Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2007, Síða 70

Múlaþing
Fr.v: Ingimundur Guðmundsson, Júlíus Bryn-
jólfsson og Guðmundur Brynjólfsson. Eigandi
myndar: Ljósmyndasafn Austurlands.
gæti trúað að það hafi alltaf verið farið
a.m.k. vikulega svona ferð á stærri bát.
Auðvitað var farið oftar í bæinn, stundum á
litlum bátum, skektum, róandi, einn eða
tveir saman, eða bara labbað. Það er um
tveggja tíma gangur frá Þórarinsstöðum inn
í bæ. Allir heimilisfeður fóru með hvíta
léreftspoka til að setja vörurnar í sem
keyptar voru, þá voru ekki plastpokamir,
svo bám þeir pokana á bakinu heim.
Mér fannst alltaf spennandi þegar pabbi
kom úr bænum, að sjá hvað hann tók upp úr
pokanum, oftast leyndist þar eitthvað sem
mér var ætlað, brjóstsykurpoki eða
karamellur. Þegar mamma fór í bæinn, sem
var alltaf annað slagið, fór ég alltaf með.
Ekki er ég viss um hvað báturinn var lengi
frá Þórarinsstaðabryggju og inn eftir. Mér
fannst það langur tími, því ég var alltaf
sjóveik, en ég giska á hálftíma að minnsta
kosti.
Oftast var farið að Þórshamarsbryggju
en þá var kaupfélagið í því húsi og þar
fengust nýlenduvörur, olía og kol, þannig
að stutt var að koma vörunum í bátinn.
Þegar mamma fór í bæinn fór hún í
verslanir sem höfðu vefnaðarvöru til sölu
en þær vora innar í bænum og sumar inn á
Öldu. Stundum gistum við hjá systur
hennar sem bjó í bænum. Hún hét Agústa
og var gift Kristni Friðrikssyni. Og alltaf
fórum við inn á Hólma að heimsækja
ömmu, en hjá hjónunum þar, Jóhanni og
Margréti, var hún vinnukona í mörg ár.
Að Þórarinsstöðum vora stærri vöru-
kaup s.s. kol, olía og sekkjavörar fluttar
heim á hestakerra á sumrin en þegar snjór
var og sleðafæri, vora hestamir settir fyrir
stóran sleða og vörurnar fluttar á honum.
Ég minntist á það áðan að stundum hafi
verið farið gangandi í bæinn. Það er nú
kannski ekki rétt að segja stundum, ég held
að fólk hafi nú bara skroppið labbandi í
bæinn ef á þurfti að halda og ekki fúndist
það mikið mál.
Miklar breytingar urðu á bæjarferðum
þegar Júlli í Hermes keypti bílinn eins og ég
var búinn að minnast á. Enga hugmynd hef
ég um af hvaða tegund þessi bíll var. Þetta
var vörabíll. Húsið á honum var þannig að
við hlið bílstjórans var auðvitað sæti en svo
voru sæti fyrir aftan, ég man nú ekki hvort
2 eða 3 gátu setið þar, að vísu var nú ekki
farið eftir neinum reglum um fjölda í þá
daga. Á pallinum var slá við húsið, þar stóð
fólk og hélt sér í slána og þegar ekki komust
fleiri að slánni hélt fólk sér bara í hvert
annað.
Vegurinn inn í bæ var nú ekki mikið
annað en gömlu hestakerratroðningamir þó
að oft hafi bílar verið búnir að koma úteftir.
Einhverjar brekkur vora á leiðinni sem
erfítt var að koma bílnum upp, þá fóra
karlmennimir bara út og ýttu bilnum. Man
68