Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1941, Blaðsíða 41

Norræn jól
öðrum gestum, til rektorsins. Það er kveikt á jólatré, sungið, spilað á
píanó, spjallað og drukkið kaffi. Við skemmtum okkur lengi og vel fram
eftir kvöldi.
Um jólin er venja að fara á skíði, þegar fært er. Margir fá þá líka skiði
í jólagjöf, og er því sjálfsagt að vígja þau á jólunum, ef þess er kostur.
Aðfaranótt annars dags jóla hafði fennt lítilsháttar og frostið minnk-
að. Um hádegi var komið bjart og fagurt veður. Dúnmjúk fannbreiðan lá
yfir ökrum og skógum. Hinar grænu greinar grenitrjánna svignuðu undan
mjúkri mjöllinni og stungust hér og hvar út úr hvítum feldinum. Þennan
fagra hátíðisdag, þegar sólin um hádegisbilið gægðist yfir skógarbrúnina og
hellti rauðum geislum sínum yfir hina snæviþöktu akra og skóga og setti
hinn ævintýralegasta ljóma vetrardagsins á umhverfið, spenntum við á
okkur skíðin og Iögðum af stað, allstór hópur, á skíðagcngu í skóginum.
Það var silkifæri og við brunuðum áfram mjóa skógarstíga, þar seni
við rákum okkur á snjóugar greinarnar, svo mjöllin féll ofan í hálsmálið,
yfir skógarengi, hæðir og hóla. Flestir í hópnum voru mér æfðari í að ganga
á skíðum í skóginum, svo ég mátti hafa mig allan við til þess að dragast
ekki aftur úr. Og hálfsmeykur var ég að renna mér niður skógarhæð-
irnar, þótt ekki væru þær háar, því alls staðar voru trén, sem ég var dauð-
hræddur við að renna á. Skíðaferðin gekk þó að óskum að öllu leyti. Við
komum heim í rökkrinu, glöð og hress, með öll skíðin heil, fengum okkur
gufubað og veltum okkur síðan í hreinni mjöllinni undir stjörnubjörtum
næturhimninum. Það var hressandi bað. Við vorum nú eins og nýslegnir
túskildingar og vel upplagðir til þess að skemmta okkur um kvöldið í
boði eins kennarans.
Farið var í ýmsa jólaleiki, og það var spilað og sungið og dansaðir
hringleikar fram á nótt. Við skemmtum okkur prýðis vel. Nokkru eftir
miðnætti kvöddum við þó og héldum út í stjörnubjarta nóttina, gengum
eftir hinum mjóu stígum trjágarðsins og heim í svefnhús okkar. Ég hafði
ekki fundið til þreytu, en gott var að halla sér á koddann eftir þenna
ánægjulega og athafnasama dag. — Jólin voru liðin, — fyrstu jólin í fram-
andi landi.