Rökkur - 15.05.1922, Blaðsíða 47

93
ast vera “fínir” menn, eru of hrokafullir. En það er
ekkert varið í þá. Það er að eins dramb og hroki,
sem einkennir þá. Ungfrú Kelsey segir, að eg sé
of ræðinn, tali of mikið. En eg tala af viti. Og bað
er ekki hægt að segja neitt slíkt um hina. Og Dal-
rymple, læknirinn, segir að eg sé mælskur. Og það
er gáfa, eins og allir vita. Eg er honum sammála.
Þú ættir að hlusta á mig halda ræðu, þegar eg er einn
eða hefi fábjána fyrir áheyrendur. Stundum langar
mig til þess að gerast pólitíkus. En það er svo van-
þakklátt. Og það dregur úr mér kjarkinn. Póli-
tíkusar verða að vera mælskumenn. Þess vegna eru
þeir aldrei vinnulausir. f þessari byggingu eru engir
vitleysingar. Að eins þreklitlar sálir, andlegir aum-
ingjar. Og nú ætla eg að segja þér dálítið, sem er
heldur en ekki skrítið. Það eru tólf stúlkur hérna á
f stofnuninni, sem ganga um beina í borðsalnum.
Stundum, þegar þær hafa lagt bolla og diska og þess
háttar á borðin, og eru búnar að því áður en að mál-
tíðarstund er komið, þá tylla þær sér niður.. Þær
setja stólana í hripg á gólfið og tylla sér á þá. Og
eg læðist að hurðinni og hlusta. Stundum ætla eg al-
veg að springa af hlátri. Veistu, hvað þær segja?
Það er si-svona. Þær þegja um stund. Og loks
segir ein þeirra: “Guði sé lof, að eg er ekki fá-
bjáni”. Og allar hinar kinka kolli og líta ánægju-
lega út. Svo þegja þær allar um stund. Og næsta
stúlkan í hringnum segir sömu orðin: “Guði sé lof,
að eg er ekki fábjáni”, og svo kinka þær allar kolli