Sjálfsbjörg - 01.07.1981, Blaðsíða 27

*
A
löglegum hraða
Hún lá þarna undir sæng-
inni jafn steinsofandi og
venjulega þegar ég vakti
hana í sunnudagsmatinn.
Ég þaut að rúminu og reif
sængina ofan af krakkanum
og öskra:
„Drullaðu þér í matinn“.
Unglingurinn glennti upp
augun og horfði á mig í mik-
illi forundran.
„Hægan, pápi. Hvað geng-
ur nú á?“
Þá rann af mér móðurinn
og ég segi:
„Ókei, ókei. Það fór í bak-
lás hjá mér.“
Síðan var sest að snæðingi
og það var ekki fyrr en kom-
ið var að súpunni, að bragð-
laukarnir í mér tóku til
starfa.
Eftir matinn þurfti ég í
bæinn.
Ég er ekki vanur að star-
blína á hraðamælinn í bíln-
um. Ég gerði þetta einu sinni
og það voru alltaf einhver
vandræði í kringum mig.
„Svakalegur draugur ertu,
pabbi“, sögðu krakkarnir í
aftursætinu. „Þú tefur um-
ferðina".
„Ég keyri á löglegum há-
markshraða“, svaraði ég full-
ur af löghlýðni og eðlislægum
þráa. Og lét mig ekki.
Einu sinni var kunningi
minn með mér í bílnum og
þá var foyrjað að flauta og
taka fram úr.
„Af hverju keyrir þú ekki
hraðar?“ sagði kunningi
minn.
„Ég er á löglegum hraða“,
urraði ég.
„Satt segirðu“, sagði kunn-
ingi minn. „En þegar þú
verður drepinn á þessum lög-
lega hraða þínum, þá verð-
urðu jafn steindauður þó að
þú sért í rétti“.
Þetta datt mér í hug þeg-
ar ég var á leiðinni í bæinn
og gatan sem ég keyrði var
hvorki ein eða tvær akrein-
ar vegna snjóa.
Það var langt síðan ég
hafði glápt á hraðamælinn.
Ég hafði vaniö mig á að
fylgja umferðinni og skapa
ekki umferðaröngþveiti . . .
Kannski blundar í mér svo-
lítil lífshræðsla eftir allt
saman.
Nú lít ég á mælinn og hann
stendur á 70. Og ég heyri
ískur aftan við mig.
Það er ekki beinlínis hált
á götunni, en hann er samt
nærri kominn í mig.
Nú missi ég aftur stjórn á
mér þennan daginn. Og ég
leggst á flautuna, en það geri
ég aldrei annars á hverju sem
gengur.
Og vinurinn fyrir aftan
mig leggst líka á flautuna.
Hádegissjokkið kemur nú
alla leið upp á yfirborðið og
ég stíg á bremsuna og stoppa.
Þvæli mér út úr bílnum og er
tilbúinn með ræðuna.
„Djöfulsins morðingjarn-
ir“, ætla ég að segja og ýmis-
legt fleira.
En hann tekur engan séns
og er kominn í framdrifið
og öslar upp í skaflinn og
framúr.
Á heimleiðinni er ég enn
að hugsa um það sama:
„Er það ekki beinlínis
morð að djöflast áfram í
umferðinni með skynlausri
taugaveiklun. Eða er það
kannski bara tilraun til
manndrápa.
Kannski að bílstjórum
landsins verði þetta ekki ljóst
fyrr en þeir koma að auðu
rúmi bama sinna einhvern
daginn eftir að einhver þeirra
þurfti að vinna inn nokkrar
sekúndum í umferðinni."
Hrafn Sœmundsson.
SJÁLFSBJÖRG 25