifendur
og minningu hins látna og votta
Ingveldi, börnum þeirra og fjöl-
skyldu allri mína dýpstu samúð.
Einar Gíslason.
Jón Trausti
Ársælsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi minn.
Mér fannst skemmtileg-
ast að fara á bryggjurúnt
með afa og spjalla við hann,
hann vissi svo mikið um öll
skipin af því að hann var
sjómaður og skipstjóri.
Þegar ég gisti hjá afa og
ömmu svaf ég alltaf með
afa og Elísabet Alba systir
mín með ömmu. Afi leyfði
mér líka alltaf að fá ís og
nammi.
Þú varst besti afi í heimi,
og aldrei þér ég gleymi.
Ég veit að þú munt yfir mér sveima,
þig ég ætla alltaf að dreyma.
(Stella Natalía Ársælsdóttir)
Þín afastelpa,
Stella Natalía Ársælsdóttir.
Afi Trausti var besti afi í
heiminum og í sólkerfinu
og bara bestur. Ef maður
spurði afa „viltu leika“ þá
sagði hann alltaf já. Afi
passaði mig oft með ömmu
og mér fannst það mjög
skemmtilegt. Ég sakna afa
mjög mikið því það var svo
gaman að leika við hann og
hann var alltaf svo góður
við mig.
Knús og kossar, þín afa-
stelpa,
Elísabet Alba Ársælsdóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
BRAGI JÚLÍUSSON,
Búastaðabraut 16,
Vestmannaeyjum,
lést sunnudaginn 20. júní á Heilbrigðis-
stofnun Vestmannaeyja.
Útförin fer fram frá Landakirkju í Vestmannaeyjum
fimmtudaginn 1. júlí klukkan 13.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heilbrigðisstofnunar
Vestmannaeyja fyrir frábæra umönnun.
Sigþóra Björgvinsdóttir
Björg Ólöf Bragadóttir Valgeir Sigurjónsson
Gylfi Bragason Edda Svandís Einarsdóttir
Sigþór Örn, Sandra Dögg, Steina Dís og Bragi Þór
Ástkær faðir minn,
GUÐMUNDUR ÖRN INGÓLFSSON,
lést sunnudaginn 20. júní.
Útför hans fer fram frá Guðríðarkirkju
þriðjudaginn 29. júní klukkan 13.
F.h. aðstandenda,
Ingólfur Arnar Guðmundsson