Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2007, Qupperneq 78

Múlaþing
Farkosturinn S 1. Eigandi myndar er Sölví Aðalbjörnsson sem smíðaði
húsið á jeppann.
Allt bar þess vott að hér var enginn
kotbóndi á ferð. Segja má að hann hafi
borið gullhring á flestum fíngrum og mikla
gullkeðju sem armband annarrar handar,
auk þess íburðarmikið belti um sig miðjan
sem ég kann ekki að lýsa.
Mér lék því forvitni á að vita eitthvað
um hans hagi og spurði hann hve mörg
hreindýr hann ætti. Hann gaf lítið út á það
annað en að þau væru mörg.
Seinna las ég þaó í einhverju fræðsluriti
að þannig eigi ekki að spyrja Lappa! Eg var
bara ekki betur að mér í hversdagslegum
siðvenjum þeirra.
Árla morguns var svo lagt upp frá
Egilsstöðum sem leið liggur eftir þjóðvegi
eitt út fyrir heiðarenda og upp Jökuldal
síðan inn Jökuldalsheiðina norðan brúna en
þannig lá fyrsta akfæra leið í Brú og út í
Eiríksstaði.
Að sjálfsögðu sóttist ferðin seint því
leiðin bauð ekki upp á annað.
Þegar við vorum komnir eitthvað inn á
heiðina fór okkur að langa í kaffi og
staðnæmdumst á ákjósanlegum stað í fögru
veðri.
Ferðalangurinn spratt nú
út úr jeppanum og hljóp
út um alla móa að afla
eldiviðar til þess að tendra
eld undir katlinum, reif
upp fjalldrapa og fuasprek
og hagræddi vel. Sýnilega
voru hér ekki fyrstu hand-
tök að verki og kaffi-
ilmurinn lét ekki á sér
standa, sem naut sín vel í
ijallaloftinu.
Upp úr nestispoka sínum
dró hann svo m.a. skerpu-
kjöt. Það er vindþurrkað
kjöt, í þessu tilviki auð-
vitað hreindýrakjöt. Að sjá
líktist það mjög hangikjötinu okkar en
bragðgæðin að sjálfsögðu allt önnur og felli
ég ekki um það neinn dóm.
Segja má að „sinn er siður í hverju
landi“. Út í kaffíð tálgaði hann fituna af
kjötinu. Ekki leist mér á þetta „útílát“, að
það kynni að spilla annars öndvegis kaffinu
og afþakkaði, að ég taldi af fullri háttvísi,
þegar hann bauðst til þess að tálga út í
bollann minn.
Eftir þessa sérstæðu máltíð var nú
ferðinni haldið áfram inn heiðina með
viðkomu á Brú, því ég taldi rétt að fá góðar
upplýsingar hjá þeim Brúarmönnum um
allar aðstæður áður en við lögðum út i
algjörar vegleysur.
Bóndi á Brú var þá Halldór Sigvarðsson
og bróðir hans Sigfús, sem var þá „staddur
heima“ annars bifreiðastjóri hjá K.H.B. Má
segja að hann hafí kortlagt leiðina fyrir
okkur inn að Kringilsá. Man ég sérstaklega
eftir að þeir vöruðu okkur mikið við svo-
kölluðum Múla, sem er á leiðinni inn að
Laugavöllum.
Við lögðum því aftur á brattann upp ffá
Brú, vel nærðir í tvennum skilningi.
76