Rökkur - 15.05.1922, Blaðsíða 6

52
,7
Dimt er á bæjum. Stína starir
stundir langar í myrkur nætur.
Brestur í ísum. Brotna skarir
á breiðu fljóti, en öldruð grætur
konan, sem hafði kossa gefið
og kærleik allan og ást, í meinum.
Síðan æfinnar stirt var stefið
og stundir langar. Hún sinti ei neinum.
Kyrð er á bæjum. Endir æfi
æðimargra er á snjófgum fjöllum.
Og kannske var það við hennar hæfi,
er hálfa æfi var leiði öllum.
Því hennar var lund að ögra öðrum
og arka leið sína bæjum fjarri.
En nú var hún rúin fögrum “fjöðrum”,
en fegri en áður og Guði nærri.
Kveikt er á bæjum. Rísa reykir
og renna sér út í hríðarbylinn.
Uti stormurinn fönnum feykir,
faðmar tindana og sópar gilin.
1 brekánshlýju á Brekku er ókyr
breyskur Guðsþjónn í draumaþjarki,
sem Stína þar afturgengin arki
og á ’ann sæki, þegar hann mókir.
(Troy ’ 19.)