Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1986, Blaðsíða 12

*
sagði snákurinn og dró höfuðið inn í
veggjarholuna.
Bak við ökustólinn var kista. Henni
lauk nú Skröggur upp og tók hitt og
þetta úr henni, stafrófskver og vasa-
hníf handa stráknum, fingurbjörg og
sálmabók handa stúlkunni, band-
hespur, vefjarskeið og skyttu handa
húsmóðurinni, almanak og veðurvita
handa húsbóndanum og sín hvor gler-
augun handa foðurafa og föðurömmu.
Auk þess tók hann handfylli sína af
einhverju, sem Vöggur gat ekki
greint, hvað var. En það voru þá ein-
tómar hamingjuóskir og blessun, sem
Skröggur ætlaði sér að bera í búið.
Með þetta fór hann inn og hafði Vögg
litla við hönd sér. Öll sátu þau um-
hverfis arineldinn, góð og glöð í skapi,
og húsbóndinn var að lesa upphátt úr
biblíunni um barnið, sem fæddist í
Betlehem. Skröggur lagði allt af sér
við dyrastafmn, svo að lítið bar á, og
svo fóru þeir aftur út í sleðann. Og
aftur stefndu þeir til skógar.
„Mikið þykir mér vænt um barn-
ið, sem það var að lesa um þarna
inni,“ sagði Skröggur, „en ekki er því
að leyna, að mér finnst líka til um Þór
gamla á Þrúðvangi".
„Hver er nú það?“ spurði Vöggur.
„Hann var mesti heiðurskarl, og
við vorum ofurlítið skyldir, svona
langt fram í ættir“, sagði Skröggur.
„Óvættunum var hann harður í horn
að taka; þær laust hann hamri sínum,
þegar því var að skipta. En þeim, sem
voru hugdjarfir og drengir góðir og
ótrauðir til stórræðanna, var hann
haukur í horni. Vænst þótti honum
um bændurna, sem erjuðu jörðina og
ólu upp tápmikla menn. Þá er ófrið
bar að landi, stefndi Þór saman bænd-
um og búalýð og hvatti þá og eggjaði.
En þeir tóku sverð sín og hertygi og
drifu að hvaðanæfa, og óvinirnir stóð-
ust þeim ekki snúning. Þú átt líka að
verða dáðrakkur drengur, Vöggur
minn!“
„Auðvitað“, sagði Vöggur.
„En nú hefur Þór lagt hamar sinn
fyrir fætur Jesúbarninu", sagði
Skröggur, „því að mildin er Mjölni
betri“.
Hið næsta sinn stöðvaði Skröggur
hesta sína við hlöðuna á bóndabæ.
Ur hlöðunni heyrðist lágt, reglu-
bundið þrusk, eins og verið væri að
þreskja korn þar inni; en þó lét hærra
í bæjarlæknum, þar sem hann stökk á
steinum og vatt sér inn á milli viðar-
rótanna á grenitrjánum. Skröggur
barði á hlöðuhlerann og opnaðist
hann þegar. Komu þá tveir loðbrýnd-
ir smásveinar í ljós. Þeir voru sællegir
í andliti með rauðar skotthúfur á höfði
og í gráum úlpum. Það voru búálfarn-
ir.2 Þeir voru að þreskja korn við
skriðljós og rauk mélið upp úr kláf-
unum.
Skröggur kinkaði kolli til þeirra og
sagði:
„Búálfar, búmenn
bjástrið þið enn?“
En búálfarnir svöruðu:
„Seint fyllast kláfar
— svo er það enn!
Kornið fyllir mælirinn,
kornið fyllir mælirinn, konur og menn!“
„Mér finnst nú samt, að þið gætuð
unnað ykkur hvíldar, svona á sjálft
aðfangadagskvöldið", sagði Skröggur.
Alfarnir svöruðu:
„Hverfur tíð, hverfur stund,
hver stund hefur gull í mund“.
„En þið munið þá vænti ég eftir
því“, sagði Skröggur, „hvar og hve-
nær við eigum að hittast?“
Alfarnir kinkuðu kolli og svöruðu:
„Hittumst við hjá hamrasjóla,
þá hringt er inn til helgra jóla“.
Nú opnaði Skröggur kistu sína öðru
sinni og fór með fullt fang af jóla-
gjöfum inn til óðalsbóndans, konu
hans og barna. Meðal jólagjafanna
var hermannabyssa, því að hverjum
búandmanni ber að verja land sitt, ef
því er að skipta.
Og þannig óku þeir nú bæ frá bæ.
Einna mest fannst Vögg til um það, er
þeir komu á prestssetrið. Þar gægðist
hann inn um gluggann. Gamli prest-
urinn sat í hægindastól, en hann
þekkti Vöggur vel, því að oftar en
einu sinni hafði hann komið við á
heiðarbýlinu og hlustað á Vögg og
klappað á kollinn á honum, er hann
var að stauta sig áfram í stafrófskver-
inu. Prestskonuna og dætur hennar
kannaðist Vöggur líka við; þær höfðu
reynst Geirþrúði gömlu svo vel. Jóla-
skrögg fannst líka mikið til prestsset-
ursins koma, því að fólkið var þar svo
alúðlegt hvað við annað og fór vel
með skepnurnar, enda leit svo út sem
öllum liði vel þar.
Alfurinn á búinu kom út úr hlöð-
unni og kvaddi Skrögg virðulega.
*
/
10