Rökkur - 15.05.1922, Blaðsíða 26

72
þessar manneskjur voru börn í andlegum skilningi,
«n þau unnu hvort öðru og ást þeirra var heit og
falslaus. Og líf þeirra var friðsamlegt. Og nábúa-
kritur þektist þar ekki.
En hún, sem eðlilegt var um konu, var enn for-
vitnari um það, sem Pétur spurði um, þótt hún léti
það vart í ljós. Og hún var fróðari en hann, þar eð
hún hafði kynst þeim, er að garði bar, þá er hann var
við vinnu, og fræðst smálítið af þeim. Og þegar eg
talaði um glaðværðina í Kristjaníu, skrautlegan fatn-
að fólksins, og þess háttar, þá kom það fyrir, að hún
lagði vinnuna í kjöltu sér, en aldrei .gleymdi hún að
rugga barninu, sem í vöggunni hvíldi.
Og vetur fór í hönd. Löng skammdegiskvöldin
sat eg og las fyrir þau hjón, og stundum á kvöldin,
þegar stjörnubjart var og tunglskin, komu nágrann-
ar þeirra og hlustuðu á lestur minn. Og karlmenn-
irnir kveiktu í pípunum sínum og konurnar sátu og
prjónuðu án afláts, nema þegar vindurinn hvein á
glugganum og börnin þeirra, sem þær stundúm tóku
jneð sér, urðu hrædd. Þá klöppuðu þær á koll þeim
Og sögðu, að ekkert væri að óttast. En stundum,
þegar hvesti skyndilega, þá signdu þær sig og sögðu:
“Guð gæti þeirra, sem eru á ferðinni í kvöld.”
Stundum jafnvel kom Karl, gamli þorpspresturinn,
og hvíldi mig frá lestrinum, þegar eg var orðinn
þreyttur og hás. Og þannig leið veturinn fljótt. Og
vorið kom og eg var enn á heimili Péturs. Og eng-
in löngun til þess að hverfa aftur á burt, út í umheim-