Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1941, Blaðsíða 84

Norræn jól
angist um Antti og skilnað þeirra í gærkvöldi í hálfkæringi. Hún spennir
greipar í þögulli örvæntingu og kennir sér um, ef Antti yrði nú úti í skóg-
inum. Þegar líður að miðnætti, fer hún út og gengur spölkorn burt frá
bænum, svo að börnin vakni ekki. Hún hrópar út í myrkrið hvellri röddu,
sem er full angistar, og blygðast sín þó um leið:
„Antti! Antti! Kemurðu ekki enn?“
ekki enn,“ svarar hæðnislegt bergmál úr furuskóginum.
Þarna stendur hún, þangað til henni fer að kólna, en gengur síðan
inn hneigðu höfði og grætur. Samvizku hennar blæðir til ólífis, og tárin
færa henni enga fróun. Hún nær varla andanum fyrir ekka og kveinar í
hálfum hljóðum: „Almáttugur guð, þú sem ert góður og vís. Hvers vegna
léztu mig reka manninn minn út í vetrarnóttina — hvers vegna, hvers
vegna? Það hefði verið betra, að hann hefði verið kyrr heima, þá hefðum
við fengið að deyja saman.“
Elzta telpan vaknar við kveinstafi móður sinnar og læðisl hissa til
hennar. Þegar hún sér, að mamma hennar er að gráta, fara tárin að
streyma úr augum hennar líka. En móðirin faðmar sjö ára telpuna ákaft
að sér, vætir hár hennar og vanga með tárum sinnar þungu sorgar, rær
með hana í fanginu og kveinar án afláts:
„Nú bíður okkar ekkert annað en dauðinn — og bara að hann kæmi
sem fyrst.“
„Dauðinn? Hvað er það, mamma?“ spyr telpan.
í stað þess að svara ber móðirin stóru stúlkuna sína að rúminu sínu,
beygir höfuð sitt og hjarta fyrir almáttugum guði og biður lengi og inni-
lega fyrir manni sínum, börnum sínum og sér . . . fyrir öllum hinum
synduga heimi.
Þegar líður að morgni þessa Iognkyrru jólanótt, getur næmt eyra
greint marrandi hljóð, sem hægt og þreytulega færist nær Metsantakakoti.
Skyndilega kveður við kuldabrestur í veggnum, eins og skotið væri kveðju-
skoti. Anna vaknar inni í stofunni, grunar óljóst að eitthvað gleðilegt sé á
seiði, stekkur upp úr rúminu á náttkjólnum einum saman, opnar dyrnar
og sér í daufri skímunni alhvíta veru renna sér niður á hlaðið.
„Drottinn minn! — Antti! — Loksins!“
82