Strandapósturinn - 01.06.2003, Qupperneq 142

Blesa sem var reiðhestur Björns og fáeinar kindur. Eitt koffort
átti Björn sem hann hafði smíðað sjálfur áður en við kynntumst,
ennfremur átti hann silfurskeið sem honum hafði verið gefin.
Þetta var nú öll búslóðin í fyrstu. En Björn var í betra lagi hag-
ur á tré, þó að aldrei lærði hann neitt til smíða. Elann brá sér
inn til Hólmavíkur og fékk að smíða ýmsa hluti hjá Magnúsi
Magnússyni sem hafði verkstæði í kjallaranum á nýbyggðu húsi
sínu sem seinna var kallað Albertshús. Þarna smíðaði hann
hjónarúmið okkar sem Einar Hansen fékk löngu seinna og
barnarúm sem fylgdi yngsta syninum í fóstrið. Einnig smíðaði
hann kommóðu sem ég á enn eftir 55 ár. Margskonar búsáhöld
smíðaði Björn seinna, svo sem mjólkurfötur, þvottabala, stóla
o.fl. Þá dútlaði hann við að saga út og skera myndaramma og
eru sumir þeirra enn til. Rokk keypti Björn handa mér innan úr
Hrútafirði, en smíðaði sjálfur snældustokk. Hvort tveggja fékk
Sigrún Hjartardóttir (frá Sunndal) á Víðidalsá þegar ég fluttist
frá Hólmavík. Stóra græna kistu með kúptu loki á sterkum járn-
um og með gríðarstórum lykli, fengum við skömmu eftir að við
byrjuðum að búa. Hún var frá Valdísi á Klúku í Miðdal. Valdís
dó 1919, en maður hennar Finnbogi Björnsson 1926. Mun þá
hafa verið haldið uppboð sama árið eða það næsta. Kistan sem
virtist allforn, eyðilagðist af fúa vegna þess að ég varð að geyma
hana í útiskúr.
Björn hafði mikinn áhuga á tónlist og átti það ekki lengra að
sækja en til föður síns sem var kunnur kirkjuorganleikari og
söngstjóri í Bolungarvík og á Siglufirði þar sem hann stofnaði
karlakórinn Vísi sem enn starfar. Björn eignaðist stofuorgel og
nokkrar nótnabækur. Tvisvar fékk hann mann vetrartíma til að
segja sér til í orgelleik. Það var Guðmundur Einarsson í Gröf í
Bitru. Hann hafði lært fyrir sunnan hjá Brynjólfi Þorlákssyni og
var lengi kirkjuorganisti í sinni sveit.
Minna varð úr orgelnáminu en til stóð, eins og öðru sem
Björn hafði á pijónunum, því að nú var tekið nokkuð hastarlega
í taumana. Mislingar komu að Smáhömrum veturinn 1928-29.
Lagðist flest fólkið og Björn einnig. Upp frá því fór hann að
kenna sér meins sem ágerðist. I fýrstu töldu læknar þetta vera
botnlangabólgu og skáru hann upp 1930. Aftur var hann skor-
140