Sjálfsbjörg - 01.07.1964, Side 26

ÞÓRÐUR Ö. JÓHANNSSON
ÞEGAR ÉG VAR 17 ARA
í vetur hafa ýmsir snjallir menn rifjað
upp endurminningar sínar frá því, þegar
þeir voru 17 ára. Þættir þessir voru samdir
að frumkvæði útvarpsins og fluttir þar.
Nú vilja flestir í tízkunni tolla og því ætla
ég að rifja upp endurminningu frá þeim
tíma.
Það var árið 1931. Þá var vaknandi vor
meðal íslenzku þjóðarinnar. Alþingishátíð-
in nýliðin, sem hafði sannfært okkur að
við værum þjóð meðal þjóða. Hefðum þor
og þrek til að byggja og bæta landið
okkar.
Það er fagur vordagur, eins og þeir geta
fegurstir verið í byrjun maí. Ég hafði um
veturinn gengið mín fyrstu spor á mennta-
braut, við hækju og staf, meðal ungs fólks,
í Flensborgarskólanum. Vonin um batn-
andi heilsu og aukið starfsþrek var ekki
dáin, að auðið væri fyrir atbeina lækn-
andi handa að fá nokkra meinabót. Á
þeim fagra vordegi haltraði ég með hækj-
una mína upp Túngötima í Reykjavík á
fund mannsins í hvíta sloppnum, til frek-
ari skoðunar og álita um áframhaldandi
lækningu, svo að mætti ganga út lif hins
fullorðna sem hver annar fullveðja maður.
Læknirinn, Matthías Einarsson, tók mér
Ijúfmannlega, skoðaði mig og rannsakaði
með æfðum læknishöndum, kvað svo upp
dóminn og ég mann enn þá stuttarlegan
tón orðanna: „Þú verður aldrei samur“.
Þó að Matthías hefði á sér grímu hins
reynda læknis, sem séð hafði mörg mann-
anna mein, þá fannst mér dyljast þar á
bak við samúð, sem slæfði sviða dómsins.
Að skilnaði rétti ég honum hendina og
haltraði út í sólskinið. Mér fannst veröldin
hafa breytt um svip. Sólskinið hafði dofn-
að og kuldagustur komið í staðinn. Á leið-
inni niður Túngötu hugsaði ég um fram-
tíðina. Hvað bíður þín? Hvernig ferðu að
vinna þér brauð og gegna skyldum þjóð-
félagsborgarans? — ,,Þú verður aldrei sam-
ur“, hljómaði enn í eyrum mér eins og
þungur dómur. Dómur hins kalda veru-
leika, sem gerir vonina að tálvon. Hvar
var samúð og skilningur meðbræðranna
á viðhorfi þeirra, sem standa höllum fæti
í lífsbaráttunni? Hana var hvergi að finna
þá. Þú verður að gerast skóari og vinna
í sessinum að því að gera við skó með-
bræðranna. Ekki var það hlutskiptið, sem
ég hafði hugsað mér. Hvað á að gera? Við
Framhald á bls. 25.
26 SJÁLFSBJÖRG