Bibliotheca Arnamagnæana - 01.10.1952, Side 138
136
D
f
F
G
L
a Kl 9 N
Flere eksempler til støtte for denne grupperingen kan finnes i
det følgende.
k har sitt annet grunnlag (K 2) i et håndskrift som har stått
nær 9 (d). Ofte stemmer k overens med 9 (d) alene, mot de andre
håndskriftene som bygger på L, således i det nevnte eksempel fra
5.5 (se s. 131), og det kan pekes på flere lignende, som:
12.9 (e) at eigi meigi stiornur sid: slik a, c og a, g, hil; vm dag
tilf. k, d (lakune 9); allt til tilf. i, 1913, 14, 17.
14.33 (e) er hdlft hefir verit trie: slik a, c og a, f, 1913, 14, 17;
er svmt ... 9, k; enn halft hefir verid Reist i.
64.24 hværsu hann skal snua baki eda hærdum: hærdum har q
og a, f, i, 6, 1913, 14, 17; hlidum sinum k; hlidum 9.
Men k kan også følge i, 1913, 14, 17 mot 9 (d), som da står alene,
som i eksemplene fra 4.38 og 7.11 (se s. 131). K 2 kan altså plaseres
slik i stemmaet:
L
M N
K 2 9
k’s dobbelte grunnlag sees klart av et eksempel som dette:
23.4 alldrigi sætz par fugl d: slik q; ... setiaz ... fuglar d a;
og eigi falla (par tilf. f) fuglar a a, f: og eigi falla peir 9; nie falla i,
1913, 14, 17; eigi falla peir og eigi falla fvglar a pa k.
Alt Hannes Finnsson har lagt merke til at k er «progenies hy-
brida», og han bestemmer grunnlaget temmelig nøyaktig idet han
sier at k ligner meget på a og f og noen steder på i (se s. 90).
Sorøe-utgaven opplyser mindre presist at k er «paa visse Steder
temmelig liig nogle andre Exemplarer, saa at den synes skreven
efter fleere Urskrifter» (p. XXXVI). Finnur Jonsson nevner bare
at «Teksten er den samme som i a, f ..., nærmere dog ved a, men
med vilkårlige ændringer» (Indl. s. 36).