Sjálfsbjörg - 01.07.1964, Síða 16

Grikkurinn
Smásaga
eftir Guy de Maupassant
Ég var 15 ára, þegar sagan gerðist. Ég
var þá í skóla, en í sumarleyfinu var ég
vanur að fara heim til foreldra minna
og dvelja hjá þeim á stórbýli þeirra í
Picardií.
Það kom oft til okkar gömul kona frá
Amíens og bjó hún þá hjá okkur í bezta
yfirlæti í gestaherberginu. — Mér var illa
við þessa kerlingu, því að hún var bæði
keipótt, skömmótt og full af illgirni og
heiftrækni. Hún hafði líka fengið skömm
á mér og ég vissi ekki hvers vegna. Hún
var alltaf að rægja mig og vildi snúa á
verri veg öllum mínum orðum og gerðum,
þessi óhræsis kerling. Hún hét maddama
Dufour. Hún hafði parruk á höfðinu, og
það kolsvart, þó að hún væri að minnsta
kosti orðin sextug, og yfir parrukinu bar
hún ofurlítinn kappa með rauðum bönd-
um.
Hún var mikilsmetin og virt af öllum
á heimilinu af því að allir vissu að hún
var forrík. Ég hataði hana af innsta hjart-
ans grunni og ásetti mér að hefna mín
einhvern tíma á henni fyrir allan hennar
ótuktarskap. —
Um vorið hafði ég komizt upp úr öðr-
um bekk. Af öllu því, sem ég hafði lært,
hafði ekkert fest sig jafn vel í minni mínu
og lítill kafli í efnafræðinni, en þessi kafli
hljóðaði um eiginleika þess efnasambands,
sem nefnist fosfór-calcíum. Þetta efni er
gætt þeirri náttúru, að þegar því er kast-
að í vatn eða þegar vatn kemst að því, þá
kviknar undir eins í því. Verður þá hvell-
ur mikill og samstundis gýs upp þykkur
16 SJÁLFSBJÖRG
mökkur af hvítri gufu, samfara stækustu
fýlu.
Ég hafði keypt mér, áður en ég fór af
stað, talsvert af þessu dufti, til þess að
leika mér að í fríinu, og var það svipað
sódapúlevri.
Ég átti frænda á líku reki og ég var.
Ég sagði honum í mesta laumi frá því,
hvað ég hafði í hyggju að taka til bragðs
með kerlinguna, en hann varð alveg for-
viða yfir ofdirfsku minni.
Svo var það eitt kvöld, meðan allt fólkið
sat enn þá niðri í stofu, að ég læddist eins
og þjófur á nóttu upp á loft, inn í svefn-
herbergi maddömu Dufour og seildist þar
inn undir rúm eftir litlum hlut, sem vant
er að geyma á þeim stað. Ég gáði vel að,
hvort hann væri alveg tómur og þurr, og
lét svo á botninn hnefafylli, og það væna
hnefafylli, af fosfórcalcium. Síðan faldi ég
mig uppi á hanabjálkalofti og beið þar.
Eftir litla stund heyrðist mannamál og
fótatak, sem boðaði mér, að einhver væri
að fara upp stigann og síðan inn í her-
bergi gömlu konunnar. Svo varð allt kyrrt
og rótt. Þá fór ég niður á sokkaleistun-
um, og hélt niðri í mér andanum, og lagði
svo augað við skráargatið hjá kerlingunni.
Hún var þá fyrst að setja allt í röð og
reglu á borðinu hjá sér. Síðan fór hún að
hátta og færði sig smátt og smátt úr föt-
unum. Þá fór hún í hvítan serk eða nátt-
kjól, sem virtist standa á beini. Hún tók
vatnsglas og fyllti það með vatni. Síðan
tróð hún hendinni upp í munninn eins
og hún ætlaði að rífa út úr sér tunguna,