Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2007, Qupperneq 74

Múlaþing
vera kominn að landi fyrir vissan tíma og
bátamir máttu ekki hafa ljós.
Tvær tundurduflagirðingar voru í
Seyðisfirðinum og vom auðvitað hlið á
þeim báðum. Önnur var á leiðinni frá
Eyrunum og inn í bæ og man ég vel þegar
verið var að fara í bæinn, þá þurfti að fara
rniklu norðar í ijörðinn, til að fara í hliðið.
Hin girðingin var miklu utar, mér er ekki
kunnugt um hvar en um hana þurftu
sjómennimir að fara. A þessu gáfust þeir
upp. Búsetan á Eyrunum byggðist á
útgerðinni og þegar ekki var lengur um það
að ræða að hægt væri að sækja sjóinn hafði
fólk ekki lengur neitt þangað að sækja og
enga vinnu.
A seinni hluta stríðsáranna byrjar fólk
að flytjast í burtu. Að vísu byrjar yngra fólk
líka að búa og fær þá húsnæði þar sem aðrir
vom að flytjast burt. Hvort það hefur verið
eingöngu stríðinu að kenna að útgerðin
lagðist af á Eyrunum veit ég ekki, en svo
mikið er víst að ekki tóku yngri menn við
og héldu uppi þessari atvinnustarfsemi
þegar eldri mennimir hættu.
Eftirstríðsárin
Eftir stríðið og árin þar á eftir var mikið um
að karlmennirnir, bæði heimilisfeður og
einhleypir menn, fæm á vetrarvertíð bæði
til Homafjarðar og suður á land. Ástandið
var orðið þannig að það vom nær eingöngu
konur, börn og gamalmenni eftir á Eymnum
frá áramótum og fram á vor. Þetta var
auðvitað ástand sem ekki gat varað lengi,
að konumar væru þarna einar með bömin
og gamalt tolk. Það sem trúlega hefur gert
það mögulegt að búa þarna við þessar
aðstæður um hávetur í öllum þeim snjó og
ófærð sem er á Seyðisfirði, að á Eyrarnar
höfðu 1944 flutt hjón frá Mjóafírði, Eðvald
Jónsson og Hólmfríður Einarsdóttir. Eðvald
átti bát, Nakk og gerði út frá Hánefsstaða-
aðstöðunni, enda ekki lengur gert út frá
Hánefsstöðum.
Á Eðvald hefur ömgglega verið treyst
með aðstoð ef á þurfti að halda. Að minnsta
kosti var hann fljótur að korna og hjálpa
pabba og mömmu þegar eldri systir mín,
Jónína Valdís, brenndist mikið. Hún er fædd
24. júlí 1945 ogþetta gerðist í febrúar 1947.
Hún datt aftur á bak ofan í bakka með
sjóðandi heitu vatni.
Þá var kafsnjór, leiðinda veður og mikil
ófærð. Eðvald kom út að Þórarinsstaóa-
bryggju, þar sem þau svo gott sem hentu sér
niður í bátinn með bamið, þar sem mjög
ókyrrt var við bryggjuna og enginn til að
hjálpa þeim að binda bátinn, því það varð
að kom baminu á sjúkrahúsið svo fljótt sem
mögulegt var.
Hann var þeim mjög hjálplegur þann
tíma sem systir mín þurfti að vera á
sjúkrahúsinu. í þá daga máttu foreldrar ekki
vera hjá bömum sínum ef þau þurftu að fara
á sjúkrahús. Eg man ekki hvað hún var þar
lengi kannski 3-4 vikur, en hún var mjög
mikið veik.
Hún var komin heim fyrir nokkm þegar
yngri systir mín, Guðný, fæddist 10. apríl
1947. Þá var líka leitað til Eðvalds um að
sækja ljósmóðurina og var hann þá fljótur
til, en eins og ég hef sagt áður tók Lóa í
Hátúni á móti henni, því að stelpunni lá svo
mikið á aö ljósmóðirin var ekki komin
Eðvald og Hólmfríður áttu sjö böm
þegar þau kornu á Eyramar. Þau voru:
Garðar, Jóhanna, Sigríður, Einar, Guðrún,
Jóna og Vilfríður. Áma og Eddu eignuðust
þau eftir að þau komu að Hrauni en þangað
fluttu þau. Þá vom Hermann og Guðný
farin þaðan.
72