Borgfirðingabók - 01.12.2015, Blaðsíða 9

9
B O R G F I R Ð I N G A B Ó K 2015
sem hún rennur í Langavatn. Gatan liggur upp nokkuð langa en ekki
bratta brekku. Þegar henni sleppir tekur við gata sem er nokkuð á fót inn
framhjá svonefndum Múlabrekkum sem eru þrjár á vinstri hönd. Þegar
sú síðasta er að baki tekur við einstigisgata sem heitir Tæpagata en af
mörgum kölluð Sneið. Tæpagata er u.þ.b. 100-200 metrum ofan við
vatnsyfirborð og liggur þvert á snarbratta skriðurunna hlíð. Í dag get ég
ekki gert mér grein fyrir svo trúverðugt sé hvað hún er löng. Þess vegna
bauð Hálfdán Helgason Háhóli mér að fara og mæla hana og reyndist
hún fast að 300 metra löng. Þökk sé honum. Innan við mitt einstigið
skagar þriggja til fjögurra metra hár klettur út í það. Þar er glæfralegasti
staðurinn í sneiðinni, því hestar þurftu að víkja fyrir klettinn. Þar er
líka klöpp meðfram klettinum, sem raunar hallar lítið en hestar urðu að
stíga á. Niður undan sneiðinni gengur snarbrött skriðurunnin hlíð með
nokkrum lágum klettabeltum sem enda með nokkuð háum hömrum,
sem ganga þverhníptir niður í vatnið. Þegar einstigið er að baki var farið
niður bratta hlíðina, þar sem skiptast á lausar skriður og grónir rofa-
bakkar. Þarna niður hlíðina myndaðist aldrei gata en sjá mátti spor í
skriðunni sem stuðst var við í hvora áttina sem farið var. Þegar niður
að vatninu var komið tók við gata inn með því sem ekki var mjög grýtt
en notaðist ekki að vegna þess hve bugðótt hún var þar sem hún lá
milli stórra jarðfastra steina. Þegar inn fyrir vatnsendann kom taka við
svo nefndar Hafradalseyrar. Til gamans má geta þess að fyrir nokkuð
mörgum árum var ég spurður að því hvort nokkur maður hefði þorað
að fara einstigið í Langavatnsmúlanum nema drekka svo sem hálfpela af
brennivíni áður. Ég taldi það ástæðulaust. Þegar hækkaði í Langavatni
vegna vatnsmiðlunar í Langá fór gatan inn með því í kaf, þá var lögð
akfær vega slóð upp úr Kvígindisdal um miðjan Langavatnsmúla niður á
Hafra dalseyrar innarlega.
Það þarf því engan að undra þótt faðir minn hafi lagt áherslu á að ná
í skímu yfir hina torsóttu leið. Það tókst ekki því fulldimmt var þegar
hann kom í Múlabrekkur en nokkru áður gekk fyrirséð óveður á með
mikilli rigningu og roki. Oft minntist faðir minn á að ógnvænlegt hefði
verið í einstiginu í Langavatnsmúlanum þetta dimma óveðurskvöld þar
sem rokið hvein í klettum og gilskorningum. En sunnanveðrið stóð
beint í Múlann. Aldrei heyrði ég föður minn nefna hvenær um nóttina
hann kom að Seljalandi en þar var fyrirhuguð gisting. En miðað við hvar
hann var þegar fulldimmt var orðið og ekki um meiri ferðahraða að ræða
en lestagang má ætla að þangað hafi hann náð um kl. 2 um nóttina. En