Sjálfsbjörg - 01.07.1981, Blaðsíða 25

Viðtal við Vikar Davíðsson
Ólínu Sæmundsdóttur og eiga
þau einn son.
Eins og sjá má er þetta
ósköp venjuleg ævisaga al-
þýðumanns. En hefur þetta
ekki verið erfitt? Hvernig er
það fyrir fatlaðan mann að
lifa lífinu innan um ófatlaða?
„Það er í fyrsta lagi alveg
nauðsynlegt fyrir fatlaða að
vera innan um ófatlaða en
ekki hópaðir sér. Ég veit ekki
hvað það er að ganga sem
betur fer. Ég tel að það sé
betra fyrir lamaðan mann að
hafa aldrei þekkt hvað það
er, þá á maður auðveldara
með að sætta sig við hlut-
skipti sitt. En maður lærir
smátt og smátt að þekkja
sínar takmarkanir. Unglings-
árin voru erfiðust, man ég.
Fatlaður maður á samt sín
tækifæri og misjöfn tækifæri
rétt eins og hver annar og
það veltur einnig á honum
eins og öðrum að nýta þau
tækifæri. Að vísu berast þau
ekki í sama mæli upp í hend-
ur honum eins og ófötluðum,
en lífið er nú einu sinni svo
að það færir manni ekki
lukkuna á silfurfati. Þar sitja
allir nokkurn veginn við
sama borð.“
Vikar er ákaflega félags-
lyndur maður og hefur verið
mikilvirkur í félagsstörfum.
„Ekki þó í málefnum fatl-
aðra fyrr en á síðustu ár-
um“, segir hann, „til þess
hef ég verið of upptekinn af
sjálfum mér. Hins vegar hef
ég mikið starfað í Barð-
strendingafélaginu, en nú
ætla ég að helga mig meira
starfinu í Sjálfsbjörg."
Hann segir mér síðan laus-
lega frá fyrstu samtökum
fatlaðra og telur að aðstæð-
ur þeirra hafi breyst mjög
til hins betra á umliðnum
20—25 árum fyrir atbeina
þessara félagssamtaka. „Ætli
ekki megi segja að fatlaðir
hafi verið utangarðsmenn
áður,“ segir Vikar, og það
er ekki fyrr en þeir taka mál-
in í eigin hendur að sam-
félagið fer að verða ögn
manneskjulegra. Það tók
langan tíma að vekja athygli
á því að við erum eins og
annað fólk, en hagsmuna-
barátta okkar er aðeins að
byrja og hún mun raunar
engan endi taka. Við höfum
ekki náð neinu marki, síður
en svo, við verðum þvert á
móti að gæta þess að halda
því sem áunnist hefur og
halda því áfram.“
SJÁLFSBJÖRG 23