Rökkur - 15.05.1922, Blaðsíða 38

84
“Eg hefi séð þig sitja hérna um sólarlagsbil og
stara út á hafið. Og eg hefi séð brjóst þín rísa og
hníga eins og gullöldurnar úti á firðinum. Og eg
hefi lesið augu þín. “Ást! Ást! ”, las eg þar. Og sál
mín sveimaði í kringum þig, því eg las í augunum þín-
um bláu, að sálþín þráði sál mína.”
v En er hann hafði mælt þetta, féll hún að barmi
hans, því hún unni honum. Og þau undu saman uns
roða tók af skýjum á austurloftinu.
, Þá hvarf hann á braut. —
En hún gekk heim og bauð foreldrum sínum góð-
an daginn. Og þau litu í augu hennar, en hún leit
undan og tár féllu af augum hennar.
Og faðir hennar og móðir litu í augu hvors annars
og það skein skelfing og ótti úr þeim, er þau heyrðu
hvíslað þúsund röddum, ekki: ást, ást, heldur: ást
og blóð, ást og blóð!. Og engar rósir spruttu við
fætur þeirra. Og þau grétu og hvert tár þeirra var
blóðdropi. —
Þá Ieit faðir Sunnu á haiía hrærður og mælti:
“Hví líturðu niður, barnið mitt, er við lítum þig
ástaraugum?”
Og Sunna tók til máls og sagði:
“Þið eigið ekki ást mína lengur.”
fOg þá er hún hafði mælt þetta, grét hún og gekk
niður að firðinum. Hún gekk þar um daga og sat
þar um nætur. En þá er liðið var ár frá þeirri stund,
jer hún sagði við foreldra síha: “Þið eigið ekki ást
_mína lengur”, gekk hún niður að firðinum. Og hún