Rökkur - 15.05.1922, Blaðsíða 8

54
Hugsað heim.
I.
Nóttin á förum. Fyrir degi nýjum
fjöllunum yfir roðar lofti á.
Og sjórinn kaldur hlær við degi hlýjum
og hlýtur kossa morgunsólu frá.
Á hverri grund og túni titrar döggin
og tárin hennar falla stráum af.
Mér finst eg sláttumanna heyra “höggin”,
er hamast þeir og vekja grund, er svaf.
Og reykir bláir upp í loftið líða
og leikur blær við fjarðaröldur smá,
en kátir óma hlátrar upp til hlíða
|jars hlæja börnin kvíaánum hjá.
Og við og við í kringum féð er farið,
á fingrum talið, ekkert vanta má.
Eg man það vel, að svona var því varið,
er Veiga og eg í Koti sátum hjá.
Og máske enn í Koti frá þeir færa;
mér finst eg sjá í anda lítinn pilt
með bók á hné, því hann er ljóð að læra,
og lítil telpa situr þar svo stilt