Rökkur - 15.05.1922, Blaðsíða 35

81
hann er bundin við gleði, djúpa og innilega gleði, sem
bægir öllu iþví illa frá hjörtum mannanna.”
Hún þagnaði. Því talaði hún um Guð við dreng-
inn sinn? Því hræsnaði hún. Hún, sem efaði, var
ekki glöð í trúnni. Ekki enn |>á. En hún vildi |>ó
verða það. Bað Guð þess, að hún mætti verða það,
að drengurinn hennar gæti látið hana verða það.
“Tumi minn. Elsku drengurinn minn. Hugsaðu
ekki um þetta alt saman. Leiktu þér við fíflana og
sóleygjarnar. Og í kvöld skal eg segja þér æfin-
týri, ef þú verður góður drengur.”
“Strax, mamma?”
“Ekki strax, elsku drengurinn minn. Mamma
verður að vinna.”
“Má eg þá kasta steinum?”
“Leiktu þér á túninu, barnið mitt.”
“Má eg þá ekki kasta?”
“Þú mátt ekki fæla frá netinu.”
Með þetta fór hann upp á túnið. Löngunin til
þess að kasta steinum var alveg horfin. Hann hafði
rekið annan fótinn í hrossabrest, sem hafði týnst fyr
um vorið. Svo þaut hann upp á Grástein, hóandi
og sigandi og sneri hrossabrestinum.
— Það var komið undir kvöld. Sólin komin all-
lágt á vesturloft. — Þau voru búin að breiða þvott-
inn. Hann hafði hjálpað mömmu sinni. Og hún
hafði klappað á kollinn á honum og sagt að hann
væri elskulegur.------
Hann sat á hestasteininum með hendurnar í vös-