Sjálfsbjörg - 01.07.1964, Qupperneq 22

HEIMSOKN
TIL NORÐURLANDA
Sjötta þing Bandalags fatlaðra á Norð-
urlöndum (VNI), var haldið í Helsinki
dagana 6. til 8. júní s. 1. Þing bandalags-
ins eru haldin f jórða hvert ár og voru full-
trúar um 150 talsins, að sjálfsögðu frá öll-
um Norðurlöndum. Fulltrúar Sjálfsbjargar,
landssambands fatlaðra, voru fjórir, þau
Ingibjörg Magnúsdóttir, Ólöf Ríkarðsdótt-
ir, Theodór Jónsson og Trausti Sigurlaugs-
son.
Hinir finnsku gestgjafar höfðu vandað
mjög allan undirbúning að þinghaldinu,
enda varð það þeim til mikils sóma. Setn-
ing þingsins fór fram í geysistóru sam-
komuhúsi í höfuðborginni. Þar voru sam-
an komin auk fulltrúa, mörg hundruð fatl-
aðra manna og kvenna, en finnska sam-
bandið býður árlega fjölda fatlaðra hvað-
anæva af landinu, til nokkurra daga dvalar
í Helsinki.
Formaður VNI og finnska sambandsins,
prófessor Aimo O. Aantonen, setti þingið
með stuttri ræðu. Kvaðst hann hlakka til
að kynna fulltrúum starfsemi finnsku sam-
takanna og óskaði þess, að þingheimi
mætti auðnast að marka nýjan áfanga á
braut framfara og þroska á sviði öryrkja-
mála.
Meðal gesta á þinginu var félagsmála-
ráðherra Dana, Kaj Bundvad. Flutti hann
við þetta tækifæri og einnig síðar, ræður,
þar sem hann ræddi hina miklu nauðsyn
samvinnu, ekki eingöngu milli Norður-
landanna, heldur einnig alþjóðlega sam-
vinnu fatlaðs fólks. Bunvad minntist einn-
ig á vandamál, sem allsstaðar er fyrir
hendi, en það eru atvinnuerfiðleikar fatl-
aðra á atvinnuleysistímum.
Er hann hafði minnzt á framfarir þær,
sem orðið hafa í Skandinavíu á síðustu ár-
er ég teymdi, aftur fyrir og teymdi hann á
eftir mér.
Ég hafði lokið þessum undirbúningi og
átti svo sem tíu metra ófarna að draugn-
um. Þá lokaði ég augunum, fól mig guði
og forlögunum og sló undir nára.
Rétt í þann mund, sem ég taidi mig vera
að komast fram hjá draugnum hægra
megin, finn ég að gripið er um taum á
hesti þeim er ég reið og haldið fast.
Ég stirðnaði af skelfingu. Það hlaut að
vera úti um mig. Sem ég sat þarna stjarf-
ur á hestinum, heyri ég að til mín er tal-
að og sagt:
„Naumast að þú hefur hraðann á, ætl-
arðu ekki að heilsa“.
Ég opnaði augun og leit út undan mér
og á þann, er talað hafði og um tauminn
hélt. Mér létti. Þetta var ekki vofa gamla
mannsins, heldur Staðgengillinn, bráðlif-
andi og skellihlæjandi.
Hann var að koma heim af engjunum.
22 SJÁLFSBJÖRG