Rökkur - 15.05.1922, Blaðsíða 24

70
Annar kapítuli: Æskuástir.
Um líf mitt mánuðina, sem á eftir fóru, er ekki
margt í frásögur færandi. Pétur náði inn heyinu af
engjunum, með aðstoð minni, áður en haustrigning-
arnar fóru í hönd, en þetta haustið var óvenju vætu-
samt. En frá mörgum unaðsríkum kvöldum gæti eg
sagt, þegar eg sat á mosagrónum steini fyrir utan
kofann, sat þar og horfði á sólarlagið, horfði á
glampann, sem lék um tindana smáfærast neðar og
svo bláa skugga kvöldsins læðast upp dalinn og
leggjast á hverja laut og hvern hól. Og fram undan
var vatnið, eins og dökk, skínandi perla, þegar geisl-
ar aftansólarinnar léku um það.
Eg var oftast lúmn á kvöldin, því þegar eg kom til
Vossevangen, var eg óvanur líkamlegu erfiði, og
þekti eigi ánægjuna innra fyrir, sem kemur fram í
huga manns eftir vel unnið dagsverk. Og eg kyntist
bá fyrst hinni dásamlegu náttúru Guðs vors, er hún
hrífur mannssálina mest, í dögun og um sólarlagsbil.
Eg hugsaði lítið, því það lét sál mína standa augliti
til auglitis við hið liðna, sem eg þráði að gleyma. En
stundum, þegar eg sat úti og rökkva tók og dalur-
inn var eins og langt, dökt strik fyrir augum sálar
minnar, þá lifði eg í landi draumanna og eg sá hug-
sýnir. Það var eins og draumarnir fæddust í hug
mínum um leið og skuggarnir lögðust á dalinn. Og
við og við, á þessum draumstundum, barst söngur
Péturs eða Gretchen að eyrum mínum, söngur þeirra,
er þau sungu ungann sinn í svefn.