Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1986, Blaðsíða 22

Ljóð eftir Knut 0degárd
Vi bur trygt
Vi bur i eit trygt hus.
Her er dei d0de spikra opp pá veggene
bak kláre glas.
Dei levande grip om levande ting.
Vi har kjellarar, trapper og loft.
Om hausten bit vi i nedfallne eple
og spyttar ut kjenger. Ét stram, lys
nypotet under váre máltid.
Om vinteren har vi moldute bingar
med potet i kjellaren.
Og pá loftet: kasser med uskadde eple
i torre boder, grpne eple i lyse kasser.
Vi gár trapper í huset.
Frá loftet kan ein sjá naboar
pá fleire sider.
1 kjellaren strekkjer forsiktig kvit groe seg
hogt i det tynne morkret.
Heimilisöryggi
Við búum við heimilisöryggi.
Hér eru hinir látnu hengdir upp á vegg
bak við hreint gler.
Við lifendur tökum um lifandi hluti.
Við höfum kjallara, stiga og loft.
Á haustin bítum við í fallin epli
og spýtum út úr okkur kjörnunum. Bústnar, ljósar
nýuppteknar kartöflur á borðum.
Á veturna eru moldugir haugar
af kartöflum í kjallaranum.
Og á loftinu: kassar fullir af óskemmdum eplum
í þurrum geymslum, græn epli í tréhvítum kössum.
Við göngum upp og ofan stiga.
Af loftinu sjáum við nágranna okkar
allt í kring.
í kjallaranum teygja sig hvítar spírur með varúð
hátt upp í dauft rökkrið.
Kapellet vinterstid
Vetrarmynd úr kirkjunni
November morgon pustar ut ei fuktig kvit skodd, munnen
bleikt frosen, huda stivna kald i andletet
stig ein inn. Langsamt tpr ein opp, ei svak
prikking i huda, hendene og andletet blussar ut
i kraftig raudt.
Plutseleg, fossar det ut over oss
i kraftige fargar, organisten reiser seg, legg
kroppstyngda i dei elfenbeinskvite tangentane
lofter hendene veldig.
Den gamle kvinna krakt ved altaret, mprkt sjal
om skuldrene. Hendene magre, ristar det gylte begeret:
Dei lágt mumlande, rpystene nærare, nærare.
Ein smal veg av rnork, raud væske
rinn sakte mot steingolvet.
Nóvembermorgunn púar frá sér rakri hvítri þoku, varirnar
frostbleikar, með andlitið strengt af bitrunni
stígum við inn. Hægt og hægt hitnar manni, smáerting
í húðinni, hendur og andlit blossa upp
í eldroða.
Allt í einu: yfir okkur steypist foss
í sterkum litum, organistinn hefst í sæti, leggst
af öllum líkamsþunga á fílabeinshvítar nóturnar,
lyftir höndum hátt.
Gamla konan bogin við altarið, dökkt sjal
um herðar. Magrar hendur hrista gylltan kaleik:
Lágar muldrandi raddir færast nær og nær.
Mjór vegur af dökkum rauðum vökva
bugðast hægt eftir steingólfinu.
Einar Bragi þýddi
20