Borgfirðingabók - 01.12.2015, Blaðsíða 163

163
B O R G F I R Ð I N G A B Ó K 2015
SKÓLAGANGA
Skólaganga mín hófst við 9 ára aldur. Í byrjun skólagöngu þótti ekki
ráðlegt að senda mig í farskólann. Heilsufar mitt var ekki nógu gott
og var því fenginn kennari í Straumfjörð, Lárus Hjaltalín að nafni,
ágætis kennari, og kenndi hann okkur systkinunum í tvo vetur. Einnig
komu börn af nágrannabæjum til okkar í skólann hjá Lárusi. Að þessum
tveimur árum liðnum fór ég svo í skóla að Urriðaá, það var veturinn sem
við bjuggum á Langárfossi. Eftir að við komum aftur í Straumfjörð fór
ég fyrri veturinn í skóla að Hrafnkelsstöðum og að Urriðaá , en seinni
veturinn fór ég í skóla að Álftártungu. Við krakkarnir vorum stundum
allt að einn og hálfan mánuð í skólanum í einu. Þetta var yfirleitt
gaman, maður kynntist krökkunum vel og líka fullorðna fólkinu sem
var á bæjunum þar sem kennt var. Mér gekk ágætlega í skólanum og
lestur og reikningur voru í mestu uppáhaldi. Skólavist minni lauk svo
fermingarvorið 1952.
SÍMI OG RAFMAGN
Þegar við fluttum í Straumfjörð var búið að leggja þangað síma. Hann mun
hafa komið árið 1934. Bæirnir við ströndina og í sjávareyjunum gengu
fyrir þegar síminn var lagður um sveitirnar. þetta var öryggisráðstöfun,
bæði vegna þess hversu afskekkt eyjabyggðin var og einnig til þess að
auka á öryggi sjófarenda, en til þeirra sást best frá bæjunum við sjóinn.
Og síminn sannaði sig auðvitað vel þegar Pourquoi Pas? slysið varð
1936. Í Straumfirði var ekkert rafmagn fyrr en keypt var ljósavél árið
1972. Við keyptum gamla vél frá Arnarstapa þegar samveiturafmagnið
kom þangað. Veiturafmagn frá Rafmagnsveitum ríkisins kom ekki að
Straumfirði fyrr en árið 2003, en þá var ég löngu hættur búskap. Þó gott
væri að alast upp í Straumfirði saknaði maður ýmissa hluta sem maður
þekkti þó kannske ekki alltaf mikið til. Mér fannst ég stundum vera
talsvert einangraður í eyjunni, en ég átti samt sem áður góða kunningja
á nágrannabæjunum uppi á landi. Sökum þess hversu afskekkt við
vorum þá gat ýmislegt farið framhjá mér. En síminn bjargaði þessu, því
nánast á öllum bæjum var hlustað á símtöl nágrannanna. Þetta vissu
allir og fólk passaði sig bara á að segja ekkert það í símann sem það vildi
ekki láta hafa eftir sér. Þannig bætti síminn úr fyrir mér þegar til stóð að
fara á skemmtanir eða í ferðalög. Oft langaði mig virkilega að slást með