Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2007, Side 97

Ólöf Elín Gísladóttir
Anna Jóna Ingólfsdóttir
Framnes við Reyðarfjörð
Eftir 90 ára ábúö heyrir búseta á Framnesi við Reyðarfjörð sögunni tiL Hér ritar síðasta
húsfreyjan á bænum Olöf Elín Gísladóttir minningar sínar frá dvölinni þar. Jafnframt
hefur hún fengið Önnu Jónu Ingólfsdóttur til að setja á blað minningar sínar frá
æskuárunum á Framnesi en foreldrar hennar, þau Ingólfur Kristjánsson og Guðrún
Jónsdóttir, bjuggu þar unt 6 ára skeið.
Framnes við Reyðarfjörð 1994 - 2006
- in memorian -
Við Ólafur Sigurðsson f. 14.4.1927 og Ólöf
E. Gísladóttir f. 24.9.1936 keyptum Fram-
nes af Byggingarsjóði ríkisins í nóvember
1994. Ólafur átti sér draum um að komast
niður að sjó enda uppalinn á Snæijalla-
strönd við ísaijarðardjúp en búinn að eyða
mestum hluta ævinnar á Héraði. Við
höfðum haft augastað á Framnesi um
nokkum tíma en það konr okkur alveg á
óvart þegar staðurinn var auglýstur til sölu,
því ekki hafði okkur sýnst vera nokkurt
fararsnið á ábúendum. Seinna fréttum við
hjá Páli Halldórssyni sem þá hafði umsjón
með fasteignum ríkisins að Framnes hefði
ekki átt að seljast. Tvær stofnanir í
ríkiskerfínu vissu sem sagt ekkert um
gjörðir hinnar. Til hafði staðið í 25-30 ár að
reisa einhvers konar stóriðjufyrirtæki þarna
á ströndinni í Reyðarfirði og enn vonir
bundnar við að af því yrði. Ríkið átti fyrir
allt land á milli Eskifjarðar og Reyðar-
fjarðar nema Framnes. Það hefði því verið
eðlilegra fyrir ríkið að eiga allt landið vegna
framtíðaráætlana fyrir svæðið.
Sérkennilegt atvik gerðist einn dag af
mörgum sem við dvöldum í Framnesi áður
en við fluttum þangað alfarið. Eldhúsið er í
vesturenda hússins en borðkrókur í
framhaldi af því við austurendann. Það var
róandi og ljúft að sitja við borðstofuborðið
og horfa út um gluggann í austurátt.
Mjóeyrin blasti við augum og hinn
dulúðugi Snæfugl handan við blágrænan
sæinn. Fagran dag, er við sátum við
gluggann, brá fyrir skugga af tveimur
fuglum sem komu fljúgandi og virtust
setjast á húsþakið. Mér fannst ég þekkja
fuglana og hljóp út til að sannreyna það.
Viti menn, voru þetta þá tvær dúfur sem
hvíldu sig smástund á mæni hússins og voru
svo flognar burt. Okkur þótti þetta afar
merkilegt og góður fyrirboði. Vísir þess
sem koma skyldi að þessi staður mundi
færa okkur frið og hamingju í framtíðinni.
Hvorki fyrr né síðar sáum við dúfur á
Austurlandi.
Róbert Ingvar Valdemarsson hafði búið í
Framnesi í nokkur ár en flutt burt sumarið
1994. Það var eins og hann hefði staðið upp
frá matnum einn góðan veðurdag og gengið
95