Rökkur - 15.05.1922, Blaðsíða 33

79
hana. Og hún hvíslaði að föður sínum, með þýðu,
hljómfögru röddinni sinni: “Á hann engan pabba?”
Tumi átti ekki að heyra það. En hann heyrði það
nú samt. Og hann beit á vörina, vildi láta það sjást,
að hann væri karlmaður, og færi ekki að gráta, þó
eitthvað bjátaði á, eins og lítil telpa. Faðir Ingu
litlu hafði engu svarað. Svo fór mamma hans fram
til þess að sækja aftur í bollana. Og þá hafði móðir
Ingu sagt við bónda sinn: “Það hefir víst ekki frést
af honum enn, síðan hann fór til Ameríku?”
“Nlei, hann skrifar víst ekki neinum. Að minsta
kosti ekki Þórunni. En hann var dugnaðarmaður.
Honum gengur sjálfsagt, þótt hann hafi fyrir mörgum
• f »»
aö sja.
Svo féll samræða þeirra mður. Þórunn var komin
inn aftur með bakkann. — Auðvitað höfðu þau
haldið, að Tumi skildi ekki, hvað þau voru að fara.
En hann þóttist vita, að það væri pabbi hans, sem
þau ræddu um.
Hann hafði laumast út, upp á tún hafði hann far-
ið. Lagst þar á milli þúfna og grátið. — Þar fann
móðir hans hann litlu seinna.
“Af hverju ertu að gráta, Tumi minn?” spurði
hún. “Hún Inga litla var að spyrja eftir þér. Og
augun hennar bláu urðu vot af tárum, þegar hún gat
ekki náð íþig til þess að kveðja þig.”--------
En Tumi grét, grét og sagði ekki neitt. Og móð-
ir hans hafði huggað hann. En hún hafði ekki feng-