Faxi - 01.12.2021, Blaðsíða 39

FAXI 39
Þegar Covid-19 var farið að kynna sig
fyrir heiminum var ég nýbyrjuð í lögfræði-
námi. Ég hafði talað um það í nokkur ár
að mig langaði að læra lögfræði og var
spennt þegar ég komst inn í háskólann. Ég
er reyndar ekkert svo viss hvað það var við
lögfræðina sem heillaði mig eða hvort hún
hafi gert það yfir höfuð. Að einhverju leyti
fannst mér ég eiga að hafa áhuga á henni
þegar ég bar mig saman við jafnaldra mína.
Ég flutti frá Keflavík til Reykjavíkur og
leigði stúdentaíbúð þar sem eldhúsið mitt
var jafnframt stofan mín og svefnherbergi,
allt er þá þrennt er. Þetta var skemmtilegur
en krefjandi tími. Það er skrýtið að flytja frá
heimili stórrar fjölskyldu yfir í það að vera
ein með sjálfri mér á nokkrum fermetrum
að læra um réttarsögu frá miðöldum eða
birtingu laga. Mér leiddist. Og mér finnst
ógeðslega leiðinlegt að leiðast.
Það var eitthvað við heimsfaraldurinn
sem hvatti mig til að gefa skít í það sem ég
hélt ég ætti að vera að gera. Það er ekkert
sem gleður mig við páfagaukalærdóm eða
einkunnagjafir, prófastress og menntasnobb.
Það hversu miklum svefni ég var tilbúin
að fórna til að læra eitthvað utanbókar rétt
fyrir próf, til þess eins að gleyma því svo
nokkrum dögum síðar, segir lítið til um
hæfni mína yfir höfuð. Í dag getum við lært
bókstaflega allt á þokkalega skömmum tíma
og það úr öllum áttum. Við þurfum ekki að
lesa hundruð bóka eða sitja klukkutímun-
um saman að hlýða á einræður kennara á
fyrirlestrum í skólastofum fyrir sólarupprás.
Menntakerfið þarf að þróast í takt við sam-
félagið sem það tilheyrir - og ef það gerir
það ekki þá er það kannski samfélagið sjálft
sem þarf að rífa sig í gang og fara að vinna í
þessu háskólagráðublæti sínu.
Ég veit ekki hversu oft ég hef heyrt fólk
tala um plan A og plan B þegar það talar
um framtíðina sína. Plan A er draumurinn
og plan B er leiðinlega öryggið sem tryggir
það að þú verðir ekki gjaldþrota. Vanalega
þarf draumurinn að lúta í lægra haldi fyrir
örygginu sem gerir það að verkum að fólk
finnur sig allt í einu á miðjum aldri, í vinnu
sem það finnst hundleiðinleg og veitir því
litla sem enga hamingju. Mín von er sú að
með nýjum kynslóðum og aukinni tækni
komi þetta til með að breytast. Að fólk
upplifi að samhliða draumnum sínum geti
öryggið fylgt með, enda fagni samfélagið
fjölbreytileikanum í atvinnulífinu og meti
ekki gráar háskólagráður ofar hæfileikum
og mannkostum. Ég þekki sjúklega margt
klárt, ómenntað fólk. Ég þekki líka marga
menntaða og vitlausa. Háskólagráður segja
nefnilega ekki allt og oftast lítið sem ekkert
um viðkomandi.
Gott dæmi um klárt, ómenntað fólk er
unga fólkið okkar, börnin okkar. Þau sem
eru ekkert að flækja hlutina að óþörfu eða
hjakka í sama farinu „því þetta hefur alltaf
verið svona“. Það myndi gagnast okkur heil-
mikið ef við hlustuðum meira á börnin okk-
ar og fylgdum þeirra fyrirmælum frekar en
öfugt. Þegar ég var barn var fullorðna fólkið
það sem maður leit upp til. Fólkið sem vissi
betur en maður sjálfur, sem maður átti að
treysta á og læra af. Svo fullorðnast maður
sjálfur og áttar sig á því að fullorðið fólk eru
bara krakkagormar í gömlum líkama. Þau
rífa kjaft á Facebook, keyra hægt á vinstri
akreininni og fussa og sveia yfir þessu vegan
rugli. Ég skal reyndar hafa mig hæga í því
að alhæfa um svo stóran hóp fólks en við
getum eflaust verið sammála um það að
margt í samfélaginu er að breytast og að
mínu mati, margt til hins betra.
Ég bind vonir við það að með hækkandi
sól og nýju ári geti ömmur og afar þessa
lands gert minna af því að segja ókunnugu
fólki að halda kjafti á samfélagsmiðlum og
meira af því að fara með barnabörnunum í
leikhús, að þið hafið hugrekkið til þess að
segja upp grútleiðinlegu vinnunni ykkar og
elta draumana og að við getum æft okkur í
því að hlusta á hvort annað, án þess að vera
nú þegar tilbúin með svarið.
Ég vona að hátíðirnar færi ykkur hlýju
og hamingju. Það er nefnilega eitthvað fal-
legt við hvern einasta dag sem við þurfum
bara svolítið að einbeita okkur að sjá. Það
er fallegt að heyra í rokinu og fylgjast með
snjónum falla, þó það geti verið þreytandi
að blotna í fæturna.
Hér og nú
Tuttugu og fimm
Sólborg Guðbrandsdóttir
Ég varð tuttugu og
fimm ára gömul fyrir
nokkrum dögum síðan.
Árunum fylgir víst aukin
ábyrgð. Ég er flutt að
heiman, þarf að drulla
mér fram úr rúminu sjálf
á morgnana og enginn ýtir
við mér til að passa það að
ég sofi ekki yfir mig. Ég þarf
að greiða reikningana mína,
ryksuga íbúðina og reyna að
átta mig á því hver munur-
inn er á verðtryggðum og
óverðtryggðum lánum.
Ég er á þeim aldri þar sem
jafnaldrar mínir eru ýmist
að ramma inn meistara-
gráðurnar sínar eða að láta
skíra þriðja barnið sitt.