Rökkur - 15.05.1922, Blaðsíða 30

76
“Nú fer eg niður að læk, Tumi. Það er best
þú verðir með.”
Tumi gekk hægt til hennar, sagði ekki neitt.
“Bara að hún gangi ekki út að glugganum,” hugs-
aði hann, — en Þórunn þurfti ekki svo langt. Hún
sá það á svip hans, að þar mundu liggja nokkrir
dauðir flugnalíkamir. — En hún sagði ekki neitt um
það.
“Farðu fram í eldhús, taktu þvottafatið og berðu
það niður eftir. En týndu ekki blákkudósinni.”
Tumi hljóp fram. —
Þórunn beið á hlaðinu, við bæjardyrnar. Sólin
glóði á lækinn. Hann var vatnsmikill, enda ekki
komið langt fram á vorið. En þó hlýindi. Dagarnir
voru yndislegir. Túnin óðum að grænka. Sóleygj-
ar og fíflar komnir í hlaðvarpann. Geldingahnappar
í holtin. Og lambajarmur og folaldahnegg kvað við
úti í högunum annað veifið.
Það var fallegt á Urriðalæk, Jjví var ekki að neita.
Sérstaklega seinni hluta dags, þegar sólin var farin
að færast niður undir Múlann, þegar komið var undir
sólarlag og geislar kvöldsólarinnar léku sér um alt, á
læknum, á firðinum — og í úðanum yfir litla foss-
inum. Þó var næstum fallegra þar um fjöruna. Eða
það fanst Þórunni. Þá stóð hún oft aðgerðarlaus
stundarkorn og horfði út á fjörðinn. Álarnir hvísl-
uðust um leiruna og leiruhryggirmr á milli þeirra voru
eins og bök á stórum hvölum, stórum, sofandi hvöl-
um. — En hún stóð aldrei lengi aðgerðalaus til þess