Borgfirðingabók - 01.12.2015, Blaðsíða 127

127
B O R G F I R Ð I N G A B Ó K 2015
Af söngva guða gáfu
þú gladdist alla tíð.
Nú syngjum við og svífum
um sólarlöndin víð.
Sýslukrifarar í Arnarholti voru margvíslega tengdir Sigurði sýslumanni,
þannig var móðurbróðir hans Þórður Lárusson Knudsen um langan
aldur skrifari sýslumanna í Mýra- og Borgarfjarðarsýslu. Hann kenndi
sig við Arnarholt, eins og líka arftaki hans Sigurður frá Arnarholti,
skáldið sem trúlofaðist ungfrú Önnu Guðrúnu Pálsdóttur í Arnarholti
árið 1908 og gerðist síðar lyfsali og lífskúnstner.
Sigurður Þórðarson þótti um margt sérkennilegur maður, hann ritaði
greinar og bæklinga um þjóðfélagsmál – og þótti ekki meðal heit ustu
ætt jarðarvina, þar sem hann hafði efasemdir um stjórnmálatil burði
lands manna. Hann vildi fara hægar í sakirnar og undirbyggja betur sjálf-
stæði þjóðarinnar. Jafnframt var haft eftir honum að við lifðum í „landi
kunningsskaparins“, Íslandi en sem rithöfundur var hann dálítið mis-
skilinn, sögðu sumir vina hans. Hann hefði í raun verið heitur ætt jarð-
ar vinur þótt hann hefði viljað fara öðruvísi að í samskiptum við Dani.
Á yngri árum var hann talinn glæsilegur maður og fríður sýnum, meðal-
maður á hæð, þrekinn og karlmannlegur. Í hópi vina á stúdentsárum var
hann sagður gleðimaður, söngvinn og léttur í bragði. En þegar hann eltist
varð hann stirður og þungur til ferðalaga og smám saman fataðist honum
heilsa. Hann fluttist til Reykjavíkur eftir 30 ára þjónustu embættis í
Arnarholti og dvaldi þar síðustu 15 ár ævi sinnar, við lögfræðistörf fyrir
Landsbankann og síðan ritstörf.
Þótt sumum sveitungum hans hefði þótt Sigurður sýslumaður hof-
móðugur og fráhrindandi eignaðist hann samt vináttu margra og virð-
ingu. Til marks um það má vera að þegar hann lét af störfum sýslu-
manns og flutti suður til Reykjavíkur færðu sýslungar hans honum
heið urs gjöf, skrautritað skjal, ásamt 700 kr. í gulli, sem ætlast var til,
að gengi til minningarsjóðs, er bæri nafn sýslumanns. (Ísafold 11. ágúst
1915). Og skáldið Sigurður frá Arnarholti orti kvæði sem flutt var í
minn ingarathöfn í dómkirkjunni. Þar sagði: