Rökkur - 15.05.1922, Blaðsíða 32

78
sem smám saman sljófgaði sálarkrafta hennar.-------•
“Mamma! Mamma! Nú kem eg!” —
Hún horfði á litla, bláeyga glókollinn sinn. Hann
kom hlaupandi til hennar með fífla og sóleygjar í
fanginu. —
“Mamma! Vaxa fíflar og sóleygjar í Ameríku?”
Þórunn horfði á hann undrandi, dálítið hörkulega,
en hann á hana með sakleysisbrosi á vörum.
“Því spyrðu þess, barnið mitt?” spurði hún og gat
varla dulið klökkvann í röddinm. —
Tumi svaraði engu strax. Hann var að vísu ekki
heimspekilega vaxinn, en hann vissi þó sínu viti, þó
lítill væri. — Tumi var að eins á níunda árinu. —
Hann var að brjóta heilann um, hvort hann hefði sagt
nokkra vitleysu.
“Eg þegi,” hugsaði hann. “Það er vissara,”
sagði rödd þráans í huga hans. Móðir hans strauk
hár hans blíðlega. Blíðuatlot hennar gat hann ekki
staðist. Hann lagði hendurnar litlu um háls hennar.
“Segðu mér, hvers vegna þú spurðir, Tumi minn.”
“Það var á laugardaginn, mamma, þegar eg fór
að gráta,” byrjaði hann.
Hún mintist þess, sem þá hafði gerst, þess, sem
hún vissi deili á. -— Það var, þegar þau úr Holti komu
úr kaupstaðnum. Þau stóðu við um stund hjá henni.
Inga litla, dóttir Holtshjónanna, var með þeim, telpa
á að giska tíu, ellefu ára gömul, Ijóshærð og bláeyg,
eins og Tumi. Hún sat á hné föður síns meðan hann
drakk kaffið. Tumi stóð úti við dyr og horfði á