Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1941, Blaðsíða 65

Norræn jól
stundarkorni liðnu gægðist snoppan varlega upp yfir skörina. Hann var að
gæta betur að landslaginu.
Þessum feluleik fór fram um hríð. Ég sá hvernig hann renndi augun-
um til beggja hliða og stalst til að líta á okkur. Hann langaði í okkur.
En líklega hefur honum ekki litizt á blikuna. Snoppan hvarf og trýnið
svamlaði aftur um vökina dálitla stund og glyrnurnar gægðust öðru hverju
upp úr vatninu.
Svo hvarf hann bak við ísborg og sást ekki góða stund. Við fórum að
ókyrrast. Skyldi hann hafa stungið sér? En þá gægðist skallinn og augun
yfir brúnina á ísborginni. Hann hlaut að hafa skriðið upp á skörina bak við
borgina. Eftir að hafa blínt á okkur um hríð, hvarf skallinn aftur,
Þetta endurtók sig hvað eftir annað með löngu millibili. Hann hugsaði
vel ráð sitt. En okkur lá heldur ekkert á og þótti gaman að þessu. Okkur
kom saman um að bíða eins lengi og unnt væri, þó að skipstjórinn kvartaði
yfir kulda í magann og Loftbelgur yfir tóbaksleysi.
Björninn sá víst vandkvæði á því að komast að okkur. Það voru ekki
fleiri ísborgir til að læðast á bak við. Loks tók hann ákvörðun. Hann lá
lengi án þess að gogga upp, en svo kom hann blátt áfram labbandi eins og
hann lagði sig. Fyrst geispaði hann ógurlega og sleikti út um, svo að tungan
náði nærri upp að augum.
„Nei, komdu sæll gamli,“ skrapp út úr Loftbelgnum.
Við gátum ekki varizt hlátri, en sögðum honum að halda kjafti. Björn-
inn slagaði nú í áttina til okkar og lét sem ekkert væri. Hann forðaðist að
líta á okkur. 1 hvert skipti, sem hann lagði lykkju á leiðina, staldraði hann
við, geispaði og gaut hornauga til okkar. Svo lötraði hann áfram, jaka af
jaka, en reyndi alltaf varlega fyrir sér með löppinni áður en hann steig á
skörina. Stöku sinnum hnusaði hann dálítið í áttina til okkar, en svo virtist
hann ekki hirða um neitt, nema ísinn, sem hann gekk á.
í síðasta bugnum, sem hann lagði á leið sína áður en hann kæmi alveg
að okkur, lá stór ísmoli á brún á öðrum jaka. Hann var svo stór, að einnj
maður hefði trauðlega bifað honum, og það var vandalaust að komast
fram hjá honum. En björninn slæmdi til hans framlöppinni og velti hon-
um út í vökina án þess að tefja för sína. Ekki vottaði fyrir áreynslu, en það
vitnaði um heljarafl. Loftbelgur gat ekki haldið sér saman:
63