Rökkur - 01.09.1929, Blaðsíða 32

30
helzt hugur á að fylgja. Gerum nú, bróðir
minn! eins og þeir gerðu, hann faðir þinn
og hennar Anastasiu, og förum í kirkju, og
fríðasta og saklausasta stúlkan er hún Anas-
tasia systír okkar, hún skal vígja okkua
saman. Engin þjóð hefir fegrt landssiði en
v'ið Grikkirnir.“
Artastasia roðnaði og \ arð í framan eins
og ung rós og móðir mín kystí Aftanidesl'
Pað vtar svo sem einnar stundar ganga frá
kofanum okkar til kirkjunnar, hún stóð þar
á klettasv'æðinu, þar sem jarðvegur var
nokkur og fáein skuggasæJ tré; fyrir frarnan
altarið logaði á siilfurlampa.
Ég hafði farið í mín heztu föt, „fúrtan-
ellan“ hvíta féll í fellingu niður um mjaðmir
mínar; rauða treyjan mín féll vel að og fór
hið bezta; váð „fez“ minn var skúfur silf-
urbúiinn og hníf og skammbyssru bar ég
í belti mínu. Aftanides \rar bláklæddur eftir
tísku grískra sjómanna, silfurplata með
Maríu-mynd á hékk á brjósti hans. AILir
gátu séð, að eitthvað stóð til, sem var í
meira lagi hátíðlegt. Við gengum inn í iitlu
•kirkjuna einslega þar sem kvöldsólin skein
inn um dyrnar á lampann brennandi og
litmyndimar á gylta gruraninum. Við krupum