Rökkur - 01.09.1929, Blaðsíða 10

8
Það kemur af pví að ég tæmdi flöskuna;
ég hefi ekki polað pað; mér er svo ilt,“
og hún hélt sér dauðahaldi við pLankagirð-
inguna.
„Guð almáttugur! Þér er fjarska ilt, góðin
min!" ságði Maren. „Vittu nú til, hvort það
ekki líður frá. Nei; pú ert fárveik; pað er
best ég reyni að koma pér heim.“
„En þvotturinn parna?“
„Ég skal sjá um hann. Komdu nú og Játtu
mig leiða pig. Drengurinn getur orðið hér
eftir til pess að gæta þvottarins á rneðan, svo
skal ég koma og pvo pað, sem eftir er;
pað er enga stund gert.“
Drengurinn grét og sat nú þegar aleinn
við ána hjá þvottinum, en Halta-Maren leiddi
móður hans skjögrandi, fyrst upp sundið
og svo eftir strætinu fram hjá húsi bæjar-
fógetans, og einmitt par leið yfir hana á
gangstéttinni. Fólk pyrptist að. Halta-Maren
hljóp inn í húsagarðinn til að beiðast hjálp-
ar. Basjarfögetinn og boðsgestir hans litu
út um gluggann.
„Það er þvottakonan,'* sagði hann; „hún
hefir fengið sér ærlega neðan í þvi m’uia,-
Já;sú er nú ekki dugs. Það er verst
fyrir drenginn lagJega, sem hún á. Mér er