Rökkur - 15.05.1922, Blaðsíða 45

91
W geta vart talaS, sumir hverjir. Það er eitthvaS
svo lítilmótlegt við þá. Eg get talaS, gen»8°S g
sitt af hverju. En menn verSa aS vera gætm þ g
ar um fábjána er að Wa og ekkr mata þa of íast
Þá kafna þeir. Ungfrú Jones segir, aS eg se ser
fræðingur. Þegar ný hjúkrunarkona kemur a ve
vang í fyrsta sinni, þá sým eg henm hmar rettu a3
ferðir. Það er skrítið, hve óhonduglega ovann
hjúkrunarkonu ferst að mata fabjana. Það er grat
broslegt að horfa á það. Hon fer ser svo hæg^ g
kvöldverðartími er kominn, þegar henm lokshef
tekist að kcma í þá morgunverðmurn. En þa get eg
fram og kennl þeim rélta aS erí. Eg gen þaS
af því eg er sérfræðingur. Dalrymple, læknmnn,
segir að eg sé sérfræðingur, og honum ætti að yera
kunnugt um það. Fábjánar geta etið otrulega fljott
ef menn vita rétta aðferð. Nafn nntt er W Eg
er tuttugu og átta ára gamall. Og alhr þekkja mig
á fábjánahælinu, stofnuninni. Þetta er stofnun
eins og þú skilur. Og hún er eign Cahforniu-nkism .
Og þess vegna er þessan stofnun stjornaðafpoh
tíkusum. Egveitþað. Eg hefi venð her lengi.
Allir bera til mín ótakmarkað traust. Og^ eg ter
sendiferðir um alla stofnunma, þegar eg a ekki o
annríkt, því eg annast fábjánana að miklu leyti
Mér þykir vænt um fábjana. En samt þykir m
vænt um, að eg er ekki fábjám sjalfur. Það er go
að vera hérna á heimilinu En rner geðjast ekki að
neinu sem er utan vébanda heimilisins. Eg veit, um