Rökkur - 15.05.1922, Blaðsíða 23

69
Frægðarþrá.
Framh.
“Eg þekki hjartalag konunnar minnar,” hé!t hann
áfram. “Hún var munaðarleysingi, og hún myndi
ahJrei fyrirgefa mér, ef eg léti yður fara.” — “Kom-
ið,” sagði hann, þegar hann sá hik á mér. “Eg hefi
nú fyrir þremur að sjá, og þér gætuð aðstoðað mig.
Eg þarf oft á aðstoð að halda. Og nú verður
Gretchen að hvílast frá öllum störfum um stund. Og
sláttur og hesjun fer bráðum í hönd.”
Þarna sló hann naglann á höfuðið. Það var ein-
mitt þetta, sem eg þráði, að geta gleymt sálarkvöl
minni við erfiða vinnu. Við snerum aftur og geng-
um hvítaveginn fram hjá húsunum litlu. Allir voru
að verki, nema börn og gamalmenni, sem Voru í ná-
munda við hvert hús. Og þau horfðu á mig, ókunna
manninn, forvitnislega, en þó hlýlega.
Við staðnæmdumst við kofadyr Péturs. Hann
fékk mér hrífu í hönd og heygaffal. En hann sjálfur
axlaði orf og ljá. Og við lögðum af stað til tún-
bletts þar uppi í hlíðinni, sem var svo einkennilega
ljósgrænn í skjóli dökkra furutrjánna.
Svo þannig var það, að eg kom til þorpsins litla
milli hæðanna og varð einn af hópnum, hóp þessa ó-
brotna fólks, sem hafði varla heyrt um glæp getið og
varla þekti synd.