Sjálfsbjörg - 01.07.1988, Síða 17

Faðir hans fór svo á hverju
kvöldi með tvær krukkur af
maukinu og mataði hann á
þessu allt kvöldið“. „Sjálfur
man ég ekkert“,segir Stefán.
Hálft onnoð ár
á Grensásdeild
“Ég fékk þjálfun á Borgarspít-
alanum og naut þar góðs af því
að kunna ýmsar æfingar. Ég
stundaði nefnilega íþróttir
áður en ég slasaðist. Svo fór ég
á Grensásdeildina (Endurhæf-
ingardeild Borgarspítalans)
rétt fyrir jólin 1981. Þar var ég í
eitt og hálft ár og þar urðu
mestu framfarirnar. Fyrsta
æfingin var að rétta annan
handlegginn, sem var fastur
vegna spasma."
“Það er eins gott, að Stefán
man ekkert, því það heyrðust í
honum öskrin út um allt
húsið“, segir Rut. „Á Grensás-
deild byrjaði ég að tala,“
heldur Stefán áfram. „Man
reyndar fyrst eftir mér um
mánaðamótin mars/apríl. Tal
og minnisþjálfunin var þá farin
að bera árangur. Ég man, að
við notuðum það, sem helst var
í fréttum daginn áður við minn-
isþjálfunina.
Þegar ég fór af Grensási í lok
júní 1983, var ég í hjólastól,
þar sem aðeins þurfti að nota
hægri hendina. Ég held ég hafi
fengið fyrsta léttvigtarstólinn,
en núna eru þeir orðnir algeng-
ir. Síðan var ég á Reykjalundi í
5 vikur. Það var skemmtilegt
og hressandi, sérstaklega þótti
mér gaman að vera úti. Ég brá
mér á hestbak á hverjum degi,
stundaði sund og var í almennri
sjúkraþjálfun. Eftir það var ég
í sumarbúðum í Þýskalandi í 15
daga og flutti beint í Sjálfs-
bjargarhúsið, þegar heim kom.
Og nú er ég að flytja þaðan.“
Stefán hefur búið í Sjálfsbjargarhús-
inu að undanförnu og oft notfært sér
Ferðaþjónustu fatlaðra.
Leiðin upp á uið
- Hvernig finnst þér að flytja
afstofnun í eigin íbúð?
“Það er hluti af leiðinni uppá
við, að vilja lifa eðlilegu lífi á
öllum sviðurn."
- Hvernig tilfinning fylgir
því að lifa í vernduðu
umhverfi? Er óþœgilegt að hafa
allt í kringum sig starfsfólk,
sem ræður yfir ákveðnum
þáttum í lífi manns?
“Ég hafði ekki neina þörf
fyrir verndað umhverfi, þurfti
ekki alla þá þjónustu, sem veitt
var. Eftir stuttan tíma gat ég
bjargað mér sjálfur á flestan
hátt. Reyndar ætla ég ekki að
setja mig á háan hest, því ég gat
ekki búið á öðrum stað en
þessum, sem er sá staður í kerf-
inu, sem ætlaður er fólki eins
og mér.“
- Fannst þér fyrirhöfn að
vera sjálfstœður í vernduðu
umhverfi?
Viðtal
“Nei, maður heldur því eins
nærri og fötlun manns býður
uppá.“
- Þekkirðufólk, semferhina
leiðina, þ.e. inn í verndað
umhverfi?
“Já, það geri ég, og það eru
alltaf gildar ástæður fyrir því.
Ef fatlaður maður lendir t.d. í
skilnaði, þarf hann stundum að
búa í vernduðu umhverfi um
tíma af praktískum ástæðum.“
Ailtaf uerið
trúoður
- Hvar ertu staddur núna,
Stefán?
“Ég er kominn á hækjur og
er að æfa mig að ganga hækju-
laus. Ég æfi mig t.d. á grasi, en
það er nógu óslétt til þess að
gefa mismunandi jafnvægis-
punkta. Á andlega sviðinu
stunda ég ýmsar æfingar, svo
sem námstækniæfingar og því
um líkt. Ég ætla í skóla í haust,
Tölvuskóla Verslunarskólans,
sem tekur eitt og hálft ár, en
áður ætla ég á tveggja vikna
námskeið í Starfsþjálfun fatl-
aðra“.
Það eru líklega engar ýkjur
að segja, að fáir hefðu trúað
því að Stefán myndi ná slíkum
árangri í endurhæfingunni. Á
bak við liggur þrotlaus vinna.
En voru þá einhverjir þættir í
skapferli Stefáns, sem hjálp-
uðu honum yfir erfiðustu hjall-
ana?
“Já, ég er mjög ákveðinn og
hef sterkan vilja, nokkuð sem
fólk talar kannski fremur um
sem frekju. Þetta hjálpaði mér
mikið, auk þess sem ég þekkti
inn á lífið, kunni ýmsar æfingar
úr íþróttum og var í góðu lík-
amlegu ástandi fyrir slysið.
Heilsufæði og bæriefni komu
að miklu gagni og síðast en
ekki síst er það „hönd guðs“.
SJÁLFSBJÖRG 15