Rökkur - 15.05.1922, Blaðsíða 28

74
sýndist hann vart beygður af elli. Blærinn kastaði
til silfurlokkunum hans. Og eg leit á andlit hans.
Or því skein friður, friður manns, sem getur litið aft-
ur á langt, vel unnið æfistarf, syndlítið líf. Eg gat
ekki séð, að hann væri orðinn þreyttur um of og var
í þann veginn að mótmæla, þegar hann hélt áfram
ræðu sinni og spurði blátt áfram:
(Meira.)
d*
Æfintýrið.
Suðandi flugur í gluggakistunni. Annað veifið
fljúga þær beint á rúðuna, en hrapa jafn harðan nið-
ur aftur. Þær vilja út, út! Út í lognið og hlýindin
og sólskinið — og undan fingrunum hans Tuma litla.
Því Tumi er brellinn. Hann hefir skriðið upp á
borðið, sem stendur undir baðstofuglugganum.
Hann er á flugnaveiðum. Auðvitað! Hann má
ekki fara út. Hann gæti dottið í lækinn — eða ofan
í brunninn. Svo sagði hún mamma hans að minsta
kosti, og hann varð að húka inni, af því mamma
hans var inni. Af því hún var að þvo þvott
frammi í eldhúsi. En bráðum færi hún niður að læk
að skola og þá ætlaði hann með. Þar ætlaði hann
að vera meðan mamma hans skolaði og blákkaði nið-
ur við stokkinn í læknum. Og hann ætlaði sér að
Easta steinum í lækinn, stórum steinum, svo gus-