Rökkur - 01.09.1929, Blaðsíða 17

15
Og þar með sofnaði hún. —
Þegar leið undir morgunmn kendi hún
sig hressari og nógu styrka, að þyi er hún
hélt, til að ganga að verki sínu. Hún var
rétt að eins komin út í kalda viatnið, þá:
setti að henni skjálfta og ómegin; hún greip
hendinni fram fyrir sig eins og í krampaflogi,
tók skref upp á við og rauk út af. Höfuðið
lá á þurru landi, en fætumir úti í áruii,
tréskórnir, sem hún hafði staðið í á árj-
botninum, — það var sín hálmviskin í hvor-
um —, þá rak með straumnum. Svona sótti
Maren að henni, þegar hún kom að færa
henni kaffið.
Það höfðu komið boð frá bæjarfögetanum,
að hún skyldi koma til hans tafarlaust;
hann hefði nokkuð að segja henni. Það var
um seinan. Rakari var sóttur til að taka
henni blóð, en hún vax liðin.
„Hún hefir drukkið sig í hel,‘‘ sagði bæj-
axfógetinn. í tilkynnitngarbréfkm um lát bróð-
ursins var skýrt frá innihaldi erfðaskrá®-
innar, og var hanskaraekkjan, sem fyrrum
hafði verið vinnukona hjá foreldrum hans,
arfleidd að sex hundruð ríkisdölumjskyldu
þeir peningar eftir bestu vitund úthhntast