Rökkur - 15.05.1922, Blaðsíða 39

85
settist á hamarinn og beið þess að sólin hnigi til við-
ar og nóttin kæmi, Jónsmessunóttin. Og er nóttin
var komin, kom sá, er hún unni til hennar. Og hann
söng fyrir hana um hafið, og hún sagði honum æfin-
týri um lítinn dreng, með Ijósgult hár og hafblá augu,
sem Iá í vöggunni sinni og hló. —
En faðir hennar, sem var reiður yfir að vera rænd-
ur ást dóttur sinnar, hafði farið í humáttina á eftir
henni. Og hann óð að unglingnum og mælti:
“Leita á brott, svikari, sem hefir knúð fram blóð-
ug tár og helt banvænu eitri í bikar rósanna.”
Og hann laust unglinginn, sem brá sér í selslíki og
svam út á fjörðinn. En úr auga hans rann blóð-
ið viðstöðulaust og litaði sjóinn. Og faðir Sunnu
gekk heim á leið. Hann byrgði andlitið í höndum
sínum, því hann vissi, að hann var feigur. Og hend-
ur hans urðu blóðugar af tárunum. — En er dagarnir
liðu sótti á hann óyndi. Hann hratt báti á flot og
reri út á fjörðinn.
Sunna stóð á hamrinum. Hann kysti á fingur sér
til hennar, því hefði hann faðmað hana að sér, þá
hefði hann grátið blóði á hvít og hrein brjóstin henn-
ar. En Sunna stóð og horfði á eftir bátnum litla,
sem klauf spegilsléttan hafflötinn. Og hún leit sela-
hóp synda á eftir honum. Þeir voru nítján alls, tveir
stórir og seytján kópar. Og úr auga þess, er fremst-
ur syntí, rann blóð og litaði sjóinn. Og þeir syntu
undir bátinn og hvolfdu honum.