Rökkur - 01.09.1929, Blaðsíða 35

33
ofan að honum, kyisti harvn á enrtið og
hvislaöi að honum:
„Ég hefi aldrei sagt henni það, það get-
ur verið, að hún elski mig ekki. Minstu
þess, bróðir minn! ég sá hana á hverjum
degi, hún hefir vaxið upp við hliðina á
mér, hún er orðin samgróin sáiu Tninni.“
„Og hún skal verða þín,“ mælti hanrtt.
„Þín. — ég get ekki. skrökvaö að þér og
vil ekM heldur gera þaö. Ég eiska hana
líka, en á morgun fer ég hurt héðan. Við
sjáumst aftur að ári liðnu, þá eruð þið
gift — eða mun ekki svo? Ég á nokkra
peninga, þeir eru þjnir, þú mátt eiga þá,
þú siralt eiga iþá!“
Við gengurn hljóðir eftir fjalliniu og vor-
um ekki komnir heim að kofa móður minn-
ar fyrr en seint urn kvöldið.
Anastasia lýsti okkur með lampanum þeg-
ar við gengum inn; móðiir min var ekki
heima. Anastasia horfði með undarliega sorg-
b'líðum svip á Aftanides.
„Á morgun ferðu frá okkur. Mér feilur
það svo sárt.“
„Þér feilur það sárt,“ sagði hann og mér
virtist í þeim orðum hans vera hrygð sem
jafnmikil væri minni; ég gat ekki komilð